O27

Hoewel ik ondertussen al meerdere malen heb besloten het van me af te zetten lijkt dat niet te lukken. Dat betekend echter niet dat ik die zorgen met iemand wil delen en dan al helemaal niet met Draco. Waarschijnlijk zou hij zich kapot lachen als hij er achter kwam dat mensen denken dat ik met hem naar bed ga. Ik zou het einde er nooit van horen.

“Ik denk inderdaad dat Blaise aanvoelt dat jij ergens mee zit.” Mompelt hij terwijl hij tegenover me komt staan en eveneens halthoudt. Ik kan de verbazing niet van mijn gezicht houden en knipper een paar keer met mijn ogen. “Dat zeg je op een manier alsof jij al wist dat ik ergens mee zit.” Verwijt ik hem. “Waarom hebben wij dit gesprek? Moet ik je er aan herinneren dat het je geen worst kan schelen? Ben jij niet ongelofelijk blij wanneer je ziet dat Blaise en ik overhoop liggen?” Vervolg ik.

Weer geen reactie af te lezen van zijn gezicht. Alleen die doordringende grijze ogen die me emotieloos in zich op nemen. “Ongelofelijk blij.” Bevestigd hij zonder blikken of blozen, de rest van mijn vragen negerend. Ik glimlach zogenaamd tevreden naar hem in een poging hem uit te dagen, maar waar hij normaal zijn stekels op zou zetten blijft een reactie wederom uit. Langzaam word ik me er van bewust dat ik deze kant van Draco nog nooit heb gezien. Iets aan hem is anders, al sinds onze terugkeer naar Hogwarts en ik weet niet goed wat ik er mee aan moet.

Daarom krijg ik nu ook moeite met het beantwoorden van zijn blik terwijl er tussen ons een spanning lijkt te ontstaan die ik helemaal niet ken en niet weet te plaatsen. Normaal zou ik zijn blik vast blijven houden om hem te sarren maar nu slik ik een keer en wend mijn blik af naar mijn handen.

“Weet jij nog waarom we altijd zo hatelijk tegen elkaar doen?” Vraagt hij me, het voor elkaar krijgend me weer te verassen. Het is een vraag die ik mezelf wel eens heb gesteld en waarvan ik het antwoord niet meer weet. Dat het hem blijkbaar ook bezig houdt is nieuw voor me. De toon waarop hij de vraag stelt geeft niets weg van zijn achterliggende gedachten. Ik schud mijn hoofd dus maar. “Voor zover ik weet is het gewoon al vanaf het begin zo.”

“Dat is niet waar.” Antwoord hij vrijwel direct, wat me weer naar hem op doet kijken. “Pas vanaf het derde jaar.” Voegt hij er aan toe. Uit het veld geslagen doe ik mijn mond een paar keer open en dicht in een poging woorden te vormen. “Werkelijk? Het lijkt langer.” Stamel ik uiteindelijk. Vanaf het derde jaar? Hoe kan het dat hij dat blijkbaar nog zo goed weet terwijl ik me niet anders kan herinneren of het is altijd al zo geweest. Hij zal wel een beter geheugen hebben concludeer ik.

“Maar de vraag waarom is daarmee nog steeds niet beantwoord. Jij weet het blijkbaar allemaal nog als de dag van gisteren dus moet jij het antwoord daarop ook weten.” Herpak ik mezelf in een poging weer wat overhand te krijgen in het gesprek. Zijn lippen trekken even samen en voor een moment is de blik op zijn gezicht niet anders als bitter te noemen. “Ik vroeg jou of jij het nog wist. Ik heb nooit gezegd dat ik het niet weet.” Stelt hij met een scheef grijnsje zonder een spoortje humor.