Hs5

Mijn telefoon gaat af en als ik op het schermpje kijk zie ik 'mam' staan. Ik zit tussen Mark en Axel in en ik vraag dus maar aan hen "moet ik opnemen?" "Ja, maar zeg de waarheid." zegt Axel hard. Ik knik en neem op.
(Telefoongesprek Kyky en haar moeder)
Kyky: Hoi mam.
Mam: Hoi, waar is mijn ontbijt?!?
Kyky: Ik had je toch vertelt dat ik bij Raimon ben.
Mam: Ja, en jij weet toch dat je mij een ontbijt moet maken.
Kyky: Jij bent de volwassene, jij maakt ontbijt.
Mam: Oké, ik ben de volwassene. Ik zet jou het huis uit, je hoeft niet terug te komen.

Ze hangt op. "Hoe ging het?" vraagt Axel. "Ik heb geen huis meer." zeg ik. Iedereen kijkt me aan met zo'n medelijden hebbende blik. "Ik ga mijn spullen thuis pakken, kunnen jullie me daar ophalen?" vraag ik. "Ja, hoor." zegt coach Hillman. "Bedankt." "Ik help je." hoor ik Marks stem. "Ik ook." zegt Axel. "En ik ook." zegt Nathan. "Bedankt." zeg ik nogmaals en zo lopen we met z'n vieren naar mijn huis.

We staan voor mijn huis als Mark roept "wacht even, ben zo terug!" Hij rent bij hem naar binnen en is binnen een minuut weer terug. "Kyky, als je wil mag je bij ons blijven. Je moet alleen helpen met wat klusjes." zegt Mark. Ik vlieg hem om de nek. "Bedankt!" roep ik blij. Dan loop ik naar de voordeur en maak ik hem open. "Hallo, mam. Ik kom mijn spullen ophalen!" roep ik. "Pak je spullen en leg je sleutels in de gang." zegt ze. Dus zo beginnen we met mijn spullen weer in te pakken.

Als alles ingepakt is lopen we naar buiten. Ik leg mijn sleutels in de gang en fluister "doei mam. Ondanks alles ga ik je missen." De tranen staan in mijn ogen en de drie jongens proberen me te troosten. Dan lopen we bij Mark naar binnen en brengen we de dozen naar zijn kamer. "Je moet heel even op mijn kamer erbij slapen, we hebben verder geen plaats." zegt Mark. "Heeft niet, ik ben al blij dag ik hier mag blijven." zeg ik. *Toet toet* "Mark, je team staat te wachten!" klinkt zijn moeders stem. "Kom we gaan eerste worden!" roept Mark en zo gaan we op weg naar de wedstrijd.

Als we bij de wedstrijd zijn laat de coach ons opvallend lang wachten. Hij wacht op iemand, maar wie? Dan stapt... Jude Sharp(!!!) het veld op! De laatste die ik in een Raimon uniform had verwacht. Hij is of beter gezegd was de aanvoerder van Royal. "Jude speelt mee." zegt de coach en zo begint de wedstrijd.

Als de scheidsrechter het fluitje van de eerste helft laat klinken is iedereen al moe, zelfs Mark ziet er moe uit. Hij forceerd zichzelf.

De tweede helft begint met spelers van Raimon die moe zijn en spelers van Zeus die dit zijn. Na een tijdje word Byron agressief tegen Mark!!! Hij schiet niet meer op goal maar probeert Mark te breken. Maar hij geeft niet op. "HUP MARK!!!" schreeuw ik en even later zitten we met z'n allen op de bank. "HUP MARK, HUP MARK, HUP MARK!!!" "Dames hou op met schreeuwen." zegt de coach. "Pfff..." zeg ik en zo gaat de wedstrijd verder.

*FUUUUT* "JA, ZE HEBBEN GEWONNEN!!!" roep ik en ik ren naar het team. "Goed gedaan jongens!" roep ik en ik geef Mark een high five. "Geweldig." zeg ik. "Bedankt, maar ik had het niet gered zonder jullie UITMUNTENDE hulp." zegt Mark lachend. Ik lach mee. Zo krijgt Raimon de beker en maken we ons klaar om terug te gaan naar Raimon Jr. High.

Als we bij Raimon zijn is er geen Raimon meer. Het is een puinhoop. Er liggen brokstukken en stenen. Even later is er een flits en een voetbalteam. Ze stellen zich voor als Gemini Storm en dagen ons uit. Mark neemt de uitdaging natuurlijk aan. Als dat maar goed gaat.

Na de wedstrijd, die we verloren hebben, vertrekt het team en kunnen wij naar het ziekenhuis. Een heleboel van onze spelers liggen nu dus in het ziekenhuis. "Dat team was ongelooflijk goed." zeg ik als ik met Mark naar huis loop. "Ja, daarom moeten we harder trainen. Kom mee!" zegt hij en hij ent de andere kant op. Even later staan we voor een boom en wat banden. Mark knoopt een band met touwen op zijn rug en de andere laat hij heen en weer slingeren. Hij houd hem tegen en word een paar keer omver gekogeld. Zelf begin ik tegen een van de banden op te trappen. Heel ver komt hij niet want hij valt veel te snel om. "Wauw, die dingen zijn echt zwaar." zeg ik na een paar keer schieten. "Daarom is dit de beste manier om te trainen." zegt Mark. "Je hebt dit uit het notitieboekje van je opa, of niet soms?" zeg ik. "Jep, ik train zo al heel lang." zegt Mark. Zo trainen we nog een paar uur door.

Als het donker begint te worden lopen we terug naar Marks huis. "Dat was best leuk." zeg ik. "Ja, ik vind het ook leuk om te trainen. Vooral met vrienden!" zegt Mark. Ik lach en zo lopen we verder.

Als we bij Mark aankomen ligt er een briefje op de keukentafel. Er staat op:
Hoi Mark, je hebt weer lang doorgetraint. Ik ben al naar bed. Er staat nog wat soep in de koelkast, warm het even op en dan kunnen jullie eten. Smakelijk, liefs mam.

Mark duikt meteen de koelkast in en pakt een... Koekenpan. "Mark, je weet toch wel hoe je soep warm maakt?" vraag ik aan hem. "Ik heb dit nooit eerder gedaan maar het lukt me wel." zegt hij en hij wil de soep in de koekenpan gooien. Ik trek de soep uit zijn handen voordat hij dat kan doen en zet de koekenpan terug in de kast. "Je hebt deze pan nodig." zeg ik als ik de goede pan pak. "Ooh..." zegt Mark. Ik doe de soep in de pan en zet het gas aan. "Nu wachten." zeg ik. Na een of twee minuten vraagt Mark al "is het eten klaar?" "Nee." Zo gaat het een kwartier lang totdat het water kleine belletjes laat vertonen aan het oppervlak. Ik giet met een grote lepel twee kommen vol en we beginnen te eten.