O23

“Pardon?” Is eigenlijk het enige wat ik uit weet te brengen dankzij de schok die me overvalt. Waar haalt hij in hemelsnaam het lef vandaan?

Duidelijk niet onder de indruk van mijn vuurspuwende ogen doet hij een stapje in mijn richting. “Wat? Doe maar niet alsof het niet zo is. We zagen hem gisteravond wel uit je kamer komen.” Merkt hij zelfgenoegzaam op terwijl twee van zijn vrienden bemoedigend knikken ten teken dat hij gelijk heeft. Op slag trekt er een blos naar mijn wangen. Meer van woede dan van wat anders maar de jongens tegenover me interpreteren het verkeerd en er word kort gejoeld.

“Als ik ooit eens iets voor je kan doen mag je altijd bij me aankloppen hoor.” Vervolgt hij met een knipoog en zo’n veelzeggende grijns rond zijn lippen dat mijn maag zich omdraait. Met een grimas op mijn gezicht trek ik mijn Wand uit mijn zak en richt hem in een vloeiende beweging op zijn gezicht. “Zeg dat nog eens.” Daag ik hem met kille stem uit. Een flikkering van angst schiet door zijn ogen, welke hij hardnekkig probeert te verbergen om geen gezicht te verliezen tegenover zijn vrienden.

Twee van hun trekken op hun beurt ook hun Wand, al gaat het gepaard met wat steelse blikken om zich heen om te controleren of er geen leraren in de buurt zijn. Ik sla mijn blik niet af van het gezicht van de jongen met de groene ogen en voel mijn hart ondertussen tegen mijn borst hameren. Hoe kan een simpele Quidditch kwalificatie uitmonden in deze situatie? Mede dankzij mijn eigen opvliegendheid is het geëscaleerd, daar ben ik me maar al te sterk van bewust. Vervloekt temperament! Dat haalt echter niet weg dat hij een brutaal stuk vreten is. Achterbaks, jaloers rotventje.

“Ik was niet lekker en hij heeft me naar mijn kamer geholpen. Einde verhaal.” Pers ik er tussen opeengeklemde kaken uit in een poging het misverstand uit de wereld te helpen. Iemand moet zich hier het meest volwassen tonen. Van te voren had ik natuurlijk al moeten weten dat hij blijft geloven wat hij zelf wil zolang hij maar een verklaring heeft voor mijn toelating tot het team in tegenoverstelling tot zichzelf. Hij wuift het dan ook weg met een argeloos gebaar van zijn hand en lijkt zich zekerder te voelen nu ik ook vanuit twee hoeken bedreigd word. “Zou Zabini je smoesjes ook geloven?” Vraagt hij mierzoet, de onderliggende dreiging duidelijk hoorbaar.

Het antwoord daarop blijft uit aangezien ik het tot mijn ongenoegen niet weet. Een week geleden zou ik zonder twijfelen ja hebben gezegd, maar na wat Draco me heeft verteld ben ik plotseling niet meer zo zeker. Aangezien Blaise is bedondert door Eva, met Draco, vraag ik me af of hij in zijn nieuwe relatie, met mij, een dergelijke roddel zal zien voor wat het is. Niets meer dan een roddel.

Ik zal net met hernieuwde woede ingaan op zijn laatste vraag als de deurklink van het Potions lokaal naar beneden gaat. Als in een reflex worden alle drie de Wands opgeborgen en zowel ik als de jongen doen een stap achteruit zodat de opgebouwde spanning enigszins afneemt. Snape verschijnt als een reusachtige vleermuis in de deuropening en werpt een waarschuwende blik de gang in. Meer is er niet voor nodig om ons op te breken. Met een misselijkmakend gevoel in mijn buik draai ik me van de jongens weg en begeef me richting de Common Room. Wanneer ik vijf stappen verder ben kijk ik nog een keer over mijn schouder om de jongen met de groene ogen hetzelfde te zien doen. De blik in zijn ogen kan nooit iets goeds betekenen.