O37

De muur schuift achter ons dicht en sluit het geroezemoes vanuit de Common Room buiten. Meteen heerst er een drukkende stilte in de gang en het is alsof ik me in viervoud bewust word van de jongen naast me. Hij heeft mijn bovenarm in een ijzeren greep en lijkt niet te reageren op de niet erg charmante verwensingen die ik af en toe uitkerm. We slaan linksaf, verder de kerkers in, zodat ik niet de trap naar de hal op hoef, en de duisternis en kilte sluiten zich om ons heen.

Draco lijkt niet van plan iets te gaan zeggen en ondersteunt me alleen zwijgzaam. Naarmate de tijd verstrijkt word ik hoe langer hoe nerveuzer van deze aanhoudende stilte. Als ik me nog bewuster van hem word ploft mijn hoofd. Ik heb me nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld in zijn aanwezigheid en kan voor mezelf niet helemaal plaatsen waardoor het komt. Jamie zijn woorden spelen weer door mijn hoofd en hiervoor is waarschijnlijk een grote rol weggelegd. Het verklaart echter niet waarom ik me zo opgelaten voel.

Ik schraap mijn keel even, wat ongelofelijk luid lijkt na de stilte en kijk schuin naar hem op. “Hoe wanhopig graag wil je de Cup wel niet als je uit jezelf aan mij toegeeft dat iets jou schuld is.” Probeer ik een beetje spottend te zeggen. Het klinkt schor en onhandig en heeft hierdoor absoluut niet de lading die ik het wilde geven. Hij lijkt zelf op te schrikken uit gedachten en zijn grijze ogen vinden die van mij. Onpeilbaar als altijd. Ik heb geen idee wat er in zijn hoofd om gaat en dat doet me denken aan eerder deze middag op het veld. “Schrok je?” Flap ik er onbedoeld uit. De woorden hebben mijn lippen verlaten voordat het zinnetje zich goed en wel in mijn gedachten heeft gevormd. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan, als mijn spieren niet zo veel pijn deden dan.

Ik knipper direct twee keer met mijn ogen, wend mijn blik af en een opgelaten lachje verlaat mijn lippen. “Ha, ik moet een klap op mijn ho..” “Ja.” Onderbreekt hij me. Ik slik de rest van mijn zin in en kijk weer terug naar hem op. De uitdrukking op mijn gezicht moet weergeven hoe verbaasd ik ben en blijkbaar zie ik er uit alsof ik er aan twijfel of ik dat wel goed gehoord heb. “Ja ik schrok.” Herhaalt hij dan ook, zijn stem is lager als anders en hij past zijn geluidsniveau aan naar de omgeving. Voor misschien wel de eerste keer sinds ik hem ken kan ik met zekerheid zeggen dat hij dit meent. Zijn toon laat geen ruimte over voor twijfel. Zijn hand op mijn arm lijkt meer gewicht te krijgen terwijl mijn hart sneller lijkt te gaan kloppen. Wat is dit?

Niet meer in staat zijn blik te beantwoorden wend ik mijn ogen af. Ik pers er een geforceerd lachje uit, wat helemaal nergens naar klinkt en gedrenkt is in spanning. “Nou rustig maar hoor, je team is nog compleet.” Probeer ik het af te schepen en op die boeg te gooien. De greep van zijn hand verstrakt en plotseling staat hij stil. Ik volg noodgedwongen zijn voorbeeld.

Hij krijgt even een frons op zijn gezicht, wend zijn blik af, kijkt weer terug, neemt een teug adem tot zich en blaast die ook weer uit. In zijn ogen is een tweestrijd gaande waarvan ik niet eens wist dat hij die kon ervaren, hij lijkt altijd zo zeker van zijn zaak. Het maakt me onrustig en doet de spanning wederom stijgen. Als ik hem vragend aan blijf kijken lijkt hij een besluit te nemen. “Jij voelde het ook.”

Het is me niet helemaal duidelijk of het een constatering is of een vraag, feit is dat ik wel meteen weet waar hij het over heeft namelijk de spanning die zich op had gebouwd tussen ons tijdens zijn geslaagde poging me te kalmeren. Ik voel mijn wangen op slag warm worden en krijg weer moeite met het beantwoorden van zijn blik.