O15 • Daisy Rose Archer

Ik nam een slok van mijn koffie en luisterde naar de woorden van Xavier, en verbaasde me onder tussen dat er nog niet echt stiltes gevallen zijn. Maar zo heel lang zou dit vast en zeker niet door gaan, we zouden namelijk alleen wat koffie gaan drinken. In elk geval dat was hoe ik er overdacht, hoe dat bij Xavier zat wist ik niet. Maar ik ging er gewoon van uit dat zodra de koffie op was, er afscheid genomen zou worden en ik verder weinig meer wat van hem te horen zou krijgen eenmaal we weer op school waren. "Daar heb je wel een beetje gelijk in," Ik haalde mijn schouders op en liet mijn blik voor enkele seconden over zijn gezicht heen gaan. "Het is gewoon een rangorde wat standaard is op scholen." was mijn simpele antwoord, veel had ik er geen problemen mee. Waar ik wel problemen mee had, waren de pesters die er op scholen zaten. Ik bekende al snel dat ik weinig tot niet naar de wedstrijden kwam kijken, dit school jaar was ik misschien maar drie of vier keer wezen kijken. Gewoon omdat ik op dat moment toevallig weinig te doen had, vaak was ik bezig met mijn eigen sport en dat vond ik zo veel belangrijker dan de lacrosse team van mijn school. "Dus je komt wel eens kijken!" Ik knikte langzaam op zijn woorden en glimlachte om zijn enthousiasme.

"Ja als je drie keer wel eens kunt noemen." Grinnikte ik terwijl ik zacht op mijn onderlip beet, "Het is gewoon dat ik dan vaak mijn eigen trainingen heb." Ik nam weer een slok van mijn koffie en tikte zacht met mijn vingers tegen de mok terwijl ik naar de zelfverzekerde woorden van Xavier luisterde. "We worden wel kampioen, dus je moet wel komen. De hele school komt naar ons kijken." Als dat het geval was dan kon ik natuurlijk niks anders dan ook maar naar die bewuste wedstrijd komen. "Ik zal eens kijken of ik dan een vrije avond heb. Want ik wil wel eens zien of je gelijk hebt of jullie gaan winnen. Je weet natuurlijk nooit hoe je tegenstanders zijn." Het was goed wanneer je een beetje zelfverzekerd was, maar er van uitgaand dat je zou gaan winnen was na mijn idee wel heel extreem. Ondanks dat ik met mijn haar bezig was merkte ik niet op hoe hij zijn blik op mijn haren vestigde en daar op gevestigd hield, ik ging gewoon verder met het antwoord die ik aan het geven was. Maar hield een hobby wel achter wegen. "Albums? Dat is heel gaaf! Ik speel gitaar, alleen akoestisch eigenlijk. Maar sport is toch wel wat ik het allerliefste doe. Net als jou, denk ik, zou ik het liefst de hele dag sporten. Hardlopen, basketbal, overal waar je een wedstrijdje van kan maken," Dat was een antwoord die ik echter wel aan zag komen. "Gitaar is leuk, ik kan het alleen zelf niet bespelen. Hardlopen is ook iets wat ik vaak heb gestaan maar ik ben er mee gestopt vanaf het moment dat ik ben gaan kunstschaatsen. Ik heb namelijk weinig zin om sochtends extra vroeg mijn bed uit te gaan om te gaan lopen, en savonds heb ik niet genoeg tijd in verband met mijn sport, school en natuurlijk nog mijn vrienden."

Ik nam weer een slok van mijn koffie en liet mijn blik kort over de mensen glijden die er ook waren voor ik weer terug keek naar Xavier. "Maar ik bowl ook graag met vrienden, daarna hangen we altijd nog wat rond samen. Het is altijd gezellig" Ik knik bij het horen van zijn woorden en merkte nu pas op hoe zijn blik op me bleef gevestigd, wat onzeker nam ik een pluk haar tussen mijn vingers en begon er wat mee te spelen. Ik had weer de neiging om iets tegen hem er over te zeggen maar besloot dit niet te doen. In plaats daar van probeerde ik mijn gedachten af te leiden, ik wou niet denken wat hij misschien wel over me dacht. Gelukkig merkte ik al wel snel op dat hij enkel naar mijn rode plukken keek maar dan nog, ik was gewoon niet het typische meisje waar hij mee gezien was dat was ook de reden dat ik mezelf onzeker voelde in zijn bijzijn. Zodra hij in mijn ogen keek, kon ik zelf niks anders dan terug kijken in de zijne.

Zijn ogen hadden een mooie kleur al vond ik dat zelf, zijn blauw/grijzige kleur stond hem goed. "Al dat dansen komt zeker wel van pas bij het schaatsen? Ik heb nog nooit iemand zo sierlijk over het ijs zien bewegen, Maar ik moet dan ook wel toegeven dat ik zelf nooit zo in de buurt van ijs kom en het ook nooit op tv kijk. Ik kijk sowieso niet echt heel veel naar de televisie." Zodra ik weer een slok heb genomen zette ik de beker terug en knikte ik op zijn woorden. "Ja, het heeft me zeker geholpen al is Jazz ballet wel heel anders dan kunstschaatsen." Beantwoorde ik zijn eerste woorden terwijl er weer een glimlach rond mijn lippen verscheen, iets wat ik altijd had wanneer ik het over mijn sporten had. "Ik zou zeggen kom eens een keer langs wanneer er training of een wedstrijd is!" Nu was het mijn tijd om enthousiast te worden. "Al snap ik natuurlijk wel dat het niet helemaal je ding is. Ik bedoel, meiden in tutu's wie wil dat nou zijn." Grapte ik, gezien dat helemaal niet het geval was bij jazz, kunstschaatsen daar in tegen wel. De jurkjes die er gedragen werden leken erg op tutu's