II 004 II

Hoe lang ik in mijn kamer ben, weet ik niet tot ik een hand op mijn schouder voel. Het enige dat ik voel is dat ik me tot op het bot vernedert voel door Louis. Nog nooit ben ik uitgemaakt voor iemand die achter het geld aan zit van een ander. Hoe kan ik me zo vergist hebben in Louis?

Twee handen tillen me wat omhoog en liggen dan de armen om me heen. "Je hebt alle recht om kwaad en verdrietig te zijn, Julie," zegt de kalmerende stem van Jay.

"Hij heeft me uitgescholden voor een gold digger," snik ik. Tegelijk leg ik mijn gezicht tegen haar schouder.

Haar hand gaat strelend over mijn rug. "Huil het er maar uit. Ik heb Louis al weg gestuurd."

Mooi, ik denk niet dat ik hem nog onder ogen kan komen. Zeker niet door zijn beschuldigingen. "Sorry, het is helemaal niet mijn bedoeling om jullie tegen elkaar op te zetten..."

"Dat heeft hij aan zichzelf te danken. Maak jij je nou maar niet druk," sust Jay me. "Straks wordt Noah wakker en dan hoop ik dat jij al genoeg gekalmeerd bent."

Ik trek de vrouw even dichter tegen me aan. "Dank je wel. Ik kan niet... Het betekend zoveel voor me dat er toch nog iemand voor me is." Juist hierdoor mis ik mijn eigen moeder. Maar die heb ik niet meer en sinds vorig jaar, toen ik zes maanden zwanger was, heb ik mijn vader verloren.

De vrouw geeft me een moederlijke kus op mijn wang. "Altijd, je bent altijd welkom, Julie. Onder welke omstandigheden dan ook. Je kunt me altijd bellen." Dan laat ze me los en veegt ze de tranen weg. "Gaat het weer?"

Ik knik langzaam. "Momenteel wel." Toch voelt het aan alsof ik zo weer in tranen uit kan barsten.

"Dit zijn dus de hormonen waar je nog last van hebt. Maar hormonen of niet, die beschuldiging zou iedereen kwaad en verdrietig maken," glimlacht ze. "Er zijn dan vrouwen die wel gold diggers zijn, jij bent het absoluut niet. Zelf snap ik maar al te goed dat je liefst wilt wachten tot Noah naar de crèche gaat want dat geeft je meer zekerheid en meer kans op een baan. Daar is niks mis mee. Kom op, even een kop thee en dan voel je je nog beter."
***
Dat gesprek met Jay heeft me zeker goed gedaan. Net als dat ze me nog verteld heeft dat Louis zich moet verontschuldigen. Het belangrijkste is dat hij mij met rust moet laten. Eigenlijk heeft Jay hem gezegd om op zijn minst een week weg te blijven. Iets waar ik wel blij mee ben. Vooral omdat ik in de ochtend merk dat ik me vaak bedenk. Zo duurt het ook bijna een uur voordat ik echt aangekleed ben.

Ik aarzel terwijl ik het nummer net in mijn telefoon gezet heb. Moet ik haar echt bellen? Heeft ze het echt achter zich gelaten? God, ik zou anders heel graag weer een paar vriendinnen willen hebben. Mijn wereld is anders al zo klein. Ik hoef niet speciaal te bellen. Een sms'je kan ook. Wat ik ook doe.

"Julie!" Tegelijk wordt de deur met een klap dicht gegooid.

Mijn god, en dan vind je het vreemd dat Noah huilt als je zo binnen komt. Ik zucht erom en stop ik mijn telefoon in mijn broekzak. De thee mag dan net klaar zijn maar ik vertik het om voor hem wat in te schenken. Hij zou toch een week weg blijven?

"Waarom bel je constant mijn moeder bij iedere keer dat er wat is?"

