Hoofdstuk 1

Ik hoor de telefoon beneden rinkelen en kreun. Ik duw mijn gezicht in het kussen en probeer het geluid te negeren, maar het houdt niet op. ‘Hurley!’ schreeuw ik naar beneden. Hij is zeker weten al beneden, want hij gaat ’s ochtends vroeg altijd al surfen. ‘Neem die telefoon op, jij oelewapper!’
‘Geen tijd! Neem jij hem maar!’ schreeuwt Hurley terug. Ik grom wat in mijn kussen, maar als de telefoon over blijft gaan sta ik toch maar op. Ik loop naar beneden en pak de telefoon op.
‘Hallo? Met Ariane Kane.’ Zeg ik slaperig.
‘Hallo Ariane, je spreekt met Seymour Hillman.’ Zegt een mannenstem aan de andere kant van de lijn.
‘Seymour Hillman?’ mijn slaperige brein heeft een paar tellen nodig om het te verwerken. ‘Oh! U bent de coach van Raimon! Dan belt u vast voor Hurley, ik zal hem even roepen.’
Voordat de man nog iets kan zeggen dek ik met mijn hand de hoorn af en schreeuw: ‘Hurley! Ik zei toch dat je moest opnemen! Het is voor jou!’
Hurley komt aangelopen met zijn surfplank onder zijn arm. Hij stoot bijna een lamp van tafel en zet de surfplank dan maar neer. ‘Wie is het?’ vraagt hij.
‘Seymour Hillman, dat is toch die coach van Raimon?’ antwoord ik. Hurley knikt en pakt de telefoon uit mijn handen.
‘Hallo?’
Terwijl Hurley met meneer Hillman praat ga ik ontbijten. Ik neem net een slok van mijn thee als Hurley de kamer weer instormt met de telefoon in zijn handen. Hij grijnst breed en duwt hem weer in mijn handen. ‘Hij wil jou ook spreken!’ grijnst Hurley. Verbaasd kijk ik naar de telefoon in mijn handen. ‘Neem nou maar op!’ dringt Hurley aan. ‘Het is goed nieuws!’
Ik breng de telefoon naar mijn oor. ‘Hallo,’
Meneer Hillman begint meteen te praten. ‘Ah, Ariane, ik wilde jou ook nog spreken, maar je gaf de telefoon meteen aan Hurley. Ik heb hem gevraagd om morgenochtend naar Raimon Jr. te komen, en ik wil ook graag dat jij komt.’
‘Huh? Hoezo dat?’ vraag ik verbaasd. Ik zou niet weten wat ik op Raimon zou moeten.
‘Dat horen jullie morgen wel. Ik neem aan dat je dus komt?’
‘Ja, natuurlijk!’ lach ik.
Meneer Hillman lacht. ‘Oké dan, dan zie ik jou en Hurley morgen. Dag Ariane.’ Hij hangt op.
‘Dus, we gaan naar Raimon?’ vraag ik Hurley, die me grijnzend aankijkt.
‘Dat dacht ik dus wel!’ lacht hij terug.

De volgende ochtend vertrekken we al enorm vroeg, met de allereerste boot. Ik houd van de zeelucht. Na de bootreis volgt nog een lange, onplezierige rit in een te volle bus. Hurley lijkt maar al te vrolijk, en ik weet niet zeker of dat is omdat we naar Raimon gaan, of omdat we niet met het vliegtuig gaan. Uiteindelijk verschijnt Raimon in zicht. ‘Is dat het?’ vraag ik voor de zekerheid. Hurley knikt vrolijk. ‘Yep, dat is Raimon Jr. High.’ Lacht hij. We stappen uit de bus. Hurley pakt meteen mijn pols vast en sleurt me achter zich aan. ‘Opschieten, Aria! Ik kan niet wachten!’
Hurley en ik schoppen beide netjes onze schoenen uit en hij trekt me mee naar binnen. Ik struikel achter Hurley aan en kijk naar de groep mensen die er al is.
‘Yo, gasten! Goed jullie weer te zien, zeg!’ lacht Hurley. Hij woelt door de haren van een jonge jongen. ‘Yo Darren, hoe is het? Heb je nog nieuwe technieken geleerd?’
Ik sta er een beetje verlaten bij en voel hoe de andere kinderen naar me kijken. ‘Heb je iemand meegebracht, Hurley?’ vraagt een jongen met een ouderwetse bril.
‘Oh ja!’ Hurley laat de jongen los en komt bij me staan. ‘Dit is mijn zusje, Ariane Kane,’
‘Noem me maar Aria,’ zeg ik snel.
‘Ben jij ook opgeroepen door coach Hillman, Aria?’ vraagt dezelfde jongen weer. ‘Ik heet trouwens Jude.’
Ik knik. ‘Ja, ik ben ook opgeroepen, weten jullie waarom?’
Jude schudt zijn hoofd, ‘ik zou het niet weten.’
Dan gaat de deur weer open. Er komen een jongen en een meisje binnen. Ergens vaag komen ze me bekend voor, maar ik heb echt geen idee waarvan.
‘Hé Shawnie-boy!’ lacht Hurley vrolijk. ‘Ook opgeroepen?’
Shawn knikt glimlachend. ‘Ja, en mijn zusje ook.’ Het meisje dat samen met Shawn naar binnen kwam glimlacht onzeker. Ik glimlach terug en loop voorzichtig naar haar toe.
‘Hoi,’ lach ik onzeker.
Het meisje glimlacht opgelucht. ‘Hoi! Ik ben Serena, ben jij ook opgeroepen?’
Ik knik. ‘Ja, ik ben Ariane, maar noem me maar Aria.’ Terwijl ik naar de glimlach op het gezicht van Serena kijk bedenk ik me dat ze misschien wel een nieuwe vriendin kan worden. Waarom we hier ook zijn, het wordt vast leuk!