Hoofdstuk 7.1

Zodra ik thuiskom, heb ik een nieuw vriendschapsverzoek. Jackie French wil vrienden met je worden op Facebook, staat er bovenin het scherm van mijn mobieltje. Ik voel een van mijn mondhoeken omhoog krullen wanneer ik op het knopje waar ‘accepteer’ op staat druk. Nu zijn we vrienden.
Ook heb ik een melding. Dan heeft mijn naam genoemd bij de foto die Jacqueline op het strand gemaakt heeft. Ik like de foto.
‘Hé.’ Mijn moeder loopt langs met ovenwanten om haar handen. ‘Leuk gehad?’ ik kijk op en knik. ‘Goed. Kom je zo aan tafel? We eten lasagne.’
Verbaasd kijk ik op de klok. Het is nog maar half vijf. Dan word ik weer naar mijn telefoon getrokken, want er klinkt een bekend geluidje. Een nieuw bericht.
Jackie French: hey
‘Luke, kom!’ Deze keer is het mijn zus die me vraagt om aan tafel te komen. Nou ja, eigenlijk beveelt ze het me gewoon.
‘Ja ja…’ Ik schop mijn schoenen uit en schuif mijn mobiel in mijn broekzak, om dan de grote woonkeuken binnen te sjokken. Mijn vader en Isa zitten al aan tafel, mijn moeder zet net een ovenschaal neer. Ik schuif een stoel naar achteren en ga ook zitten. ‘Hoezo eten we zo vroe-’
De manier waarop Isa naar me kijkt doet me mijn mond sluiten. Afwachtend kijk ik naar mama, die met samengeknepen lippen de lasagne over vier borden verdeelt. Dan kijk ik naar mijn vader, die op zijn beurt een andere kant op kijkt,
‘Wat is er? Gaan jullie scheiden? Is oma dood?’ Vragend kijk ik Isabella aan, maar ze haalt haar schouders op. Ook zij heeft geen idee. ‘Mam?’
Ik kijk op naar mijn moeder, die me ietwat onzeker aankijkt en een zucht slaakt. Ze duwt een lok haar dat voor haar voorhoofd hangt achter haar oor en neemt plaats. ‘Luke. Isa. We… Je vader…’
‘Ben je zwanger?’ Isa heeft grote ogen, maar ruilt ze al gauw weer in voor haar normale blik als mama met een ongemakkelijk glimlachje haar hoofd schudt.
‘Wat je moeder wil zeggen’, begint papa dan, ‘is dat we te horen hebben gekregen dat het niet zo goed gaat op het werk.’ Alle aandacht is nu bij onze vader.
‘Wat?’ brengt Isa uit.
‘En nu?’ vraag ik.
‘Laat papa eventjes uitpraten, jongens.’
Het valt me op dat Isa niet eens tegen mijn moeder ingaat. Meestal zegt ze wel iets wat slaat op dat ze een meisje is en geen jongen, maar deze keer slaat ze die reactie over.
‘Ja,’ vervolgt papa. ‘Het gaat echt slecht. Vanavond is een spoedvergadering met ons bedrijf en ons moederbedrijf, waar ik bij aanwezig moet zijn als hoofd personeelszaken. En dan zien we verder. Of er nog wat te redden valt.’
Ik zie mama zwijgend knikken. Niemand van ons heeft het eten aangeraakt, dat zo langzamerhand koud aan het worden is.
‘En wat als er niks meer valt te redden?’ durft Isa te vragen, maar daar heeft mijn vader geen antwoord op.
Schouderophalend kijkt hij naar het eten dat onaangeroerd op zijn bord ligt. ‘Laten we gewoon maar gaan eten. We zien wel, uiteindelijk komt het wel goed.’
Hij pakt zijn vork en prikt in een lasagneblad. Mama, Isa en ik kijken hem aan, en dan is het Isa die zet: ‘Ik heb geen honger.’
‘Ik ook niet,’ volg ik haar direct op.
‘En ik…’ begint mama. ‘Ik eigenlijk ook niet.’
Met zijn vork nog altijd in zijn eten kijkt papa op. ‘Oh,’ mompelt hij dan. ‘Nou, ik eigenlijk ook niet. Maar ik dacht dat ik het goede voorbeeld moest geven.’
‘Heb je allang gedaan, pap. We weten wel dat we met mes en vork moeten eten,’ zeg ik, duidend op mijn vader, die slechts een vork in zijn handen heeft.
‘Luke.’ Isabella kijkt me met gefronste wenkbrauwen aan, want dit moment was niet het beste voor een grapje, maar ze begint dan toch te lachen. Gevolgd door mama, die snel haar hand voor haar mond doet ter verontschuldiging. Het zullen de zenuwen wel zijn.
‘Hoe lang wisten jullie dit al?’ vraag ik dan.
Mama kijkt papa heel even aan. ‘Ik sinds vanmiddag.’
‘Ja, het was echt geen pretje,’ reageert Isa daar meteen op, ‘vandaag in huis met papa en mama. Ze deden zo raar en chagrijnig en waren zo stil en ik mocht niet eens tv-kijken!’
‘Sorry,’ komt het uit twee monden tegelijkertijd.
‘Nee, maakt niet uit, hoor. Maar toch…’
‘Het maakt wel uit, dus,’ grinnik ik.
‘Sst.’
‘Ik weet het al een tijdje,’ laat mijn vader dan weten. ‘Ik wilde jullie er gewoon niet mee opzadelen, maar het is nu wel erg fijn mijn hart gelucht te hebben. Ik voelde me zo gespannen, dat was gewoon niet goed. En mag straks wel allen als een kaartenhuis in elkaar storten, dan is de schok voor jullie iets minder groot. Alhoewel… Jullie hebben het dan een beetje aan zien komen, snap je?’
Ik knik. Mama staat op en pakt haar bord, om die vervolgens in de koelkast te zetten. ‘Dus papa heeft straks die vergadering, daarom zouden we zo vroeg eten. Maar we eten toch niet.’ Dan loopt ze de keuken uit.
‘Ja.’ Papa staat ook op. ‘Ik moet zo weg.’
‘Maar, hoezo?’ Ik moet even naar woorden zoeken als pap zich omdraait en me raar aankijkt. Ik zie hem denken: dit heb ik toch net allemaal uit zitten leggen? ‘Waarom vandaag? Het is zondag, weekend.’
‘Tja. Het moest zo snel mogelijk. En de baas van ons moederbedrijf kan vandaag pas weer komen na het tekenen van een of ander contract in China, anders was de vergadering gisteren wel geweest.’
Isa en ik blijven met zijn tweeën achter in de keuken, waarop zij onze borden in de koelkast zet en mij uiteindelijk alleen achterlaat. Niet veel later hoor ik mijn moeder mijn vader succes wensen, waarna de achterdeur dichtslaat en de auto gestart wordt. Dan rijdt mijn vader weg.
Mama komt langsgelopen en blijft in de deuropening staan. Ik zit nog steeds aan de keukentafel, ben tot nu toe niet van plan op te staan. Daar heb ik niet zo’n behoefte aan, ik zit wel goed hier. En trouwens, wat moet ik anders doen?
‘Zeg het voorlopig nog niet tegen je vrienden, alsjeblieft. En al helemaal niet tegen Angelo, want dan weet zijn moeder het binnen de kortste keren ook en dat wil ik liever niet. Zij hebben al genoeg problemen voor zich, daar horen de onze niet bij.’