Fault 21.

5 augustus 2015 || Liv Campbell

Dit was het dan.
Ik had het verpest. Ik had het deze keer echt grondig verpest. Mijn hoofd durfde ik niet al te goed omdraaien omdat ik schrik had voor de reactie van andere mensen. Natuurlijk zaten we niet helemaal centraal in het restaurantje, maar eerder ergens in een hoekje. Maar toch: het weggaan van Louis kon niemand ontgaan zijn. Ik schaamde me ergens enorm omdat ik hier in een restaurant zat en mijn "date" me zo net had verlaten, maar ik schaamde me vooral ten opzichte van Louis. Hoe laf was ik wel niet overgekomen bij hem. Want ik moest eerlijk zijn dat het verhaal van een te perfecte relatie inderdaad moeilijk was om te geloven. Ik vond het ook altijd stom klinken als ik het zo zei. Misschien had ik gewoon een ander excuus moeten verzinnen, iets totaal anders maar wel geloofwaardiger. Ik zuchtte. Het haalde toch niets meer uit, nu was het te laat.
Er kwam net een serveuse om een ijscoupe te brengen voor Louis en mij en ze keek bedenkelijk bij het zien van de lege stoel aan de overkant. 'Zet hier maar neer', zei ik zonder haar verder nog aan te kijken omdat ik schrik had dat ik ineens in tranen zou uitbarsten. En dat wilde ik absoluut niet.
Ik nam de lepel vast en draaide deze rond tussen mijn vingers. Twijfelend of ik mijn ijs zou opeten, twijfelend of ik Louis ijs zou opeten. En uiteindelijk werd het het laatste. De coupe aardbei die ik had besteld liet ik voor wat het was terwijl mijn lepel zich langzaam bewoog naar de dame blanche. Het was een soort troost. Er leek nog een aanwezigheid van Louis te zijn doordat het ijs dat hij persoonlijk had besteld zich nu in mijn lichaam zou verspreiden.
Ik probeerde het optimisme van alles een beetje in te zien, al was het maar gewoon zodat ik niet uit frustratie zou beginnen roepen. Ik wilde hier zo graag weg, weg van dit pijnlijke moment, maar langs de andere kant deed dit me ook denken aan al mijn mooie tijden samen met Louis. Toch werkte deze hele ruimte wat bedrukkend en leek ik adem te kort te komen. Ik legde het gepaste geld op tafel en verliet het restaurant om frisse lucht in te ademen. Maar toch ging het gevoel niet helemaal weg, er bleef een soort druk, een raar gevoel in me achter dat knaagde. Ik wilde iets kunnen doen om Louis terug te krijgen om hem op een deftige manier te zeggen dat het me speet, dat ik van alles spijt had maar dan ook echt van alles. Al zou ik dan niet geheel de waarheid vertellen maar toch, ik moest iets doen om me minder verloren te voelen. Want zo voelde ik me op dit moment, verloren in deze grote stad met zo veel mensen om me heen die niet eens wisten wat er net gebeurd was, zo veel mensen die me niet begrepen en zo veel mensen die niet Louis waren.
Ik zuchtte en wandelde snel naar huis, waar ik me niet veel beter voelde dan daarvoor. Ik besloot thee te maken om mezelf te kalmeren en om rustig al mijn gedachten op een rijtje te kunnen zetten. Al wist ik toch dat dat niet helemaal zou lukken. Er was een te grote warboel in mijn hoofd om nu te ontwarren. Het was alsof duizenden touwen zich in elkaar hadden verweven en er geen begin of einde meer te vinden was.
Toch kalmerende de warme vloeistof me op een bepaalde manier wel en ik sloot even mijn ogen terwijl ik probeerde te denken aan de leuke momenten met Louis, zoals onze lange herfstwandelingen of onze kussengevechten. Maar steeds zag ik die teleurstelling weer in zijn blik en steeds zag ik die traan over zijn wang lopen en ik voelde me zo verdomd kwaad op mezelf. Ik wilde geen slechte herinnering overhouden aan Louis en aan ons. Ik wilde al het goede van vroeger terug. Heel even miste ik zelfs onze gewoontes, onze wekelijkse etentjes,...
Ik wandelde rond in mijn appartement en begon te zoeken onder mijn bed en in mijn kast naar een kartonnen doos. Ik keek zelfs in de badkamer, maar vond deze uiteindelijk toch in mijn slaapkamer, helemaal bovenaan achter wat kleren in mijn kleerkast.
Het was lang geleden dat ik deze geopend had maar wat was ik blij dat ik deze nooit weggegooid had. Ik haalde de doos uit mijn kast en zette me op de grond terwijl ik de foto's uit de doos haalde. Overal stonden Louis en ik met een stralende glimlach op en hoe langer ik keek, hoe meer ik me afvroeg hoe ik dit alles kapot had kunnen maken.