Elise

Van zodra ze haar ogen op de zwartgedrukte letters liet rustte had ze er spijt van. "Nee." fluisterde ze vol ongeloof. Langzaam schudde ze haar hoofd. Ze wilde het niet, maar deed het toch. Haar vingers gleden over het papier en draaide de pagina om.
NAAM: NINA EVAR HUNTER
CONDITIE: DOOD - VERMOORD
LEEFTIJD: 35
NATIONALITEIT: BELG
DETAILS: ZIE FILE 2.3786-52
"Elise!" Hoorde ze achter haar. Razendsnel draaide ze zich om. Ze zag dat Ian met grote ogen stond te kijken. Hij bekeek haar van kop tot teen. "Je hebt me nooit gezegd dat ze vermoord is!" schreeuwde ze woedend tegen haar vader. Alle gevoelens die ze kreeg waren verwarrend. Ze voelde haar bloed koken. Haar handen waren gebald tot vuisten. Ian was radeloos, vermoedde ze, en hij wist niet hoe te reageren. "Het was niet de bedoeling dat je dat zag." Elise keek hem ongelovig aan. "Blijkbaar niet nee!" Boos stormde ze langs hem heen. Gebonk op de trappen.
Ian schudde zijn hoofd naar beneden. "Damn it!" Hij klopte met zijn gebalde vuist tegen de muur. Onmiddellijk nam hij zijn gsm uit zijn broekzak. "Jayden! Ik zei toch dat ik die verdomde files niet wilde in mijn huis!"
"W...wat bedoel je? Jezus Ian het is twaalf uur 's middags. Je weet dat ik nog slaap. Welke files?" klonk het dof over de telefoon. "Van Nina! Nu heeft Elise het gezien verdorie! Ze is doodongelukkig!" Ian was razend. "Oooh! Die files! Sorry Ian, mijn fout. Breng ze morgen gewoon naar hier, ik raak ze wel kwijt."
"Ja, ik hoop het voor jou. Hoe kwamen ze hier in de eerste plaats?" Jayden krabde aan zijn hoofd en stond kreunend op. De zon waadde de kamer in een oranje-geel licht. Er lag veel rommel op de vloer. Jayden deed de gordijn een stukje opzij en keek naar buiten met een dichtgeknepen oog. Hij had alleen een broek aan en zijn haar was vreselijk in de war. "Charlie moet ze per ongeluk hebben meegebracht. Ze dacht misschien dat ze van jouw waren."
"Hmm. Luister, morgen moet Elise naar school, zo kan dat echt niet. Dit is jouw shit, ruim jij het ook maar op!" snauwde Ian. "Genoteerd, ik kom wel langs, als dat helpt." Ian wreef in zijn gezicht. "Whatever." Hij hing op.

Er werd op de deur geklopt. Gefrustreerd keek Elise naar de deur. Haar laptop op haar schoot was warm geworden, er stond nog een kom chips van gisteren op haar nachtkastje en er lagen vuile kleren op de grond. Haar kamer was helemaal niet zoals die van de meeste 15 - jarige meisjes. In plaats van posters van One Direction hingen er posters van Lara Croft en Assassin's Creed. Op haar kasten stond een beeld van twee rode draken, op haar bureau lag een controller en in haar kasten stonden cd's van Anastasia, Joss Stone en Nickelback. Haar kamer was heel belangrijk voor haar. Het was haar schuilplaats. Het straalde uit wie ze was en Elise had het niet graag dat iemand die ze niet vertrouwde in haar kamer was. Zeker niet zonder toestemming. "Wie is het?" klonk het wantrouwig. "Ik, Jayden! Mag ik binnenkomen?" Ze twijfelde. "Ja, zeker?" De deurklink ging naar beneden en Jayden kwam binnen. "Hey, gaat het een beetje?" Hij keek haar aan en ze knikte. Onhandig kwam Jayden naar voren en hij gebaarde twijfelend of hij mocht zitten op haar bed. Ze zette haar laptop op haar nachtkastje en klopte op het deken. "Zit maar, hoor."
"Dank je. Ik weet wat er gebeurd is. En het spijt me." Teleurstelling kwam tevoorschijn op Elise's gezicht. "Ik kan niet geloven dat ze vermoord is, maar dat is nu eenmaal zo en..."
"Waarom heeft papa dat nooit gezegd? Is de moordenaar al gevonden? Ze hebben die toch al in de gevangenis gestoken, hè?" Langzaam schudde Jayden zijn hoofd. "Hij wilde je beschermen." zei hij. "En? Hij heeft het recht niet om zoiets te verzwijgen voor me!"
"Hey, hey, rustig." Jayden kwam naar voren en legde zijn arm rond haar. Elise voelde haar hart sneller bonzen, en wist niet zeker of dat kwam door de woede of de vlinders die ze voelde. Alles was zo verwarrend! Er viel een stilte. "Je hebt nog niet geantwoord op mijn vraag." Jayden keek op. "Wat?"
"Hebben ze de moordenaar al gevonden?" Hij zuchtte. "Nee, sorry." Elise kreeg tranen in haar ogen. "Maar..." Jayden gaf haar snel een knuffel en wreef over haar schouder. "We weten nog niet wie het heeft gedaan. Nog niet. We pakken hem wel. Dat beloof ik."

