Zou dit echt werken?

Ik liet Max weer los en zakte terug op de bank. Ik was zo blij dat er dan eindelijk een oplossing zou komen dat het voelde alsof er een ballon in me werd opgeblazen. Maar toen knapte hij en ik keek beteuterd. 'Mijn ouders willen vast nooit naar die cursus...' Max dacht ook na. 'We kunnen ze nog altijd dwingen...' Ik lachte niet en bleef somber voor me uit staren. ' en al zouden ze gaan, ik weet niet of het nou zo vreselijk veel nut heeft.' Max fronste.' Niet zo negatief. Ik weet zeker dat zo'n cursus er voor bedoeld is om te werken. Ik denk ook dat je ouders het ook goed willen laten gaan in huis.' Ik zuchtte en toen kwamen de ouders van Max binnen. 'Goed nieuws, ze staan ingeschreven, we moeten alleen nog toestemming van Lizzy's ouders.' Zei de moeder van Max. Op dat moment klonk er een geluidje, en opende ze de laptop. 'Het is je vader, Lizzy.' Zei de vader van Max. Ze lazen eerst het mailtje zelf. Hun pokerface maakte het er niet veel beter op. Toen draaide ze de laptop zodat wij het bericht konden lezen.

Beste meneer en mevrouw Greene,
Wij zijn het er mee eens dat er iets moet veranderen bij ons thuis. Maar wij vinden wel dat dat niet alleen van onze kant moet komen, maar ook van Elisabeth. Wij gaan akkoord met de cursus, en moeten toegeven dat wij er veel aan zullen hebben, op voorwaarde dat onze dochter zich kan gedragen. Een uitleg over waar ze de afgelopen dagen is geweest zou ook erg fijn zijn.

Meneer en mevrouw Bergman.

Ik leek met grote ogen naar het mailtje, en toen drong het tot me door: ze hadden toegestemd! Ik keek opgewonden naar Max en hij keek tevreden terug. Ik bedankte de ouders van Max nog een keer en toen zei Max dat ik maar moest gaan slapen. Eigenlijk wou ik helemaal niet, maar mijn lichaam dacht daar anders over. Boven, op Max's slaapkamer maakte Max een slaapbank op. Ik bedankte hem voor de duizendste keer, en ging een beetje ongemakkelijk liggen. Het was raar om overdag op de kamer van iemand anders te moeten slapen. Ik zat steeds maar aan het antwoord van mijn ouders te denken. Max had gezegd dat hun bedoelingen niet zo slecht waren als ik dacht. Maar, zou het echt werken? Zouden ze niet denken dat ze het beter wisten dan die cursus? Zouden ze zich er wel íets ban aantrekken? Oppeens moest ik aan een herinnering van me denken:

Een elfjarige ik, en mijn vader. We liepen over straat. Ik was net door mijn enkel gegaan, en hinkte moeizaam en hijgend achter hem aan. 'Loop nou eens door!' Ik probeerde sneller te hinken, en mijn vader pakte me ruw bij mijn bovenarm. 'Mijn enkel...'kreunde ik. Er liep een gezinnetje langs door de hete zomerlucht. Er waren een man en een vrouw van zo rond begin dertig, de vrouw duwde een kinderwagen vooruit. Er liep een jongen naast de kinderwagen van ongeveer dezelfde leeftijd als ik. Elf dus. Ik bleef staren, en voelde een steek van jaloezie. Eventjes keek de jongen mijn kant op en hij deelde dezelfde blik. De angst voor de man achter me. Mijn vader volgde mijn blik. 'Wat kijk je nou? Staren is onbeleefd, en je moet doorlopen!' Hij gaf me een harde klap tegen mijn achterhoofd. Ik viel voorover, en stak mijn handen niet snel genoeg uit. Ik viel vol op mijn gezicht, en er stroomde bloed uit mijn neus. Ik moest heel veel moeite doen om niet te huilen. De man die naast de kinderwagen liep zag het en riep naar mijn vader: 'zo ga je toch niet met je kinderen om, verdomme! Zie je niet dat dat haar hartstikke pijn doet?!' Hij en zijn zoon kwamen naar ons toe. De vader legde zijn hand op mijn vaders schouder en zei: 'zou ik alsjeblief even met u mogen praten?' Mijn vader kon er niet afslaan en ging mee. De jongen rende naar mij toe en hielp me overeind. Hij haalde een zakdoekje uit zijn tas en bood het mij aan. 'Dankjewel.' Zei ik en drukte het servetje tegen mijn neus. ' gaat het? Die vader van jou is echt beresterk.' Ik haalde mijn schouders op. 'Ik ben er wel aan gewend. Hij doet er al sinds een half jaar.' Ik keek naar de jongen, hij was best mooi. Hij keek naar zijn ouders en liep naar ze toe. Hij liep heel langzaam, zodat ik hem bij kon houden. Mijn vader en die van hem stonden te praten en ik hoorde dat de man mijn vader een lesje beleefdheid aan het leren was. De jongen schudde zijn hoofd. 'Echt weer iets voor mijn vader hoor, zomaar iemand op staat aanspreken, en daar dan de hele dag mee gaan praten.' Mijn vader stond er ongelofelijk chagrijnig bij. Ik keek weer naar de jongen en kreeg een teer soort tinteling in mijn buik. 'Die zijn nog wel even bezig. Wil je anders even meelopen naar een winkeltje? Ik wil nog even wat kopen.' Ik werd een beetje rood en antwoordde: 'o- oké...' Hij keek naar zijn moeder. 'Mam?' Ze glimlachte. 'Natuurlijk, ik roep je wel als we weer gaan.' We liepen door de straten, en toen vroeg hij: 'hoe heet je eigenlijk?' 'Lizzy.' Antwoordde ik. 'Ik heet Fred.' Ik moest meteen aan Harry Potter denken, en flapte eruit: 'Wemel.' Ik werd knalrood en wilde mezelf wel op mijn kop slaan met een van de verkeersborden die langs de weg stonden. Maar Fred lachte. 'Ook een Harry Potter fan?' Ik knikte opgelicht en zei: 'ik heb de boeken gelezen.' We kletsen wat, en kwamen toen bij het winkeltje aan. Fred kocht een zakmes. Bij de kassa fluisterde hij tegen mij: 'dat is dan twaalf sikkels en drie knoeten.' Ik grinnikte. Hij betaalde en we liepen weer terug. Ik kon niet geloven dat de middag nog zo leuk voor mij zou zijn, en zo stom voor mijn vader. Het was zijn eigen schuld. Mijn vader en de vader van Fred waren gestopt met praten. 'Volgens mij heeft mijn vader eindelijk zijn lesje geleerd.' Fluisterde ik. 'Tien punten voor Griffoendor.' Fluisterde Fred. We gingen weer, en ik kreeg tranen in mijn ogen, omdat ik Fred nooit meer zal zien. Hij zag het, en gaf me een kus op mijn wang. Ik gloeide helemaal en mompelde: 'doei...' Toen we de hoek om waren, schopte mijn vader hard naar me. 'Door jou stomme rotschuld heb ik een half uur lang naar het geklets van een betweter moeten luisteren!' Hij gaf me nog een schop, en ik begon te huilen. Het had dus helemaal niks gewerkt.

Ik wist niet wanner mijn gedachtes overgegaan waren in een droom, maar voor ik het wist was het al licht buiten. Ik dacht aan mijn droom/herinnering. Ik kon me nu niet meer voorstellen dat ik die Fred leuk had gevonden, als Max geweld e tijd door mijn gedachtes ging. Nou ja, ik was tenslotte elf geweest.