O28

Plotseling lijkt het ‘waarom’ dan ook een ander lading te krijgen en ik hoef maar een blik op zijn gezicht te werpen om te begrijpen dat hij het me niet gaat vertellen. Ik zucht diep terwijl mijn hoofdpijn me er toe dwingt eens over mijn voorhoofd te wrijven. Ik masseer mijn slapen even en kijk hem dan hopeloos aan. “Ik kan dit er niet bij hebben. Als je niet van plan bent het me te vertellen wil je er dan alsjeblieft over ophouden.” Mompel ik in de hoop dat hij me voor deze ene keer wil ontzien.

Zover ik weet is er tussen Draco en mij nooit echt iets voorgevallen waardoor het zo moet zijn. In mijn geheugen is het gewoon langzaamaan zo geworden. Eigenlijk ben ik er altijd van uit gegaan dat hij gewoon een hekel aan me heeft en ben die duidelijk uitgesproken gevoelens dan maar gaan beantwoorden aangezien ik niet over me heen laat lopen.

Ik laat niet over me heen lopen. Dus waarom lijkt Jamie me dan onder de duim te hebben? De volgende keer dat hij me benadert op zo’n dreigende manier zal ik hem wel eens duidelijk maken hoe ik er over denk. Wonderlijk dat ik tot die conclusie moet komen na dit vreemde gesprek met Draco.

Die schud ondertussen zachtjes zijn hoofd. “Ik was inderdaad niet van plan het te vertellen. Denk ik. Heb ik me voorgenomen.” Zijn toon is zacht en wekt meer vragen op dan dat het dingen beantwoord. Het lijkt of hij zichzelf wil overtuigen met die woorden. Na een laatste peilloze blik op mij draait hij zich om. “Kom we gaan eten, voor je straks weer niet goed word en ik je moet helpen.” Zegt hij op zijn vertrouwde toon. Kijk, met deze Draco weet ik ten minste wat te doen. “Dat gebeurt echt nooit meer! Geloof me maar.” Bits ik dan ook gelijk terug terwijl ik hem snel volg.

De rest van de weg blijft het stil en ik kan niet anders zeggen dan dat het ongemakkelijk is. Draco lijkt in gedachten verzonken maar ik krijg het niet voor elkaar de voorgaande conversatie van me af te zetten. De manier waarop hij het voor doet komen suggereert dat er een goede rede is waarom wij zo doen tegen elkaar en het is frustrerend dat ik het niet weet en hij wel. Eenmaal bij de Common Room gaan we allebei onze eigen weg maar wanneer ik weer terug kom uit mijn kamer zie ik dat hij staat te wachten. Samen lopen we naar de Great Hall en voegen ons bij de rest.

Blaise is niet de enige die verbaasd kijkt wanneer hij ons samen aan ziet komen lopen. Eigenlijk lijkt het hele groepje even vreemd te kijken. We negeren het beide, nemen plaats en scheppen onze boren vol. Ik heb net twee happen van mijn pastei op wanneer ik mijn eerste blik op Blaise werp. Hij had ook naar mij gekeken maar hij wend zijn blik snel af ten teken dat hij nog steeds niet voor rede vatbaar is. De rest van mijn pasteitje smaakt nergens naar.

Gelukkig vat de rest een gesprek op en heerst er in ieder geval geen stilte. De enige die niet mengen zijn Draco en ik. Blijkbaar kan Blaise normaal doen tegen iedereen behalve mij. Draco gunt hij echter ook niet al te veel woorden waaruit ik ophaal dat hij nog steeds kwaad is over de uitbrander van zijn coach. Langzaam begin ik me af te vragen of ik weer degen moet zijn die Blaise benadert om deze situatie recht te trekken of dat het vanzelf over zal waaien. Het ziet er in ieder geval niet naar uit dat hij naar mij toe gaat komen.