~Hoodstuk 3~ Tarìni

Sjoerd


Ik stond al klaar met Hanna om de brancard uit te laden zodra de ambulance zou stoppen. Jimmy die voor deze keer de ambulance zou rijden riep dat we er bijna waren. Ik wierp even een blik op Hanna om te kijken of ze er klaar voor was. Ze was helemaal wit maar, dat is logisch als je voor de eerste keer mee gaat op een spoedgeval. "Het komt goed Hanna. Het is waarschijnlijk niet eens een echt noodgeval. Ze zeiden door de telefoon enkel dat haar been er heel raar bij lag", zei ik op haar gerust te stellen. Haar gezicht kreeg al wat meer kleur ookal was haar gezicht nog wel een beetje witjes. "We gaan stoppen", riep Jimmy. Ik zette me schrap en pakte Hanna's arm zodat ze niet naar voren zou kukelen. Toen de wagen stilstond trokken we de deuren open en reden we met de brancard naar buiten. Op het moment dat ik Hanna had geholpen met de brancard naar buiten de duwen moest ze hem zelf naar dat meisje dat daar lag duwen. Want ik ging alvast poolshoogte nemen.
Naast het meisje stond er ook een dierenambulance met het team die daar bij hoort. "Bent u van de ambulance", vroeg een man met het logo van de dierenambulance op zijn t-shirt gegraveerd? "Ja zeker", antwoordde ik. "Oke. Wij waren aan het wachten op u omdat we niet weten wat er met het meisje aan de hand is. En we durfden het daarom niet aan om haar te verplaatsen zodat het paard geholpen kan worden", zei de man. "Nou nu ik haar zo zie liggen ben ik blij dat jullie op ons hebben gewacht. Ik zie namelijk dat ze vele botten heeft gebroken. We halen haar zo snel mogelijk weg zodat jullie het paard mee kunnen nemen. Ik zou wel graag het telefoonnummer van jullie willen hebben zodat we kunnen vertellen waar jullie hem naar toe moeten brengen als hij beter is". "Dat is goed. Hier een foldertje met het adres en telefoonnummer", zei de man. "Dank u". Ik gebaarde Hanna dat ze mij moest helpen om het meisje op de brancard te krijgen. We tilde haar zo voorzichtig mogelijk op en legde haar op de brancard. Het was een mooi meisje. Ze had mooi blond haar en een leuk gezichtje. Maar ik ging maar snel verder met mijn werk op te kijken wat ze allemaal mankeerde. "Hanna kan jij kijken wat er hier zich mogelijk heeft af gespeeld"? Hanna knikte en liep weg. Daarna focuste ik mij weer helemaal op het meisje. Ik deed haar kleding zo voorzichtig mogelijk uit en liet alleen haar ondergoed aan. Alles voelde kletsnat aan. Dan misschien wel een van vieste klusjes als de kleding nat was moesten we gaan ruiken of het zweet of water was. Ik roof even een tel en zo te ruiken was het zweet. Dat was nooit een goed teken. Want dan moesten dokters er altijd van uitgaan dat ze gezweet hadden van de pijn.
Na haar oppervlakkig onderzocht te hebben kwam ik tot de conclusie dat bijna haar hele ribbenkast gebroken was en waarschijnlijk ook twee benen en een arm. De dierenambulance was onderwijl al met het paard weg gereden. Ook was Hanna ondertussen bij mij komen staan en had een handdoek mee genomen zodat het meisje het een beetje warm zou krijgen. "Ga maar alvast naar de ambulance Hanna. Ik kom eraan". Hanna liep weg en ik wikkelde het meisje heel voorzichtig in de handdoek. Daarna reed ik met de brancard naar de ambulance. Ik keek soms even naar het meisje of het goed met haar ging en op een gegeven moment zag ik dat ze haar ogen een beetje open deed. "Rustig maar, het komt goed", zei ik tegen het meisje. Ik zag dat ze wat wilde gaan zeggen maar dat het bijna niet uit kon brengen. Na een paar seconde zei ze heel zachtjes: "Must...ang". Ik vond het erg aardig van haar dat ze met haar laatste beetje kracht vroeg hoe het met het paard ging. "De mustang word met spoed naar de dierenarts gebracht. Ze zeiden dat hij het wel zou redden". Een flauwe glimlach verscheen op haar gezicht.
We kwamen aan bij de ambulance. Hanna stond daar al op mij te wachten. "Dit kan een beetje pijn gaan doen", zei ik tegen haar. Hanna pakte de achterkant van de brancard en hielp mij met de brancard er in te krijgen. Meteen zag ik het meisje met een pijn getrokken gezicht. En daar haar ogen gingen ook weer langzaam dicht. Ik keek even naar Hanna en zag dat ze een beetje in paniek raakte. "Rustig Hanna dit was te verwachten. Ze had gewoon te veel pijn om bij te blijven. Straks komt ze gewoon weer bij". Ik zag Hanna weer rustiger gaan ademhalen en samen maakten we de brancard vast zodat hij niet alle kanten op zou bewegen als we gingen rijden. Ik deed de deur dicht en ondertussen riep Hanna naar Jimmy dat hij kon gaan rijden. Daar gingen de sirene's weer aan. Toen waren we weer onderweg naar het ziekenhuis.

