Close, but still not quite | Supernatural

Hij plakt de veertjes zorgvuldig op, als een echte kunstenaar. Eén voor één. Met eindeloze toewijding.

Veel goed doet het niet.

Soms denkt hij dat hij het nooit uit zijn systeem zal krijgen.

-

Zijn handen zijn zwart van de houtskool. Eén vleugel strekt zich uit over het bed, de vloer, het nachtkastje, de neutrale muren -- omhoog en omhoog. Hij sluit zijn ogen; probeert zich die nacht voor de geest te halen, die schuur, die schaduwen. Meet de afstanden in zijn hoofd. En tekent. Hij tekent, tekent. Het bloed was jammer -- hij heeft de lakens vervangen, de vloer geschrobd, maar het is er nog steeds, doorgesijpeld in het matras, het hout. Het maakt niet uit, beredeneert hij, tekenend. Engelen bloeden ook. Ze bloeden misschien niet dood, maar wat zijn zulke details? Niemand is perfect, denkt hij, terwijl hij zijn vingers door haar donkerbruine haar kamt. Haar ogen zijn open; een herinnering. Ze zijn net niet de juiste kleur blauw, denkt hij, niet dezelfde tint, bovenop het gebrek aan intensiteit dat ze al hadden toen ze nog leefde -- bijna, maar net niet helemaal. Oceanen, misschien, en fonkelende luchten, maar geen messen, zo scherp dat je het snijden niet eens voelt totdat het te laat is; geen magneten die je altijd en altijd weer naar zich toetrekken, ook al laten ze je naar lucht happen als een monsterlijke vis uit het diepe. Close, but not quite.
Het kruis aan haar ketting amuseert hem echter. Hij raakt het weer aan met zijn wijsvinger, nieuwsgierig -- een oncomfortabele huivering gaat door hem heen, doet zijn nekharen overeind staan en even krijgt de wereld een extra dimensie, alsof er een filter over zijn ogen is gelegd dat het Andere naar voren haalt. Hij weet wat hij zou zien als hij nu in de spiegel zou kijken. Het laat hem gelukzalig koud.
Ze kijkt zo verbaasd. Dat krijg je er nou van, denkt hij, even zonder iets te doen, in stilte naar haar kijkend. Onwetendheid. Wat hebben ze er nou aan, echt? Wat moeten een paar jagers uitrichten tegen een wereld vol duisternis, zonder dat iemand ervan mag weten? Ze zouden deze shit op school moeten leren.
Aan de andere kant had hij net zo goed een doodgewone seriemoordenaar kunnen zijn, en het had niets uitgemaakt. I don't judge, vertelt hij haar geruststellend in de stilte. I've been there. Hoe vaak heeft hij zich wel niet kwetsbaar opgesteld, in dit soort situaties, op zoek naar connectie? En wat heeft hem dat opgeleverd? Een moordlustige dochter. Kidnapping door slut-shaming goddess. 'Soms heb je pech,' zegt hij. 'Het is niet anders. Ik had mezelf ook niet zien aankomen.'
Hij pakt de houtskool weer op. Hij is bijna klaar.
'Je was het bijna, sweetheart,' zegt Dean Winchester tegen de gevallen engel. 'Maar net niet helemaal.'