O32

In. Uit. In en weer uit. De druk op mijn hoofd neemt af en langzaam verdwijnt het nare tintelende gevoel rond mijn lippen en uit mijn vingertoppen. Terwijl ik langzaam weer tot mezelf kom krijg ik steeds meer moeite met het beantwoorden van Draco zijn blik. Nu de kilte die er normaal in ligt is geweken kan ik niet anders zeggen dan dat hij prachtige ogen heeft. Een aparte kleur die je niet snel tegen zal komen. De lucht tussen ons in lijkt op te laden met dezelfde soort spanning die ik heb gevoeld tijdens ons gesprek na de vorige training, al moet ik zeggen dat het nu veel intenser lijkt. Het beangstigt me en maakt dat ik me ongemakkelijk ga voelen. Ik wend mijn blik af in een poging er aan te ontsnappen en meteen komt Draco overeind en doet twee stappen bij me vandaan. “All good.” Hoor ik hem tegen de rest zeggen.

Pas dan lijkt het tot me door te dringen dat het gehele team zich om ons heen verzameld heeft en dat Blaise nog steeds gehurkt naast me zit. “Cort is alles oké?” Vraagt hij met een knijpende stem van de spanning. Ik kijk hem aan met een waterig lachje en knik voorzichtig, nog niet teveel vertrouwen hechtend aan mijn stem. Blijkbaar ben ik de enige die de spanning tussen Draco en mij op heeft gemerkt. “Kan je overeind komen?” Pff, dat is nog eens een goede vraag. Ik steek mijn hand naar hem uit en hij pakt hem snel aan. Met een rustige beweging helpt hij me overeind en wankel zoek ik steun tegen zijn borst.

“Shit dat was schrikken.” Hoor ik Blaise verzuchten terwijl hij zijn armen voorzichtig om me heen slaat. Ik begraaf mijn gezicht in zijn shirt en een cynisch lachje ontsnapt me. “Ja je hebt het vast zwaar.” Zeg ik schor. Hij grinnikt kort. “Sorry. Voor jou was het natuurlijk helemaal slecht voor je hart.” Er word gekucht en ik maak me los van mijn vriend, al blijft hij me wel ondersteunen. “Sorry Cort.” Klinkt het een beetje schoorvoetend bij Vincent vandaan. Ik schud meteen mijn hoofd. “Natuurlijk niet! Zorg er volgende keer alleen voor dat het Potter is.” Probeer ik het af te schepen.

Er word wat gegrinnikt maar ik heb door dat het hele team zich een ongeluk is geschrokken. Ik ben niet de enige die trillend op haar benen staat. Draco heeft zich ondertussen afgezonderd en is bezig met het opruimen van de ballen. Zijn grijze ogen verschijnen bijna als vanzelf weer voor mijn geestesoog. Ik schud het snel van me af en vraag dan met pijn in mijn hart waar mijn bezem is. Terence houdt wat over is van mijn Firebolt met een wrang gezicht omhoog. Die kan de haard wel in.

“Ik had mijn blik toch al laten vallen op de nieuwe Thunderbolt.” Probeer ik er zo luchtig mogelijk uit te persen, wat faliekant mislukt. De waarheid is dat dit een geweldige bezem was en dat ik er waarschijnlijk niet meer aan kan komen. Draco voegt zich weer bij ons maar laat de kist met ballen in het midden van het veld staan ten teken dat er zo nog gebruik van gemaakt word. Terwijl hij zich bij ons voegt merk ik dat hij me geen een keer recht in de ogen kijkt. “Dat was me de training weer wel. Het ging gelukkig een stuk beter als de vorige training, dit laatste incident niet meegerekend. Normaal zou ik zeggen dat je zo snel mogelijk weer op een bezem moet stappen en dat we nog een rondje spelen zodat je de volgende keer niet bang bent, maar er is geen tijd meer, je staat duidelijk niet eens stevig op twee voeten en nou ja..” hij gebaart wat ongemakkelijk naar mijn bezem “daar valt niet bepaald meer op te vliegen.” Ik knik instemmend en vind mijn voeten plotseling heel interessant. Ten eerste wil ik niet dat ze zien hoeveel het me doet en ten tweede kan ik het op de een of andere manier niet opbrengen om naar Draco te kijken.