Hoofdstuk 5.2

We spreken af om de zondag aan zee door te brengen. Huntington Beach. Dan, Angelo en ik. Dan heeft Miriana ook uitgenodigd en ik had Isabella nog gevraagd, maar die kon niet. Angelo had zijn broertjes nog gevraagd, maar ze hadden geen zin en ze zijn veertin en vijftien. Ze hebben andere interesses dan hun grote broer heeft en zien het daarbij niet zitten om met de vrienden van hun broer rond te hangen. Geef ze eens ongelijk. Ook al zie ik verder geen redenen in waarom mensen niet met Dan, Angelo en mij om willen gaan. Grapje.
We laden de auto uit bij de parkeerplaats en lopen dan eerst een stukje over het fietspad, waarne we het trapje vlak voor de fietsverhuur aflopen, het strand op. Ik schop mijn schoenen uit en pak ze op. Ik prefereer het zand tussen mijn tenen boven een zandbak in mijn schoenen, want dat vind ik toch zo vervelend.
Miriana is er nog niet, dus mogen wij een plek uitzoeken. Het is bewolkt, maar wel warm en redelijk druk. Niet ontiegelijk vol, mar er zijn meer mensen dan alleen wij drieën. Het is gezellig druk, tot nu toe, laten we het zo zeggen. We spreiden onze badlakens uit, zetten de stoelen neer en ik haal alvast een koud blikje root beer uit de koeltas. Met een sissend geluid gaat het blikje open en meteen spuit het schuim al uit de opening. Dan ligt dubbel van het lachen, Angelo daarentegen kijkt me verbaasd en onderzoekend aan. Als hij eindelijk doorkrijgt wat er is gebeurd, begint er ook een grijns rond zij mond te verschijnen.
Dan wijst hij over mijn schouder, de richting van de fietsverhuur op. ‘Daan komt Miriana al aan.’
Dan en ik draaien ons om en daar komt Miriana inderdaad aanlopen. Ze heeft zo te zien haar bikini al aan met een jurkje er overheen en aan haar arm heeft ze een grote strandtas bungelen. Achter haar aan komt Meadow de trap af, samen met…
‘Jacqueline.’ Ze springt van de laatste trede op het zand en neemt gelijk haar slippers in de hand, net als ik.
‘Wat zei je?’ hoor ik Dan naast me vragen, zonder een blik van Miriana af te wenden.
‘Oh, nee, niets bijzonders,’ mompel ik.
Dan reageert niet meer, want hij loopt een paar stappen naar Miriana toe, om de uitpuilende tas van zijn zuchtende vriendin over te nemen en haar daarna een kus te geven.
Angelo en ik begroeten Meadow en Jacqueline, die er achteraan komt. Haar gezicht klaart op als ze mij ziet staan – of verbeeld ik me dat nu?
‘Hé, hoe gaat het?’
‘Goed. En met jou?’
Ik neem een koeltas van Jacqueline over en zet die naast die van ons in het zand. ‘Prima.’
Dan neemt Meadow haar hand en trekt haar naar beneden op een handdoek. Ze fluistert iets in Jacquelines oor, waarop ze uitbundig begint te knikken. Ik trek mijn blik van het tweetal los en merk de twee andere jongens op, die een beachvolleybal van Miriana afpakken en naar mijn hoofd gooien. Ik vang de bal net op tijd op.
‘Kom je mee voetballen?’ vraagt Angelo.
‘Yo.’ Ik schop de bal de lucht in en Dan en Angelo rennen er als een stel malloten achteraan. Ik zoek ook ruimte op, weg bij de meiden en Miriana, wiens gezicht op onweer stond toen ze me zag schoppen tegen de volleybal, naar een lager bevolkt stuk strand, waar de jongens en ik gaan voetballen. Ik betrap mezelf erop dat tussentijds mijn gezichtsveld afdwaalt naar onze plek. Naar Miriana, Meadow en Jacqueline. Een paar keer ontmoeten onze ogen elkaar en kijkt ze gauw weer een andere kant uit. Ze haalt een verwaaide haarlok uit haar gezicht en lacht om Meadow, terwijl ze een blikje Sprite opentrekt. Dan kijkt ze weer naar mij en ziet dat ik nog steeds naar haar kijk en er verschijnen blosjes op haar wangen. Ook ik voel een grijns op mijn gezicht.
‘Opletten, man,’ hoor ik Dan plots vlak bij me. ‘Ja! Goal!’ Hij is langs me heen weten te komen en schiet de bal weg.
‘Gast we deden niet eens met doelpunten!’ probeer ik.
‘Nu wel, Lucky.’
‘Gaan jullie mee zwemmen?’ Miriana is opgestaan en heeft zich bij ons gevoegd. Ze gaat tegen dan aan staan en slaat haar arm om hem heen. Dan legt zijn arm over de schouders van zijn vriendinnetje, drukt haar tegen zich aan en drukt zijn lippen op haar kruin. Ze giechelt.
‘Ik vind het best,’ reageert Angelo en hij kijkt van mijn naar Dan en weer terug.
Ik haal mijn schouders onverschillig op. Van Dan in tegendeel komt geen reactie. Hij heeft een onderonsje met onze allergrootste vriendin.
Dus lopen we maar weer terug naar onze plek met de bal onder Angelo’s arm. Dan en Miriana volgen ons. ‘Gaan jullie mee naar het water?’ vraagt Angelo Meadow en Jacqueline.
Meadow knikt en krabbelt al overeind. ‘Wie er het eerst is, oké?’ Ze wacht echter niet op antwoord, trekt haar kleren uit en gooit ze in het zand. Dan spurt ze naar de zee toe.