O34

Bell laat haar blik geen moment los komen van de punt van Draco zijn Wand. Potter is degene die hem weer onder schot houdt terwijl Weasly twijfelend met die van hem in de handen staat. De rest kijkt ondertussen alleen nog maar gespannen toe. “Dray, kom mee.” Hoor ik Blaise na nog een blik op mij zeggen en hij stapt op zijn vriend af. Die laat uit niets blijken dat hij hem hoort en verslapt zijn greep geen moment. “Potter.” Snauwt hij alleen zonder op te kijken naar de jongen. “Malfoy.” Luid het antwoord.

“Zorg dat je team zonder nog een woord te zeggen doorloopt of ik vervloek haar tot gruis.” Dreigt Draco nu voor het eerst opkijkend naar de andere coach. Potter krijgt even een harde trek op zijn gezicht. “Hoe vaak maken jullie niet zulke opmerkingen tegen ons.” Probeert hij nog. Draco draait zich met een ruk weg van Bell en nu houden de twee aardsrivalen elkaar in bedwang. Bell ziet haar kans schoon en snelt zonder op of om te kijken naar Ginny en Demelza.

“In die gevallen is het grappig. Daarbij laten jullie ons dat ook heel makkelijk doen. Nu hebben we gedemonstreerd hoe wij reageren wanneer je dat bij ons flikt, dus laat het niet nog een keer gebeuren.” Gromt hij tussen opeen geklemde kaken alvorens zijn Wand in een vloeiende beweging op te bergen en zonder nog om te kijken door te lopen. Na nog wat smeulende blikken volgt de rest van ons team hem snel en ik word zachtjes mee getrokken door Vincent. De rest van onze weg naar het kasteel gaat gehuld in stilte terwijl de lucht langzaam donkerder kleurt.

Ik ben blij, en in Draco zijn geval verbaasd, dat ze voor me klaar staan maar heb nu behoefte aan rust en de mogelijkheid makkelijk te zitten. In de Common Room geeft Blaise mijn spullen aan Pansy en helpt me plaats te nemen in een fauteuil dicht bij de haard. Ik kreun zacht als mijn rug protesteert maar neem dan dankbaar de warmte van het vuur tot me. “Zeker weten dat je niet naar Poppy wil?” Vraagt hij voor de derde keer en weer schud ik mijn hoofd. “Ik heb niks gebroken, daar ben ik zeker van.” Druk ik hem met een geforceerde glimlach op het hart. Zijn bezorgdheid begint me op de zenuwen te werken. Hij is lang niet zo kalm als Draco eerder was geweest en die laatste is wel degene die de situatie onder controle kreeg.

“Ga nou maar eten, ik red me wel. Als je iets makkelijks voor me mee terug neemt dan ben ik allang blij.” Zeg ik met een knikje in de richting van de schuifmuur ten teken dat hij moet gaan eten met de rest. Hij werpt me nog een twijfelende blik en ik wil net kwaad reageren als Goyle hem bij zijn mouw pakt en hem mee sleurt. Ze verdwijnen en eindelijk slaak ik een diepe zucht en zak iets verder onderuit in mijn stoel. Dat was me het middagje wel… Hopelijk is dat de eerste en laatste keer dat ik een Bludger van zo dichtbij bekijk. Als ik slim ben zorg ik zo snel mogelijk voor een nieuwe bezem zodat ik er goed aan gewend ben tegen de tijd dat we onze eerste wedstrijd hebben. Op dit soort gedachten probeer ik me heel erg te concentreren zodat ik niet na hoef te denken over mijn rare gevoel tegenover Draco. Dus hoe harder ik ergens anders aan probeer te denken, hoe onmogelijker het word om dat ook daadwerkelijk te doen.