Ik kan gewoon niet geloven hoe veel geluk ik heb gehad!

Langzaam werd ik me weer bewust van mijn lichaam. Ik kon het voor de tweede keer niet geloven, mar ik was echt weer wakker. Ergens voelde ik me somber. Ik zou nu juist alleen maar verder moeten gaan met mijn leven als zwerver. Ik probeerde met mijn ogen nog steeds dicht er achter te komen waar ik was. Ik lag op me rug op een zachte ondergrond. Ik voelde dat ik andere kleren aan had. Deze waren groter, langer, warmer en droog. Voorzichtig deed ik mijn ogen open. Ik zag eerst onscherp, maar toen mijn ogen scherp waren gesteld zag ik een onbekende kamer om me heen. Ik keek naar rechts en ik zag iets waarvan mijn hart een sprongetje maakte. 'Max!' Ik vloog hem om de hals en hij drukte me tegen zich aan. Ik lag waarschijnlijk bij hem op de bank. 'Lizzy...' Fluisterde hij. Hij wou me bijna niet meer loslaten. Hij legde me voorzichtig weer naar en keek me aan. 'Ik was zo bezorgd over je geweest, ik dacht dat je het misschien niet zou redden.' Tot mijn grote schrik zag ik dat hij rode ogen had. Max had voor hoever ik wist nog nóóit gehuild. Eigenlijk voelde ik me daardoor ook een beetje gevleid. Ik voelde me meteen weer slap. Ik keek de kamer rond en mijn blik viel ok een groot bord sandwiches. Max zag me kijken en zei: 'pak maar, ze zijn voor jou.' Ik pakte een sandwich en propte hem in mijn mond. Ik had zo'n honger dat ik ze alle tien binnen vijf minuten op had. Ik zag dag er ook een kan melk stond en drink hem helemaal leeg. 'Dank je wel. Echt.' Ik had zo veel gegeten dat er niks meer bij kon, maar ondanks dat voelde ik me nog steeds duizelig en raar. Ik wist dat ik met die sandwiches niet in één keer het voedseltekort van de afgelopen dagen kon goedmaken. 'Hoe kom ik hier?' Vroeg ik toen ik weer vermoeid lag. 'Ik was al ongerust over je omdat ik niks gehoord had toen ik plotseling een melding op mijn telefoon kreeg. Het was een foto van jou, bewusteloos op de grond van een supermarkt. Er stond bij of iemand dot meisje kende, en of je haar dan zo snel op wouden halen bij het aangegeven adres. Ik was er zo snel mogelijk naartoe gegaan. Aniek was er ook, maar ik heb gezegd dag ik je mee zou nemen. Dat gebeurde allemaal gisteren. Je bent bijna een dag weg geweest. Ik heb je eten proberen te voeren terwijl je buiten westen was, maar dat was geen succes. Gelukkig ben je nu wakker. Je bent erg afgevallen, en verzwakt. Ik ben blij dat je er met een voedsel- en vochttekort en een lichte neusverkoudheid van af bent gekomen. Je leeft nog, en daar gaat het om.' Ik keek naar mijn lijf, maar zag alleen veem te grote kleren. Max zag me kijken en zei:' ik moest je droge en schone kleren geven, ze zijn van mij.' Ik had een grote, witte trui aan en een al helemaal te grote spijkerbroek. Aan mijn voeten zaten sokken die me wel pasten. De kleren waren vooral te groot in de breedte. Ik kon me niet herinneren dat Max nou zo veel groter was dan ik. 'Ben ik zo erg afgevallen?' Max stroopte mijn rechtermouw op en ik keek naar mijn arm. Het leek mijn arm bijna niet meer. Ik had er eerst niet zo op gelet, maar mijn arm was veel dunner en bleker dan normaal. 'Het was wel moeilijk om je te moeten omkleden.' Ik werd rood. Ik had helemaal niet beseft dat Max me had moeten omkleden en werd een beetje nerveus bij het idee dat Max me in mijn ondergoed had gezien. 'Mooi huis.' Zei ik zacht. 'Waar zijn je ouders?' Max haalde zijn schouders op. 'Boven ofzo. Ze waren ook ongerust over je dat je heg misschien niet zou redden. Dat zouden ze natuurlijk vreselijk voor me vinden. Zal ik ze anders maar even halen? Ze zouden het goede nieuws vast graag willen weten.' Hij stond op en ik fluisterde: 'nogmaals dank je wel. Ik hou van je.' Hij glimlachte naar me en verdween de deur door. Ik probeerde omhoog te komen, maar ik kwam niet erg ver. Ik trok met moeite mijn knieën op en sloeg mijn armen die vreselijk zwaar aanvoelden om mijn knieën. Ik was moe, ik was , buiten mijn bewusteloosheid dan, twee nachten achter elkaar wakker geweest. Na ongeveer twee minuten kwam Max binnen met twee mensen die zijn ouders moesten zijn. Ik probeerde nog minder ruimte in te nemen. Max kwam bij mijn voeten zitten en zijn ouders kwamen tegenover ons zitten. 