O11

Ik besluit weer eens veel te laat om naar bed te gaan en sta samen met Blaise op van de bank. De rest zegt wat nors welterusten en het valt me niet voor de eerste keer op hoeveel Draco zijn humeur dat van de rest beïnvloed. Hij zelf reageert nauwelijks, het beweginkje met zijn hoofd zou ook verbeeld kunnen zijn. Bij de trap naar de meidenslaapzaal voel ik hoe ik opgetild word en weer neergezet op de eerste trede. Blaise zijn zachte lippen vinden die van mij en teder zoent hij me. Hij hoeft voor de verandering niet voorover te buigen en als onze kus wordt beëindigd trek ik hem nog snel even in mijn armen. Over zijn schouder kijk ik recht in de ogen van Draco. Hij is ook onderweg naar de slaapzaal en kijkt me zo intens aan dat ik ter plekke weer bevries. Er strijden zoveel emoties om voorrang in de grijze diepten van zijn pupillen dat ik er geen een kan plaatsen. Voor ik het weet is het moment voorbij en is hij doorgelopen alsof er niets aan de hand is.

Blaise laat me los zonder iets te merken en wenst me een goede nacht. Als een zombie loop ik naar boven en kleed ik mezelf uit. Te moe om er verder nog over na te denken ga ik op bed liggen en binnen enkele minuten ben ik in slaap.

Badend in het zweet en compleet buiten adem word ik wakker. Verwilderd sla ik de dekens van me af om enige koelte te vinden en ik ga rechtovereind in mijn bed zitten. Het duurt vijf minuten voor het kippenvel eindelijk is verdwenen en de rust terug is in mijn hart. Zo overtuigend heb ik nog nooit gedroomd, dat weet ik zeker. Tot ik wakker werd was ik er van overtuigd dat het hele gebeuren echt was.