Proloog

Ik liet me langzaam op de grond vallen. Ik voelde hoe mijn knieën met een klap de grond raakte, vervolgens legde ik mijn ellenbogen op de grond en liet mijn hoofd in mijn handen rusten. Voor enige tijd zat ik zo en vroeg ik me af of mijn lichaam ooit nog zou willen bewegen. Tot ik een hand tussen mijn schouderbladen voelde, het was vast goed bedoeld, maar zo snel als mijn reactievermogen dat toe liet sloeg ik de hand van me af. Zonder te kijken wie er naast me stond ben ik de kamer dramatisch uitgelopen, door de gang naar buiten. Vervolgens begon ik te rennen, ik rende verschillende straten in. Ik keek niet waar mijn benen zich naar toe bewogen, maar dat maakte me niet uit, zolang ik maar weg was. Na een minuut of 10 begon mijn lichaam te protesteren, nog snel rende ik een donker steegje in en liet ik me op de grond glijden. Ik voelde waarschuwende steken in mijn zij en zodra ik was gaan zitten merkte ik hoe overbelast mijn benen aanvoelde. Ik had mijn knieën tegen mijn borst gedrukt en mijn armen om mijn benen geklemd. Voor het eerst in jaren liepen er tranen over mijn wangen en kwamen er oncontroleerbare geluiden uit mijn mond.
Ondanks dat het een warme zomerdag was geweest voelde de zachte avondbries fris aan tegen mijn ontblote armen. Ik zou je niet kunnen vertellen hoelang ik precies in het steegje ben blijven zitten, maar zodra het volledig donker was ben ik gaan lopen. Op weg naar het onbekende, opzoek naar het ontbrekende. Wetend dat ik dat nooit zou kunnen vinden.