'Lizzy, dit zijn mijn ouders.' Zei hij tegen mij. 'Pa, ma, dit is Lizzy.' Ik knikte naar zijn ouders en zijn moede zei: 'hallo Lizzy, gaat het al een beetje?' Ik knikte en zijn vader zei:' Max heeft ons al veel over je verteld.' Ik knikte nog eens en keek Max aan. Hij legde zijn hand op mijn voet. 'Kan ik nog iets voor je doen?' Ik schudde zachtjes mijn hoofd. 'Mag ik vragen hoe het komt dat je op de grond van een supermarkt ben beland?' Max grijnsde flauwtjes naar me. Ik wou wat zeggen, maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Max stond op en haalde een glaasje water voor me. 'Ik ben je echt heel veel dank verschuldigd.' Toen begon ik te praten en legde alles uit. Max gromde woest in het begin toen ik vertelde over de dronken mannen, maar was blij dat Myrthe me gered had. 'Heb je dan helemaal niks gegeten?' Vroeg de moeder van Max. Ik werd zenuwachtig. 'Nou, ik moest wel íets eten, anders ging ik dood. Dus ik heb soms wat uit de vuilnisbak gevist. En ik moet eerlijk toegeven dat ik van plan was om de stelen toen ik in de supermarkt was.' Ik keek schuldbewust naar mijn knieën. Ik was bang dat er iemand boos zou worden. Max klonk verontwaardigd. 'En niemand was zo vriendelijk om je iets te geven? Ongelofelijk dat mensen zo harteloos zijn.' Max pakte mijn hand en ik keek hem aan. Zijn vader lachte en zei: 'we laten Romeo en Julia wel even alleen.' Ik lachte verlegen. Max boog zich voorover om me te kussen, maar plotseling kwam zijn moede weer binnen. Ze zag ons en grinnikte. 'Sorry jongens, laptop vergeten.' 'Mam!!' Zei Max geërgerd. 'Sorry...' Ze knipoogde en verdween weer. Ik was eigenlijk wel een beetje jaloers op Max. Hij had zulke leuke ouders. Opnieuw boog Max zich voorover. 'Ik heb je echt gemist.' 'Ik heb de hele tijd aan je gedacht.' Gaf ik toe. Ik had er nog steeds koud, en verborg mijn handen in de mouwen van de veel te grote trui om zo warmer te worden. Opeens dacht ik aan thuis. 'Ik durf nu echt niet meer naar huis te gaan.' Zei ik met tranen in mijn ogen. Max deed raar. Hij knikte alleen maar en mompelde: 'Ahum...' 'Wat?' Vroeg ik argwanend. 'Niks...' Ik hoorde de telefoon rinkelen. Maar boven werd er al opgenomen. Max schuifelde een beetje nerveus heen en weer, en deed nog steeds vreemd. 'Wat is er nou?' 'Niks, echt. Maak je geen zorgen.' Ik keek boos de andere kant op. Wat verborg Max voor me? 'Alsjeblieft, doe niet zo.' Hij pakte mijn arm, maar ik trok hem zachtjes los. 'Ik wil weten wat je voor me verbergt.' Ik keek zijn kant op en ik zag dat zijn mondhoeken trilden terwijl hij moeite deed om niet te lachen. 'Het is niks vreselijks, hoor. Het is alleen... Word alsjeblieft niet boos. Ik kon het gewoon niet langer aan.' Ik kreeg een slecht voorgevoel. 'Ik en mijn ouders hebben een oplossing voor je probleem gevonden.' Ik wou net mijn mond opendoen om iets te zeggen, maar hij ging er al weer doorheen. 'Ik zocht wat op internet, en toen kwam ik een website tegen over extreme opvoed problemen. Zoals bij jou ouders dus. Je kon jezelf of iemand anders opgeven voor een cursus die deze zomervakantie zou zijn. Natuurlijk moest je wel eerst toestemming hebben van de mensen die je inschrijft. We hebben jou ouders ingeschreven, en wachten nog op toestemming van je ouders. De telefoon die je net hoorde was van het bedrijf die de cursus regelt. Ze hebben waarschijnlijk gebeld om te zeggen dat de inschrijving oké was. Als ie ouders ten minste willen. Wees alsjeblieft niet boos. Ik kan er gewoon niet meer tegen om aan te moeten horen en zien hoe jij behandeld wordt. Je ouders denken anders dan jij of ik. Zij denken dat de harde hand beter is en kunnen niet accepteren dat je bent wie je bent. Ik denk dat hun bedoelingen niet zou fout zijn als je misschien zou denken. Ik denk ook dat jullie allemaal willen dat het beter bij jullie thuis gaat.' Ik had niks te zeggen. Ik wou het eigenlijk niet toegeven, maar ik was Max dankbaar voor deze oplossing, en ik vond dat hij gelijk had. Ik wist écht niet wat ik moest zeggen, dus gaf ik het maar een hele dikke knuffel.