Hoofdstuk 6.1

‘Goedemiddag, tortelduifjes.’
Jacqueline kijkt met een ruk op en schiet omhoog, om rechtop te zitten. Ook ik wil recht zitten, maar bedenk dan weer dat ik levend begraven ben en nu deel uitmaak van Huntington Beach, dus blijf liggen waar ik nu lig.
Dan komt aanlopen en bukt zich om een blikje cola te pakken. Meadow komt er achteraan, met Angelo en Miriana op haar hielen. En weg is de rust.
‘Waarom kwam je nou niet, Jack?’ Meadow komt bij ons staan en kijkt van Jacqueline naar mij en moet lachen.
‘Ik moest even dit doen,’ zegt Jacqueline terwijl ze naar mij wijst.
‘Hoi,’ zegt ik grijnzend vanonder het zand en Meadow kijkt me nog steeds lachend aan.
‘Wie gaat er mee voetballen?’ Angelo neemt een aanloop en doet net alsof hij mijn hoofd weg wil schoppen.
Er ontsnapt een gil uit mijn mond als het zand opstuift en in mijn mond terechtkomt. ‘Gast!’ Ik spuug de zandkorrels uit, desondanks blijft het knarsen tussen mijn kiezen.
‘Geintje, toch.’
‘Sukkel.’
‘Iemand een sandwich?’ hoor ik Miriana’s stem er bovenuit komen.
Angelo steekt zijn hand naar me uit. ‘Kom je mee, of wil je liever blijven liggen?’
‘Wacht!’ klinkt Jacqueline en ze haast zich naar haar tas. ‘Nog even een foto, want dat is leuk.’
‘Ik houd niet van foto’s,’ mompel ik, zo zacht dat Jacqueline het niet hoort.
Angelo hoort het wel en grijnst. ‘Ik help je wel.’ Hij komt op zijn knieën naast mijn hoofd zitten en drukt zijn getuite lippen tegen mijn wang. Ik frons mijn wenkbrauwen en wacht op de foto.
‘Even lachen,’ hoor ik de fotografe van achter haar mobieltje.
‘Kan ik niet,’ reageer ik en beland met gefronste wenkbrauwen en een halfopen mond op de foto.
‘Kom.’ Ik voel Angelo’s hand de mijne pakken van onder het zand en hij trekt me omhoog, om me pas weer los te laten als ik goed en wel op mijn handdoek zit. Hij ploft met zijn natte kont op de handdoek naast me neer, die van Jacqueline.
‘Maar…’ stamelt ze, wijzend naar haar handdoek.
‘Neem de mijne maar,’ zegt Angelo, ‘ik wil even met Luke praten.’
Ik trek mijn wenkbrauw op. ‘Je wilt met mij praten?’
Er wordt me een bord broodjes toegestoken, waar ik eentje met rode jam vanaf pak en het bord dan doorgeef aan Angelo. Bij de eerste hap herinner ik me gelijk weer de schop zand in mijn mond. Knisperend kauw ik verder.
‘Ja, ik wil de even weten of het gezellig was toen wij allemaal weg waren.’
‘Net, hier bedoel je?’
‘Ja.’
‘Ja, hoor, het was heel gezellig met Jacqueline.’
‘Waarom noem je me Jacqueline?’ klinkt het vanaf de overkant van de kring waarin we zitten. Ik kijk op in het vragende gezicht van Jacqueline. Of mag ik haar niet meer zo noemen?’
‘Zo heet je toch?’
‘Ja, maar niemand noemt me zo.’
‘Ik wel.’
‘Mijn opa ook.’ Ze kijkt me afwachtend aan. ‘Die vind Jack of Jackie niet bij een meisje passen. Een vriend van vroeger heette Jack, en de naam Jackie vind hij gewoon raar.’
‘Misschien denk ik ook wel zo.’
‘Oké.’
Eerlijk gezegd had ik een weerwoord verwacht, maar Jackie – of Jack, of Jacqueline – neemt een hap van haar broodje en kijkt me zwijgend aan. Ik verbreek het oogcontact en richt me weer naar Angelo. ‘Nee, het was wel leuk, hoor. Jacqueline’, met een schuin oog kijk ik naar het meisje tegenover ons, ‘is wel aardig.’
‘Mooi. Zoiets dacht ik al.’
‘En jij? Heb jij het naar je zin gehad? Met de enige echte Meadow?’
Geschrokken kijkt Meadow op en kijkt zoekend om zich heen. ‘Zei iemand mijn naam?’
‘Ja,’ antwoord ik. ‘Maar laat maar. Niets bijzonders.’
Meadow haalt haar schouders op. ‘Dan niet.’
Angelo lacht en haalt een hand door zijn natte haren. De spetters vliegen in het rond en voelen koud aan als ze op mijn gewarmde huid belanden.
‘Maar is ze wel een beetje aardig?’
‘Heel aardig,’ zegt Angelo. Ik kijk hem aan en laat hem een grote glimlach zien. Onderzoekend kijkt hij me aan. ‘Wat?’
‘Nee, niets,’ antwoord ik zonder te stoppen met glimlachen.
‘Serieus.’ Angelo kijkt me ongemakkelijk aan en trekt zijn rechter bovenlip iets op. ‘Ik word bang van jou.’
‘Dat is nou net de bedoeling.’
‘Schattig,’ mompelt hij en stopt de laatste helft van zijn broodje in zijn mond, om dan direct een volgende van het bord in Dans schoot te pakken.
‘Jongen, toch,’ zegt die wanneer Angelo gretig in zijn eten bijt. ‘Je zou maar honger hebben.’
‘Altijd, hè?’ En dat is nog waar ook, want Angelo heeft inderdaad altijd honger. Eten is zijn grootste vriend, wordt er wel een gezegd. Samen met Dan en mij. Hij kan gewoon altijd doorgaan met eten, als een bodemloze put. En dat komt niet door zijn thuissituatie, want ik weet dat ze het niet al te breed hebben bij hem thuis. Zijn vader is erg ziek, zijn moeder werkt niet en hij heeft nog twee broertjes. Toch kookt zijn moeder altijd veel en goed. Ook Dan en ik mogen wat haar betreft altijd mee-eten als we daar zijn, ook al is mijn eigen moeder het daar niet mee eens. ‘Want die mensen zijn als met zo veel en ze hebben zo weinig.’ Dan woont trouwens met zijn ouders en wel drie zussen onder één dak, maar zijn vader en moeder werken allebei heel veel en hard, dus ze hebben vergeleken Angelo meer te besteden. Als we met zijn drieën ergens eten is het meestal bij Dan of bij mij. Ook bij mij zijn mijn vrienden altijd welkom, daar heeft mijn moeder niets op tegen. Liever dat we bij haar eten en dat zij zich daar zorgen over zit te maken dan dat ze weet dat we mijn zijn allen bij Angelo de pan leeg zitten te schrapen.
Nu moet je niet denken dat mijn moeder een hekel heeft aan Angelo, of aan zijn familie. Echt niet. Ze heeft het gewoon zo erg met dat gezin te doen, daar heeft ze het thuis wel vaker over. We hebben familie Brevig wel meerdere keren bij ons thuis over de vloer gehad om ze te laten eten, bijvoorbeeld, wat elke keer erg gezellig was geweest. En omdat mama het zo leuk vond, zoiets zegt ze dan altijd achteraf, na ze het hele huis heeft opgepoetst en de hele dag in de keuken heeft gestaan.
Ik kijk naar beneden en zie het broodje jam nog steeds in mijn handen liggen. Ik heb weliswaar twee happen genomen en Angelo heeft al twee hele broodjes op. Wauw.