Keith & Cyan

Keith en Cyan zaten al een tijdje in de klas. Zelfs al van voor de bel ging. Ze waren op zoek geweest naar de archieven van de leerlingen. Gelukkig kwam er geen leerkracht het lokaal binnen. Maar nu zaten ze er totaal ontspannen bij, alsof ze van niets wisten. Alaxia kwam binnen. Onmiddelijk keek ze Keith bedreigend in de ogen. Ze ging vanvoor zitten, omdat ze haar wilde vermijden. Keith, die helemaal achteraan in de klas zat keek nu woedend naar Cyan, die zijn schouders ophaalde. Meneer Buckley vroeg om stilte en gaf aan dat de les begonnen was. Zodra hij de kans had scheurde Cyan nonchalant een deel van zijn kladpapier af met "Wat kan ik daaraan doen?" en gaf het via een ruime geeuw aan haar. Ze las het en begon te denken. Er is iets aan de hand, iets wat ze blijkbaar absoluut niet te weten mocht komen, anders had Alaxia haar niet zo aangekeken, noch haar ontweken. Wat kan er nu zó erg of geheim zijn dat Alex haar wilde afschrikken? Wat in de wereld - "Miss Aylon, het antwoord graag?" vroeg Meneer Buckley, die nu met zijn armen over elkaar naar haar keek vanachter zijn bureau. "Sorry, wat was de vraag?" vroeg ze bedeesd. "Wat is het antwoord?" de rest van de klas lachte wel, maar Keith keek naar Alex' zwarte leren jasje en zag dat ze grijnsde van opzij. Keith gluurde naar het bord en zag de getallen. Haar gedachten tolde razendsnel en berekende de formule. "-986, Meneer." sommige grinnikten weer, maar ze zag niet in waarom. "Correct. Als je een rekenmachine was! Aylon, we zijn bezig met getallenfilosofie, geen rekenen! De vraag was: wat hebben deze getallen met elkaar te maken?" Keith zag het patroon meteen. "Het zijn allemaal cijfers van de rij van Fibonacci. De bovenste rij is gelijk aan de onderste, hoe je het ook draait of keert." antwoorde ze simpel. Buckley's zelfvoldane grijns verdween van zijn gezicht als sneeuw onder de hete zon. Hij ging onconfortabel staan. "Juist." mompelde hij. Hij ging door met zijn les, die niet zo interessant meer was nu hij niemand meer had om af te kraken wegens gebrek aan kennis. Toen de bel ging was Alex de eerste buiten. Wat had ze toch? "Dat ze raar deed, was een ding. Maar dat ze haast had, iets heel anders." zei Keith toen ze naar buiten liepen. Cyan knikte. "Ja, ze heeft toch geen hobby' s ofzo, waarom zou ze niet gezien willen worden?" De gang was zoals gewoonlijk heel druk, maar nadat ze eindelijk buiten waren geraakt ging Keith zitten aan een tafeltje. Cyan volgde twijfelachtig. "Waarom ga je nou zitten? We moeten naar huis!" protesteerde hij. "Ja, maar het is niet dat Alex niet wil gezien worden, ze wil niet gevolgd worden." Ze leunde met haar ellebogen op tafel terwijl Cyan een voet op de bank zette. "Waarom denk je dat?" ze knikte naar een zwarte Jaguar. "Dat is haar geliefde auto. Waarom zou ze die hier zomaar achterlaten? Omdat ze snel wilde zijn en niet wilde dat iemand haar auto hoorde, in geval dat." Cyan deed zijn mond open, maar dacht na.