Hoofstuk O9 (William)

2 stapelbedden en een lavabo. Zo zag mijn hut er uit. Ik had het eigenlijk wel erger verwacht, dus zal maar niet klagen. Ik merkte dat er twee van de vier bedden al bezet was. De anderen waren waarschijnlijk al bij de lunch aangeschoven. Ik zou me beter haasten voor het eten. Ik heb maar snel een boterham gegeten voor ik vertrok naar de haven in Queenstown. Niemand kwam me uitzwaaien. Mijn ouders weten niets van mijn vertrek. Ik heb een klein briefje achtergelaten om te laten weten dat ik weg ben en waarschijnlijk niet meer zal terugkeren naar huis. Ik koos voor het onderste bed van het stapelbed links. Ik rol redelijk snel uit mijn bed, dus dat was de verstandigste keuze. Ik plaatste mijn zak en koffer met mijn viool onder het bed. Uitpakken zal ik wel later doen. Eerst ga ik aanschuiven bij het middagmaal.

Het was een moeilijke zoektocht naar de eetruimte. Ik had nog geluk dat ik nog eten kon krijgen, ook al was ik te laat. Ik kende hier nog niemand en durfde nergens bij te gaan zitten. Ik zocht me dan maar een plaatsje vanachter, waar niemand in mijn buurt zat. Ik begon gretig te eten, zo hongerig was ik. Niemand zal klagen over mijn eetstijl. Het maakte me ook niet eens uit wat ze er van vonden, ik zal ze toch niet allemaal leren kennen. Ik hoopte wel op een aantal vrienden die ik zou kunnen maken. Het eten was dan ook snel op, had het misschien iets te snel opgegeten, maar ik was voldaan. Nu wou ik het schip wel verkennen.

Ik was weer aan het verdwalen. Ik kwam in een kamer waar verschillende mensen samen kwamen. Ik merkte op dat bijna iedereen aan het roken. Dit moet de rookruimte zijn. Ik ging op een van de bankjes zitten en stak zelf een sigaret op. Plots hoorde ik een aantal mensen zeggen: "Kom naar het promenade deck! Ze spelen er muziek!". Nu werd ik wel nieuwsgierig. Zo ver ik wist was dat we geen muzikanten kregen. Dit was alleen voor de eerste klas. Zij konden zich dat dan wel krijgen. Ik ben zelf muzikant, dus wou het zeker wel weten wat er aan de hand was. Ik probeerde de anderen te volgen die het nieuws verkondigden. Onopvallend natuurlijk, voor ze dachten dat ik iets van plan, zoals stelen bijvoorbeeld. Het viel hun gelukkig niet op dat ik achter hun liep. Niet veel later stonden we ook op het promenade deck. Ik zag een hoop derdeklassers een kring vormen en ik hoorde dan ook nog eens muziek. Ze hadden dus echt gelijk.

Ik baande me een weg door de kring, zodat ik het spektakel van dichtbij kon zien. En ja, ik zag 3 personen bekende deuntjes spelen op hun instrumenten. 2 meisjes en een jongen. Dat is vreemd, zeker omdat er al meisjes muziek aan het maken. Dat is toch al ongewoon dat vrouwen dat doen. Dat is toch iets meer voor mannen dacht ik. Ze zien er mijn leeftijd uit , rond de negentien jaar. En wauw dat ene meisje met het rode haar is ontzettend knap. Ik zou haar kamer graag weten zijn. Ik durfde het natuurlijk niet te vragen, met al deze mensen in de buurt. Het deuntje was gedaan en ze kregen een daverend applaus. Ik klapte ook mee. Ze deden het geweldig. "Beste mensen", zei het blonde meisje. "Dit was alles voor deze middag. Ik kan jullie niks beloven maar misschien spelen we vanavond weer!". Rondom mij begonnen ze te mompelen. Iedereen vond het wel jammer dat het gedaan was.

Ik polste even bij iemand die daar in de buurt was. "Wie zijn zij?", vroeg ik. "Een aantal tweedeklaspassagiers.", vertelde de man. " Het is geen bemanning en niet bekend. Ik denk dat ze gewoon muziek spelen voor het vermaak." "Ah zo", zei ik. "Jack Charters is trouwens de naam", zei de man. "William Harrisson", zei ik. "Ken je hier iemand?", vroeg Jack. "Nee ik maak deze reis alleen mee", zei ik. "Wel heb je zin om de reis samen door te brengen met mij?", vroeg hij. Ik had de vraag niet echt gehoord. Ik bleef naar de muziekgroep staren, die hun spullen samenpakte, klaar om te vertrekken naar hun hutten een klas hoger dan ons. Meer bepaald naar het meisje met het rode haar. "Je vindt haar leuk zeker?", vroeg Jack plots. "Nee", loog ik. "Ik merk het wel aan je gezicht. Je vindt haar knap", zei Jack. Ik begon te blozen. "Allee ik geef al toe", zei ik. "Ah toch.", zei Jack. "Om met haar te zijn, moet je misschien eerst proberen in de band te komen. Ik weet al hoe we dat gaan doen. Heb je vanavond misschien tijd?" "Ja ik denk dat ik wel tijd heb", zei ik. "Speel je zelf een muziekinstrument?", vroeg Jack. "Ja", zei ik. "Ik speel viool" "Wel, dan moet je na het diner naar hier komen en breng je viool mee. Ik heb wel een plan..."