Triwizard Tournament - Eerste opdracht: Magie in de dreuzelwereld - Droomvakantie

Er waren die zomer rare dingen aan de gang in het land. Magda’s man wist dat als geen ander, en dus ook zij, want aan zijn zijde staan en sympathiek lijken was haar baan. Ze was er goed in. Ze was zo goed dat ze zelfs nu een vrij overtuigende glimlach op haar gezicht wist te plakken, staand op de drempel van hun zomerhuis in de buurt van Cardiff, terwijl er tegenover haar een paparazzo bijna leek flauw te vallen van opwinding dat hij hen had gevonden. Ze was blij dat ze zelf de deur open had gedaan in plaats van Maria te sturen.
      “Kan ik u helpen?” vroeg ze, zonder de glimlach van haar gezicht te laten glijden. Dit soort aasgieren waren meestal gemakkelijker af te wimpelen als je ze liet denken dat je ze iets bruikbaars had gegeven, wist ze.
      De haast manische grijns op het gezicht van de man deed haar voor het eerst twijfelen aan het idee dat hij iets met de roddelpers te maken had. Hij had geen camera, maar richtte een glanzende stok op haar voorhoofd. Zijn verheuging veranderde in iets wat alarmbellen bij haar deed rinkelen. Naast journalisten waren gekken en stalkers nog een type mensen waar ze meer ervaring mee had dan haar lief was.
      “Waar is de premier, Dreuzel?” siste de man.
      Misschien had ze toch mijn tienerdochter moeten vragen de deur te openen, want ze had de taal van de jeugd van tegenwoordig nooit helemaal begrepen. Misschien zou Maria hebben geweten wat die morbide tatoeage op de arm van de man betekende.
      Iemand greep Magda bij haar schouder en haar hart sprong in haar keel. Het bleek slechts Romeo Wolkenveldt te zijn, een assistent en bodyguard van haar man. Dat stelde haar heel kort gerust, tot ze weer besefte dat Romeo voor zover ze wist in London was achtergebleven toen ze op vakantie gingen en ze geen idee had wanneer of hoe hij het huis binnen was gekomen.
      “Wat doe jij hier?” wilde ze weten, maar hij antwoordde niet. Hij gooide de deur dicht, recht in het gezicht van de geschokte vreemdeling, en deed met zijn rug naar Magda toe wat dingen met het slot die ze niet goed kon zien.
      Toen pas keek hij weer in haar richting. Zelfs dan was het slechts om haar opnieuw bij haar schouder te pakken en met zachte dwang richting de woonkamer te leiden. “Laat mij dit afhandelen, Magda. Je man zal je vertellen wat je moet weten.”
      Greg rukte net met veel kracht de gordijnen dicht toen Romeo haar de kamer in duwde. De kinderen zaten voor de tv, waar Spongebob Octo lastigviel.
      Zelfs in het schemerlicht dat nog door de stof filterde viel te zien dat Greg een ongezond bleke kleur had. Hij leek zich eveneens te verbazen over Romeo’s aanwezigheid, maar te zien aan de daarop volgende opluchting in zijn ogen was het geen slechte verrassing. “Ik zag een van jullie mensen door het raam,” zei hij.
      “Hij is alles behalve een van onze mensen,” zei Romeo kalm.
      Magda zou niet tegen Romeo in zijn gegaan als hij die toon in zijn stem had, maar haar man moest altijd het laatste woord hebben. Dat was waarom hij de politiek in was gegaan. “Droebel vertelde me tenminste dingen,” zei hij, en Magda begreep te weinig van de verwijzingen om te weten wat er aan de hand was, maar hij klonk nogal klagerig. “Zeg tegen die Schobbejak van je dat-” ging hij verder, maar Romeo was alweer weggelopen.
      Magda hoorde de voordeur open en dicht gaan. Het gaf haar een goed gevoel dat Romeo zich bezig zou houden met de rare bezoeker. Hij straalde een hoop dingen uit, maar bovenal competentie, wat niet van iedereen in haar directe omgeving gezegd kon worden op dat moment.
      Maria hing op de bank met haar voeten op de koffietafel. “Schobbejak? Je gebruikt altijd zulke oude scheldwoorden, pa. Wat is er mis met son of a bitch?”
      Magda duwde de voeten van haar dochter op de grond. “Ik wil niet dat je dat soort taal gebruikt, jongedame.”
      “Wat voor taal? Engels? En nu ik toch een keer jullie aandacht heb: is jullie ooit opgevallen dat Romeo Wolkenveldt klinkt als de naam van een stripper? Wat zit daar achter?”
      “Maria!” zei Greg, die zich voor het eerst echt zorgen leek te maken om iets wat een van zijn kinderen had gezegd. Er was definitief iets raars aan de hand, daar had Maria gelijk in. Een wild moment lang vroeg Magda zich af of Romeo inderdaad een stripper was en of ze nog een kans hadden om de komende herverkiezing te winnen als Greg een affaire met hem bleek te hebben.
