Hoofdstuk 5.4

Het water is donker van kleur en golft een beetje. Een paar mensen op surfplanken staan te peddelen over het water, achter daar waar de golven beginnen. In de golven zijn Dan, Angelo, Miriana en Meadow. In het zand ervoor zijn twee Aziatisch uitziende kinderen een zandkasteel aan het bouwen. Het zijn vast Koreanen; die heb je hier wel meer.
Ik ga zonder te kijken met mijn hand af naar de bak blauwe bessen, maar vind daarmee Jacquelines hand in dezelfde bak. ‘Oeps.’ Ik laat haar eerst een besje pakken en pak er dan zelf een paar. Ze kijkt naar me terwijl ze het kleine ronde vruchtje in haar mond steekt. Ook ik stop een tweetal besjes in mijn mond. Ze zijn zacht. Ik kan ze platdrukken met mijn tong. ‘Ieh, ze zijn warm,’ merk ik dan op.
Jacqueline knikt: ‘Komt er ook een achter.’ Ze grijnst. Ik kijk naar het kuiltje in haar wang. Het is echt alsof mijn ogen zich er echt door aantrokken voelen. Ik kijk er de hele tijd naar, steeds weer. ‘Het komt vast door de zon.’
‘Vind je het lekkerder zo of laten we ze weer even afkoelen?’ vraag ik met een knikje met mijn hoofd naar de koeltas.
‘Koud is inderdaad lekkerder.’
Ik plaats het deksel weer op de bak en stop het terug in de tas. Dan dus ik mijn tenen in het zand. Ik beweeg ze en breng ze er steeds dieper in, om dan mijn voeten geheel te begraven in zand.
‘Wil je me- ’
‘Zal ik je-’
We kijken elkaar kort aan en daar komt het lachende kuiltje in haar wang weer in beeld. Jacqueline neemt het woord: ‘Zal ik je levend begraven?’
Ik sper mijn ogen wat verder open. Verbaasd.
Jacqueline lacht. ‘Nee, niet opdat je doodgaat. Je hoofd blijft wel gewoon boven, snap je? maar gewoon dat je gaat liggen en ik dan met zand enzo…’
Ik knik langzaam met mijn hoofd. ‘In dat geval is het goed.’ Alsof ze mijn gedachten kon lezen, want ik wilde haar net hetzelfde vragen. Ik heb namelijk altijd al levend begraven willen worden. Nep. ‘Waar?’
Ze kijkt even om zich heen. ‘Weet ik niet. Of doe maar daar.’ Ze wijst naar een plek een meter of twee verderop, de dichtstbijzijnde plek zonder handdoek.
Daar ga ik liggen, maar kom direct weer overeind om mijn shirt uit te trekken. Ik gooi hem terug naar de plek en ga dan liggen. Jacqueline kruipt op haar knieën over het zand en begint dan het zand vlak naast me opzij te duwen. ‘Mijn zus deed dit vroeger altijd met mij. Ik vond het hilarisch, als klein meisje.’
‘Je hebt een zus?’
Ze knikt en gaat dor met het wegscheppen van het zand. ‘Ja. Susie. Ze is wel een stuk ouder dan ik ben, hoor, en ze woont helemaal in New York.’ Ik hef mijn wenkbrauwen vragend op. ‘Voor haar school. En toen kreeg ze daar een vriend en ze kreeg daar werk, dus er was geen reden om terug te gaan naar Los Angeles.’
‘Oh,’ mompel ik.
‘Wel jammer dat we haar zo weinig zien, maar er zitten ook wel leuke kanten aan. Thuis is het een stuk rustiger en we zijn nu al twee keer bij Susie thuis geweest. Een keer met het vliegtuig en een keer met de auto. Die leer met de auto duurde wel erg lang en mijn ouders waren het er allebei over eens dat dat niet voor herhaling vatbaar wad, maar het was wel een keer leuk om meegemaakt te hebben, zo’n hele roadtrip door de Verenigde Staten.’
Ik knik. ‘Dus jij hebt ons hele land al een beetje gezien?’
Jacqueline lacht. ‘Vanaf de achterbank, ja. En vanaf de hotelkamer, als we daar overnachtten. Maar we hebben ook wel gewoon in de auto geslapen omdat er stomweg geen hotels in de buurt te vinden waren.’
Ik merk dat ze begint met het bedekken van mijn voeten en onderbenen. Ik richt mezelf een beetje op om te kijken, steunend op mijn ellebogen. Jacqueline kijkt kort naar mijn buik, om dan weer vluchtig terug naar haar eigen handen te kijken, die druk in de weer zijn. Ik volg haar bezigheden met mijn ogen, tot ze bij mijn romp komt. ‘Kun je dit even zelf doen?’ grijnst ze een beetje ongemakkelijk, duidend op mijn edele delen. Ik lach en knik, om er dan snel zand overheen te gooien. ‘Bedankt.’ Ik ga liggen en ze vervolgt. Zand op mijn buik, waar haar handen het zand goed aandrukken. Ook mijn handen en armen verstopt ze onder eer laagje zandkorrels. Mijn schouders en mijn nek, tot ze opstaat om het resultaat te zien.
Haar mondhoeken krullen omhoog, en die van mijn dus ook: ‘En?’
‘Een zeemeermin is er niets bij.’
‘Dankje. En mijn naam is Ariël, zeker?’
‘Klopt.’ Met een lage stem gaat ze verder: ‘En ik ben prins Erik. Aangenaam.’ Mijn schouders schudden van het lachen, waardoor de lach op Jacquelines gezicht verdwijnt. ‘Niet lachen, idioot. Nu zijn je schouders weer bloot.’
‘Dat rijmt,’ grinnik ik. Sorry, ik kon het niet laten om daar hardop een opmerking over te maken.
Met een speels glimlachje drukt ze het zand op mijn schouders aan en maakt dan oogcontact. Het lijkt direct een paar graden warmer te worden, of dat komt omdat ik onder een laagje warm zand lig te bakken. Jacquelines bruingroene ogen schieten van mijn ene oog naar mijn andere en ik voel een kleine trilling in mijn mondhoek, die ik voorzichtig omhoog trek. Haar lik dwaalt van mijn ogen af naar mijn mond en ze buigt zich langzaam naar voren…