O29

Twee dagen zijn verstreken en ik kan niet anders zeggen dan dat er niet veel is gebeurd. Ook niet veel veranderd, tot Blaise me die ochtend daadwerkelijk een goedemorgen wenst en voor het eerst mijn lippen weer weet te vinden met die van zichzelf. Even komt de neiging hem kwaad aan te kijken in me naar boven. Hij moet niet denken er altijd maar zo makkelijk van af te kunnen komen. Een blik in zijn bruine ogen is echter genoeg die neiging te onderdrukken. Ik vind het vervelend wanneer we overhoop liggen en al helemaal met mijn momentele kopzorgen.

Zowel Draco als Jamie hebben me niet meer lastig gevallen en het zorgt ervoor dat ik het naar de achtergrond kan plaatsen. Het blijft echter aanwezig wanneer in alleen ben op mijn kamer en mijn gedachten de vrije loop krijgen. Ik kan niet met zekerheid zeggen wat me meer dwars zit, ook omdat de twee situaties niet echt met elkaar te vergelijken zijn.

Na de les van donderdag loop ik samen met Terence en Blaise in de richting van het stadion voor onze tweede training van het seizoen. De eerste wedstrijd, tegen Ravenclaw, staat over een maand gepland en als we terugkijken naar de laatste training dan kunnen we wel stellen dat we er niet klaar voor zijn.

We beginnen deze training met het spotten van de Snitch. Hoewel dit uiteraard Draco zijn taak is en de rest er nauwelijks tijd voor heeft tijdens een wedstrijd is het handig dat ook wij ons bewust zijn van het kleine gouden balletje. Draco is er echter zo aan gewend dat hij hem al drie keer heeft gespot voordat ook maar een van ons dat kan doen. De vierde keer is het Terence die hem in de gaten heeft vanaf zijn positie voor de doelringen. Draco staakt het onderdeel al snel, waarschijnlijk in een poging zijn geduld te bewaren.

Vervolgens stelt de rest zich op tegenover Blaise, Adrian en mij en begint er een Chaser simulatie. Draco gooit de bal op en ik bewijs me het snelst door hem te onderscheppen en meteen richting de doelpalen aan de overkant te spurten. Vanuit mijn ooghoek houdt ik Adrian in de gaten, die gelijk met me opvliegt. Zodra ik van links word benadert door Goyle speel ik over en verander van positie. Voordat Adrian echter veel verder is word hij ingesloten door Vincent en Terence en hoewel het geen echte wedstrijd is grimas ik gefrustreerd.

Dan valt mijn oog op Blaise die twee meter lager onder Adrian aan komt scheren. “Laat de Quaffle vallen!” Schreeuw ik boven de bulderende wind uit in de richting van Adrian. Die twijfelt geen moment en doet wat ik zeg. De rode bal valt recht in de handen van Blaise, die meteen meer vaart maakt en uiteindelijk scoort voordat de rest hem kan bereiken. Hij vliegt naar me op en geeft me een high five die ik enthousiast beantwoord. Mijn hart klopt zelfs onder deze omstandigheden sneller dan normaal, moet je nagaan hoe het tekeer gaat bij een echte wedstrijd.

We spelen nog een aantal van deze rondjes en uiteindelijk weten we zes keer te scoren. Ook Vincent weet de bal er een keer aan de andere kant in te krijgen maar dat mag het goede gevoel niet onderdrukken. Met nog een half uur te gaan roept Draco ons bij zich en laat de Bludgers los. Vincent en Goyle nemen hun Clubs in handen en lijken voor het eerst deze training plezier te krijgen. De rest ziet de lol er echter minder van in en ook ik kijk nerveus naar de twee ijzeren ballen.