#037

Samen met Ginny sta ik in de leerlingen kamer. Het is vandaag Ron zijn verjaardag, we hebben een taart geregeld. Harry en Hermelien zitten al netjes op de bank, we hadden gezegd dat ze een kwartier voordat we normaal gingen ontbijten naar beneden moesten komen. Fred en George komen met een lang gezicht naar beneden lopen.
‘Wat fijn dat jullie er zijn jongens!’ Zeg ik vrolijk.
‘Ik vind dit allemaal vrij overbodig. Ik zie die jonge elke dag en nu moet ik ineen keer een kwartier eerder opstaan.’ Zegt George nors.
‘Hou op met zeuren en ga zitten.’ Beveelt Ginny haar broers. ‘Daarnaast zijn jullie 10 minuten te laat dus hou je mond.’
‘Lekker pittig Ginny op de vroege ochtend. Daar houd ik van!’ ik geef Ginny een schouderklopje die mij grijnzend aankijkt terwijl de tweeling langzaam in de stoelen gaan zitten. Dan zien we een rode gedaante de leerlingen kamer in stappen.
‘Broertje, gefeliciteerd!’ Ginny loopt enthousiast naar hem toe en omhelst hem. De rest staat ook op, zelfs de tweeling, en feliciteren Ron uitgebreid. Als laatste ben ik aan de beurt. Ik loop op hem af, hij pakt mijn gezicht vast en drukt zijn lippen op die van mij. Ik hoor de tweeling joelen.
‘Gefeliciteerd.’ Fluister ik als hij mij los heeft gelaten.
‘Oké jongens. Klaar met dat kleffe gedoe, taart en cadeautjes.’ Zegt Ginny. Ron maakt zijn cadeautjes open. Fred en George zijn inmiddels al naar het ontbijt vertrokken, ze hadden namelijk honger. Terwijl er een aardig grote taart klaar staar om opgegeten te worden. Als hij bij die van mij is, staat mijn hart even stil. Ik heb aan Ginny gevraagd een foto van ons te maken, zonder dat hij het door had. Ik heb die ontwikkeld samen met Ginny op de tovenaars manier en toen in een sierlijk zilver lijstje gedaan. Hij scheurt het papier eraf en kijkt verbaasd naar de foto.
‘Wanneer is dit gebeurd?’
‘Stiekem.’ Ik merk dat mijn wangen warm worden.
Hij pakt mij vast en trekt mij naar hem toe. ‘Echt heel mooi.’ Hij geeft een kus op mijn voorhoofd.
‘Wie had dit ooit verwacht?’ ik kijk Hermelien aan ‘Ron die ooit een vriendin zou vinden. Nog steeds onbegrijpelijk.’ Zegt Hermelien totaal verbaast.
‘Waarom altijd die verbazing?’ zegt Ron terwijl hij zijn arm trots om mij heen legt.