De ambulance stopte. Ik deed weer de deur open en samen met Hanna reden we het meisje er uit. We duwde haar snel naar de eerste hulp kamer. Daar zou ik samen met andere artsen haar gaan onderzoeken. "Hanna bel jij dokter Remond op ik doe Valencia". Valencia was een gespecialiseerde arts voor gebroken botten en Remond was een van de beste dokters in het ziekenhuis. Ik pakte de telefoon en belde Valencia op. "Valencia eerste hulp kamer nummer 5". Dat was altijd het makkelijke van de eerste hulp telefoon je hoefde alleen de naam van de persoon te zeggen naar wie je belde en het kamer nummer. Daarna kan je gewoon ophangen.
Ik keek of Hanna al klaar was met bellen. Ja, ze was al klaar. Ze stond daar een beetje afwachtend te kijken. "Hanna je kan naar huis dit is net even een iets heftigere eerste hulp dienst dan voor de eerste keer gebruikelijk is. Of je moet nog willen wachten voor als ze naar haar kamer word gebracht". "Ik blijf wel wachten", zei ze. Daarna liep ze weg de kamer uit. Ik was een beetje verbaasd. Maar oke als zij dat wil.
Ik liep naar het meisje toe en hield haar uit de handdoek. Die was ook weer helemaal doorweekt. Toen ik de handdoek weg had gehaald begon ze als een gek te trillen. Wat best wel gek was omdat het 32 °C was. Ik deed het solarium boven haar aan zodat ze het misschien weer warm zou krijgen. Maar nee ze bleef maar trillen. En ik wist niet meer wat te doen. Gelukkig kwam net Remond de kamer inlopen. Hij keek even naar het meisje en deed daarna iets met het solarium waardoor ze stopte met trillen. Hij liep naar haar toe en bekeek haar zonder haar aan te raken. "Vertel eens Sjoerd wat ben je al van haar te weten gekomen", zei hij. Midden in de vraag begon hij haar met zijn handen te onderzoeken. Ik dacht even na. Net toen ik wilde antwoorden begon het meisje als een gek te krijsen, te schreeuwen en te huilen door elkaar heen. Ik keek verschrikt naar haar. En zag dat er over haar lijf overal zweetdruppels naar beneden dwarrelden. Blijkbaar had Remond net iets te hard op een van haar ribben gedrukt. Ik wierp snel een blik op Remond. Hij stond er als verstijfd bij zoiets was hem al geen twintig jaar meer overkomen. Gelukkig kwam daar voor de tweede keer die dag een reddende engel binnen rennen. Valencia deed iets heel erg verrassend ze pakte het meisje in haar armen. Waardoor ze heel even nog harder ging huilen, schreeuwen en krijsen maar toen Valencia ging zitten in een stoel en haar op een bepaalde manier vastpakte stopte ze al. Nog wel altijd zweetdruppels over haar lichaam glijdend. Na een tijdje viel ze zo inslaap. "Remond! Hou kan je zo dom zijn om op het meisje haar ribben te drukken! Je ziet toch dat het heel veel pijn doet met al dat zweet"! Remond sloeg zijn ogen neer. "Sjoerd jij neemt haar zo over ik gips haar benen en arm dan ondertussen in". Ik ging in de stoel naast haar zitten en hield mijn armen alvast in de goede positie. Valencia liet het meisje in mijn arme zaken en haalde daarna haar spullen.
Na twee uur was Valencia eindelijk klaar. Eerder hadden ze al afgesproken dat ze morgen verder gingen kijken naar wat ze nog meer had. Want soms schrok het meisje wakker en moest dan heel even heel hard huilen en daarna viel ze weer rustig in slaap. Ook zouden Valencia en ik blijven slapen zodat we op haar konden letten.
Valencia kwam terug met een bed. Want ze was een bed gaan halen. Ik legde haar rustig in het bed en sloeg de dekens over haar heen. Ik reed haar naar een klein kamertje voor twee personen in het eerste hulp gedeelte. Na een paar nachtjes kon ze dan denk ik wel naar de kamers in het echte ziekenhuis. Ik keek nog even naar het meisje en liep daarna naar de deuropening waar Valencia op mij wachtte. We deden de deur dicht. En liepen daarna naar het kamertje ernaast om nog even te blijven praten.