O21

Hoe kan iemand je helpen wanneer je daar om vraagt, maar vervolgens wel zo hatelijk blijven praten en kijken. De manier waarop hij op me neer kijkt is bijna moordlustig te noemen. Kille, emotieloze ogen, zijn lippen tot een strenge streep geperst en zijn handen tot vuisten gebald. Ondertussen heeft hij me wel zo ongeveer naar mijn kamer gedragen en heeft vervolgens geheel ongevraagd voor eten gezorgd. Hoe tegenstrijdig kan iemand overkomen? Het strijkt me tegen de haren op een manier die ik moeilijk uit kan leggen.

“Draco, waarom ben je Blaise niet gewoon gaan halen als het jou blijkbaar zo zwaar valt? Je had mijn naam maar hoeven noemen en hij staat weer naast zijn bed.” Uit ik mijn verwarring met een scherpe ondertoon. Hij scheurt zijn blik los van mijn gezicht en haalt zijn schouders nonchalant op. “Laat hem slapen. Als ik jou niet eens twaalf meter naar je kamer kan vergezellen ben ik een knap waardeloze vriend, niet?” Sneert hij terug. Volgens mij heeft hij al bewezen dat hij knap waardeloos kan zijn als vriend. Die woorden slik ik echter in, me er wel van bewust dat hij me ondanks zijn tegenzin inderdaad heeft geholpen.

“Geef daar maar geen antwoord op.” Hoor ik hem binnen een seconden zelf al zacht zeggen. Het klinkt bitter en ik begrijp dat hij wel zo ongeveer kan raden wat er in mijn hoofd omgaat. Met een resoluut gebaar steekt hij zijn hand naar me uit. “Ik wil graag gaan slapen dus ik zal je naar je bed brengen.”

Ik pak zijn hand aan en voel de warmte van zijn huid aangenaam tegen die van mij. Zijn hand voelt ruw, wat niet verbazingwekkend is als je bedenkt hoeveel tijd hij doorbrengt op een bezem, maar het is niet onprettig. Met een kleine krachtinspanning trekt hij me overeind en slaat in een vloeiende beweging mijn arm over zijn schouders. Zijn linker arm slaat hij om mijn middel. Ik ben allang blij dat hij me niet weer optilt. Zijn hand reikt al naar de deur als ik me iets bedenk. “Wacht. We moeten heel stil zijn. Als Pansy ziet dat je mij naar mijn bed brengt horen we het einde er nog lang niet van.” Fluister ik hem dringend toe. Hij knikt bevestigend en doet voorzichtig de deur open.

Stapje voor stapje schuifelen we de kamer in en eenmaal bij mijn bed laat ik me dankbaar neerploffen. Ik ben nog nooit zo moe geweest! Zodra hij me los heeft gelaten keert hij zich om en maakt aanstalten weg te lopen. Over abrupt gesproken, hij kan vast niet wachten bij me uit de buurt te zijn. “Draco.” Zeg ik zo hard als ik durf zonder Pansy wakker te maken. Hij houdt halt en kijkt over zijn schouder. “Dankjewel.” Ik gooi het woord er uit voordat ik me kan bedenken. Omdat het te donker is in de kamer zie ik alleen zijn contouren en kan ik niets aflezen van zijn gezicht. Het blijft even stil en ik vraag me af of hij misschien in shock is geraakt. Dat heb ik waarschijnlijk nog nooit tegen hem gezegd.

“Welterusten.” Is het enige wat hij een paar seconden later zegt alvorens zachtjes de kamer door te benen en door de deur te verdwijnen. Compleet uitgeput kruip ik in mijn bed, eet snel twee plakken van de cake en zodra mijn hoofd het kussen raakt ben ik weg in een droomloze slaap.