      “Mam?” vroeg Tommy.
      “Ja, lieverd?”
      “Waarom heeft papa een mannelijke stripper meegenomen op vakantie?”
      Magda wist niet zeker wat ik zou hebben geantwoord, maar ze kreeg hoe dan ook geen kans iets te verzinnen. De gordijnen konden niet voorkomen dat de familie een gedempte versie meekreeg van drie felle lichtflitsen die kort op elkaar volgden. Ze zorgden ervoor dat alledaagse voorwerpen onheilspellende schaduwen door de kamer wierpen. Magda verwachtte dat er een donderslag zou klinken in de stille, halfdonkere secondes erna, maar die bleef uit. Ze had ook nog nooit rood en groene bliksem gezien, als ze eerlijk was tegenover zichzelf.
      Ze wilde naar het raam lopen om de gordijnen aan de kant te schuiven, maar Greg hield haar tegen met een hand op haar arm. Ze schudde hem af en hij draaide zich naar de kast waar hij zijn sterke drank bewaarde.
      “Kinderen, zouden jullie ons even alleen kunnen laten?”
      “Maar mam,” klonk het uit twee monden tegelijk. Maria en Tommy lagen elkaar voortdurend in de haren tot het moment waarop ze naar hun kamers gestuurd werden. Dan waren ze het plotseling roerend eens, in een indrukwekkende flipflop van loyaliteiten die ze van hun vader geleerd moesten hebben.
      “Geen gemaar,” waarschuwde Magda ze. Maria zette de tv uit en wierp de afstandsbediening zo hard op de bank dat het ding op de grond stuiterde. Tommy stampte terwijl hij de kamer verliet.
      Pas toen er ergens boven hen twee deuren waren dicht geknald, keek Magda Greg weer aan. Hij had Maria’s vrijgekomen plek op de bank ingenomen. Zijn voeten lagen niet op tafel, maar hij zat wel net zo onderuitgezakt. Hij had een glas whiskey in zijn hand en de open fles stond voor hem.
      Magda sloeg haar armen over elkaar en liet nog wat ijzige momenten stilte voorbij sluipen, maar hij scheen het niet te merken. “Wil je me vertellen wat er aan de hand is?”
      “Als ik dat eens kon, Magda.” Zijn zucht klonk alsof de lucht naar boven moest worden gehaald uit zijn tenen. Ze liet zich er niet door verzachten.
      “Wordt dit een probleem voor de verkiezingsrace?”
      “Tja,” mompelde hij. “Wie zal zeggen of er nog een verkiezing komt?”
      “Jij, en ik wil dat je eerlijk tegen me bent.”
      Hij staarde haar aan. Als hij niet zo naar drank had gestonken, zou ze medelijden voor hem hebben gevoeld. Nu was er slechts een milde walging en de onmiddellijke drang dat te onderdrukken, want ze kon toch niet van hem af komen. Zijn politieke carrière was niet alleen zijn leven, maar ook het hare.
      “Zworkbol,” fluisterde hij, alsof hij haar een diep geheim vertelde. “Reuzentornado’s. Voldemort.” Hij rilde. “Dementors.” De blik in zijn ogen zorgde ervoor dat ze haar nagels in haar armen moest zetten om zelf geen kippenvel te krijgen. Hij sloeg de rest van zijn whiskey achterover.
      “Wat bazel je toch? Waar gaat dit over?”
      “Jeweetwel.”
      “Zou ik het vragen als ik het wist?”
      Greg hikte en leek toen opeens niet meer te kunnen stoppen met lachen. Magda redde het glas uit zijn handen vlak voordat hij het richting de afstandsbediening had kunnen laten stuiteren.
      Romeo kwam binnen. Zijn uitdrukking was onleesbaar, maar dat was de standaard voor hem. “Het is opgelost,” meldde hij.
      Magda’s armen vielen langs haar zij, haar vingers nog steeds om het glas geklemd. Ze had geen idyllische familievakantie verwacht in deze hectische nachtmerrie van een regeerperiode en met juist dit gezin, maar ze wenste nu dat ze nooit London hadden verlaten. Het voelde alsof ze keer op keer net de clou van de grap miste. “Wat precies?” probeerde ze, nog een laatste keer.
      Romeo schudde kort zijn hoofd, liep naar het raam en trok de gordijnen open. De terugkeer van het zonlicht was fel genoeg dat ze ertegen moest knipperen. Er was niets bijzonders te zien in de tuin en er waren nergens sporen van bloed of geweld. Ze vroeg zich af waarom ze dat überhaupt had verwacht.
      Greg en Romeo zeiden niets toen ze naar de fles whiskey greep.