O26

Ik smijt mijn armbeschermers in mijn tas, prop mijn groene gewaad er achteraan en trek de rits met een venijnig gebaar dicht. Hierbij trek ik de sluiting van de rails en ik vloek hartgrondig. “Oké Cortney! Rustig ademhalen, dit heeft geen zin.” Mompel ik mezelf dan toe alvorens mijn eigen raad op te volgen en een paar keer diep adem te halen. Vervolgens haal ik mijn Wand tevoorschijn, fix mijn tas met een simpele spreuk en hijs hem dan met een houterige beweging over mijn schouder.

Het heeft geen zin om mijn woede af te reageren op mijn handelingen. Ik weet dat ik het dan negen van de tien keer alleen maar erger maak voor mezelf, waardoor ik enkel nog maar bozer word. Koppige, stomme Blaise. Het is gewoon allemaal zijn schuld. Mede door hem heb ik slecht geslapen, was ik moe en kon ik me niet op de training concentreren. Dat hij dan ook de bal nog niet over speelt is de klap op de vuurpijl.

Ik heb er langer over gedaan me om te kleden dan normaal aangezien ik met mijn voet in mijn broek was blijven steken en vervolgens scheldend drie rondjes door de kleedkamer was gehuppelt als een dronken paashaas. Op zulke momenten weet ik ergens wel dat als ik gewoon kalmeer ik de situatie zo weer onder controle kan hebben maar mijn woede overschaduwt die logica soms. Er nu dus van uitgaande dat ik me als laatste naar het kasteel begeef storm ik de kleedkamer uit en smijt de deur harder dan nodig achter me dicht.

“Het is geen klapdeur.” Hoor ik een snerende stem opmerken en mijn laatste beetje middelmatige humeur slaat om naar depressie. Ik kijk vuil naar mijn aanvoerder, waarvan ik nog geen half uur geleden een uitbrander heb gehad. “Daarom probeer ik er een van te maken.” Luidt mijn droge reactie.

Draco legt zijn bezem over zijn schouder terwijl hij me eens goed in zich op neemt. Ik rol geërgerd met mijn ogen en begin in de richting van het kasteel te benen. Hij duikt al snel naast me op. “Ik wist dat je humeur zo veranderlijk is als het weer maar je overtreft jezelf de afgelopen week.” Merkt hij op. Hij is waarschijnlijk de enige persoon hier op school die me niet spaart terwijl hij weet dat ik niet lekker in mijn vel zit. “Nee, jij hebt recht van spreken?” Kets ik terug. Bij hem valt er al helemaal geen touw aan vast te knopen. Het levert me een schamper gesnuif en een zachte ‘touché’ op van zijn kant.

“Wat is er aan de hand tussen Blaise en jou?” Vraagt hij dan compleet tegen mijn verwachting in op een vrij serieuze toon. Ik gluur in zijn richting vanuit mijn ooghoeken om te peilen of zijn uitdrukking zijn toon matcht. Onpeilbare ogen kijken terug. Ik word er niet wijzer van. “Als jij het weet, weet ik het ook.” Antwoord ik dus maar schoorvoetend. Er valt een korte stilte terwijl het kasteel tergend langzaam dichterbij komt. Was dit pad altijd zo lang?

“Komt het misschien door wat ik je heb verteld?” Vervolgt hij op dezelfde toon. Nu draai ik wel mijn gezicht in zijn richting in plaats van naar hem te gluren. “Als ik niet beter wist zou ik denken dat het je daadwerkelijk interesseert.” Spreek ik mijn gedachten hardop uit. Draco blijft uitdrukkingloos. “Dat is geen antwoord op de vraag.” Het ontlokt me een diepe zucht en ik ga stil staan. Op het moment dat ik probeer te bevatten wat er in zijn hoofd om gaat speelt mijn kloppende hoofdpijn weer op. “Ik heb het er niet met hem over gehad, als dat is wat je wil weten. Wat er met Blaise aan de hand is weet ik niet precies, je kent hem net zo goed als mij dus je weet hoe onvoorspelbaar hij soms is. Ergens is het waarschijnlijk een wisselwerking. Ik… heb wat dingen aan mijn hoofd.” Mompel ik terwijl het smerig grijnzende gezicht van Jamie op mijn netvlies verschijnt.