Hs6

Als we klaar zijn met eten gaan we naar Marks kamer. Ik pak een pyjama uit mijn tas en ga naar de badkamer, daar kleed ik me om en poets mijn tanden. Ik loop terug en Mark zit daar in zijn pyjama op het bed. "Waar moet ik slapen?" vraag ik. "Ik weet het eerlijk gezegd niet." antwoord Mark. "Oké." zeg ik als ik op de grond ga liggen. Mark gooit een kussen en deken naar me toe. Ik leg het kussen onder mijn hoofd en sla de deken om me heen.

Na twee uur slaap ik nog steeds niet. De grond ligt best wel hard. Als Mark zich omdraait en me aankijkt schrik ik. "Waarom schrok je?" vraagt Mark grinnikend. "Ik dacht dat je sliep." zeg ik. "Dat kan ik niet, ik moet steeds denken aan vanmiddag. Maar waarom kan jij niet slapen?" zegt Mark. "De grind ligt hard." zeg ik. Mark houd met een hand de deken omhoog. "Kom hier erbij liggen." zegt hij. "Weet je het zeker?" vraag ik. "Ja." zegt hij en ik ga naast hem liggen. Dit ligt al een stuk beter maar omdat het maar een een-persoons bed is liggen we heel dicht op elkaar. Mark is (omdat hij anders zijn eigen armen plet) gedwongen een arm om me heen te slaan en ik vind het niet eens erg. Ik weet niet wat dit gevoel is maar ik wil het niet kwijt. Duizenden vlinders lijken in mijn buik rond te vliegen. Ik draai me om en lig nu met mijn gezicht naar Mark toe. Hij kijkt me glimlachend aan. Dan val ik in slaap.

"Kyky, word je wakker!" Mark staat naast mijn bed. Hij heeft zich al aangekleed. "Ik kom." zeg ik duf en ik ga rechtop zitten. "Ik ga me even omkleden." zeg ik als ik mijn voetbaltenue pak en naar de badkamer loop.

Als ik omgekleed ben loop ik de trap af. Mark zit een tafel en zijn moeder staat in de keuken. "Goedemorgen." zeg ik. "Goedemorgen." zeggen Mark en zijn moeder in koor. "Wat wil je eten? Is ei en spek goed?" vraagt de moeder van Mark. "Ja, prima." zeg ik en ik ga zitten. "Heb je goed geslapen?" vraagt Mark. "Jep en jij?" "Prima." zegt hij. Marks moeder zet een bord met spek en ei voor mijn neus. "Heb je al ontbeten?" vraag ik aan Mark omdat hij niks krijgt. "Ja, toen je je aan het omkleden was." zegt hij. Ik begin te eten.

Als we bij het voetbalveld aankomen krijgen we te horen (in een trainingscomplex die me nog nooit eerder is opgevallen) dat Alius academy de president heeft gekidnapt. Er verschijnt een vrouw, genaamd Lina, die onze nieuwe coach word. "Die eerste indruk is best slecht." zeg ik als er een bus uit het niets verschijnt. "Kyky, dat hoorde ik. Wat is jouw achternaam trouwens?" "Niks speciaals, je mag me bij mijn voornaam noemen." zeg ik en ik stap de bus in. "Waarom wil je je achternaam niet vertellen?" vraagt Mark als ik naast hem plaats neem. "Omdat ik het irritant vind dat coaches je altijd alleen maar bij de achternaam noemen, we hebben niet voor niets een voornaam." zeg ik. "Daar heb je een punt." zegt Mark. En zo vertrekken we.

Als we bij de restanten van wat een prachtig standbeeld had moeten zijn worden we tegengehouden door bewakers en voor ik het weet spelen we tegen de bewakers van de president en Tori. Ik heb geen idee wat de score op het laatst is want ik kan me niet concentreren. Ik heb zo'n slecht voorgevoel. "Wat is er?" vraagt Jude. "Ik heb een vreemd voorgevoel." zeg ik en dan staat Tori voor mijn neus. "Kom op, we gaan de alïens een bezoekje brengen." zegt ze en ik stap verward in, wat gebeurt er allemaal. In de bus legt Mark me uit wat er allemaal gebeurt is, dan was mijn nare voorgevoel niet voor niets.

Als we bij een televisiestation aankomen stapt iedereen uit. We gaan naar de bovenste verdieping en daar is de flits weer. Er breekt een voetbalwedstrijd uit tussen Raimon en Gemini Storm. Ik zie duidelijk dat Axel zich niet kan concentreren. "Axel, concentreer je een beetje!" roep ik als ik een bal van de kant op hem afschiet. Hij kan hem nog net ontwijken en de bal rolt het veld weer af. "Waar was dat goed voor?!?" roept hij. "Concentreer je!" roep ik. Hij knikt maar maakt het niet echt waar, hij concentreert zich nog niet.

Op het einde van de wedstrijd staat het 32-0 voor Gemini Storm. Ze vertrekken weer en wij lopen naar de bus. "Denk je dat dit nog lang doorgaat?" vraag ik aan Mark. "Ik weet het niet?" antwoord hij. Als we bij de bus aankomen komt de coach met schokkend nieuws. "Axel, je bent vanaf nu geen lid meer van het team." "WAT?!?" roepen we in koor. "Ik moet het sterkste team van de wereld samenstellen en dat team heeft Axel niet nodig." zegt coach Lina. Terwijl ik de discussie aanga met coach Lina die eerst weg wilde lopen gaat Mark achter Axel aan die weg is gelopen. "We hebben hem nodig, hij is onze topspits." zeg ik. "Niet waar." zegt de coach. "Ik weet dat je de coach bent en zo en dat je dan het laatste woord hebt maar nu heb je ongelijk!" roep ik. "Het is precies zoals jij zegt behalve dan dat het waar is." zegt zij. "Het is waar en ik hoop voor jou dat je hem terug kunt halen." sis ik naar de coach. Ze kijkt me verbaasd aan. "Zoiets zeg je niet meer." zegt ze streng. "O, let jij even op. Ik hoop voor jou dat je hem terug kunt halen!" roep ik deze keer zodat iedereen me kunt horen. Ook Raimon kijkt me nu aan met zo'n ik-zou-niet-doorgaan-als-ik-jou-was blik. Ik loop langs iedereen naar de bus. "Kyky, terugkomen!" Ik stap de bus uit en ga weer voor de coach staan. "Wat?!?" vraag ik. "Bied je excuses aan." zegt ze. "Hoezo?" vraag ik. "Omdat het niet kan wat je net zei." zegt ze. "Het kan wel want ik heb het net gedaan." zeg ik opstandig. "Pas jij maar op." zegt ze dan boos. "Waarvoor? Er is hier geen gevaar?" daag ik uit. "Nu ben ik het zat. Je staat uit het team." zegt ze. "Nee." zeg ik als ik naar de bus loop en op mijn plaat ga zitten. Ik krijg echt de pest aan de nieuwe coach!