Als ik op kijk, zie ik een woedende Louis staan. Het hele uitzicht van een ruzie, is nu al iets waar ik moe van word. "Wie moet ik dan bellen?" Is hij soms vergeten dat ik niemand meer heb. Geen opa of oma meer. Geen vader of moeder. Broers en zussen heb ik niet wat ik ben enig kind.

"Oh, kom op, je kan toch wel iemand anders bellen. Waarom moet het constant mijn moeder zijn? Zij stuurde mij weg gisteren," bijt hij me toe.

Om mijn hoofd te schudden. "Is het geld en je beroemdheid naar je hoofd gestegen dat je dingen vergeet? Ik heb helemaal niemand meer..." De eerste traan is alweer ontsnapt uit mijn oog.

"Hoe weet ik zo zeker dat dit echt is? Ik weet echt totaal niet waar ik sta met jou. Je bent zo veranderlijk als het weer..."

"Omdat ik nog met de hormonen zit, Louis," onderbreek ik hem. "Die kunnen aanhouden tot een jaar na de geboorte. En je moeder is de enige die ik durf te vertrouwen omdat ze voor mij een soort moeder is. Ze weet ook in wat voor situatie ik zit omdat ik een alleenstaande moeder ben..."

In een paar stappen staat Louis voor me. "Durf dat nog eens te zeggen." Zijn blauwe ogen spuwen vuur. "Noah is van ons beide..."

Ik duw hem weg en schud mijn hoofd. "Dit gaat niet om Noah maar om mij. Ik ben alleenstaand en met een kind. Jij hebt Femke, en ik heb niemand. Behalve Noah, maar als je hem durft weg te halen," snik ik. "Dan zie ik geen reden meer om te blijven leven."

Even verandert zijn blik. "Waarom zou ik dat willen doen? Je bent en blijft zijn moeder..."

"Omdat je Femke al hebt. Wie zegt niet dat je Noah voor een weekend mee naar huis wilt nemen? Straks vervang je mij nog voor die vriendin van je." Ik kan onmogelijk nog mijn tranen inhouden. "Herinner je nog dat ik gezegd heb dat nachtmerries me wakker houden?"

Louis doet een paar stappen achteruit. "Wat heeft dat ermee te maken? En ja, ik wil Noah een keer mee naar huis nemen zodat Noah en Femke elkaar kunnen leren kennen..."

"Alles, alles heeft met elkaar te maken, Louis." Ik laat hem niet uitpraten. "Een nachtmerrie is dat je Noah van me afpakt, de ander is dat je mij vervangt voor Femke." Ik heb werkelijk waar geen idee wat er nu gaat gebeuren. Het enige dat ik begrijp is dat het er een keer uit moet. Louis zou een keer horen wat er echt allemaal speelt.

Hij zucht even en schudt hij zijn hoofd. "Wat is dat met jou allemaal? Hoe weet ik zo zeker dat dit door de hormonen komt? Wie zegt niet dat je er alles aan doet om mij terug te winnen? Of wil je soms ontoerekeningsvatbaar verklaard worden, of dat je zo afgekeurd wordt voor werk."

De tranen stromen nu echt over mijn wangen. "Waarom blijf je me uitmaken voor een gold digger? Dat ben ik niet. Ik wil alleen het liefst meer kans maken op een baan als Noah naar de crèche kan. Dan kan ik een part time baantje nemen." Verwoed doe ik een poging om de tranen weg te vegen. "Maar maak je niet druk, als ik eenmaal een baan heb, verhuis ik naar een betaalbaar huis en zal ik je elke cent terug betalen. Ik wil jouw geld niet. Al moet ik in de stromende regen post rondbrengen of wat dan ook."

Voor een moment lijkt zijn gezicht te betrekken. Bijna alsof hij overweegt of ik wel de waarheid spreek. "We zullen wel zien wat er gaat gebeuren. Maar ik waarschuw je alleen om niet constant mijn moeder te bellen..."

"Wie dan wel?"

"Boeit mij dat, mijn familie moet je met rust laten..."

"Louis Tomlinson," klinkt het dan opeens.