"En?" vroeg Ian toen Jayden terug beneden kwam. "Ik zou haar vandaag met rust laten als ik jou was. Waar houden jullie de thee ok al weer? Ik wil Elise thee maken, om haar wat gerust te stellen." Ian knikte naar de kast langs de frigo. "Ga je hier blijven vannacht? Misschien vindt ze dat fijn." Hij grijnsde en lachte een beetje. "Ik denk het. En hoezo?" Jayden knipoogde terug. "Dat ze nog altijd een crush op je heeft." Jayden haalde zijn schouders op. "Ach, sommige meisjes kunnen mijn geweldige looks niet weerstaan." Lachend klopte Ian hem op de schouder toen hij stond te wachten tot het water warm was. "Je weet wat je hebt beloofd, hè? Ik hou je in de gaten."
"Ja ja, ze is te jong, ik ben te oud, bla bla bla. Maar serieus, ik zou nooit iets doen om haar te kwetsen. En trouwens, ik denk niet dat ik haar echt gelukkig kan houden."
Jayden werkte sinds vorig jaar bij Ian. Hij had politieschool gedaan en had gestudeerd voor internetrechercheur. Hij had ooit Ian geholpen aan een case en sindsdien werkte ze vaak samen. De baas had gezegd dat ze een geweldig team vormde. Jayden was 19 en Ian 37 jaar. Jayden keek erg op naar Ian, en Ian verzorgde hem als zijn neefje. Jayden kwam vaak bij hem langs en verzorgde zijn documenten, en omdat hij vaak langskwam had hij Elise ontmoet. Elise en Jayden zijn onmiddellijk vrienden geworden en ook al mocht het niet, Jayden vertelde haar altijd de details en welke zaak ze bezig waren. Elise was zeer nieuwsgierig en haar vader wilde haar nooit wat vertellen. En met haar puppy-ogen kon Jayden het niet weerstaan om het haar te vertellen. Maar Elise was verantwoordelijk en verstandig, ze wist wel dat ze het voor zichzelf moest houden. En trouwens, haar vader kon in grote problemen komen als iemand het door had dat zij die dingen wist.
Iedereen zei dat ze verschrikkelijk veel op Ian leek, en eigenlijk was ze daar trots op. "Je hebt je moeders gezicht en je vaders ogen." zeiden ze dan. Maar qua karakter was het altijd haar vader. "Je bent al zo koppig als Ian," of "jij zit altijd in de problemen, net als je vader vroeger." dat kwam altijd van leerkrachten. Elise zei gewoon wat ze dacht en daar bleef ze bij, maar sommige mensen konden daar niet tegen. Al vaak had ze gevochten met de jongens en daarna moest ze altijd naar de directrice. "Een meisje vecht niet! Waar is je fatsoen gebleven?!" mopperde ze dan altijd. En dan moest ze zo'n stom briefje laten tekenen. Eerst smokkelde ze het op haar kamer, en dan zou ze Ian subtiel meelokken. Hij lachte ermee. Maar haar moeder zou dat niet kunnen, daarom liet ze het altijd door Ian tekenen. Elise en Ian waren beste maatjes. Altijd al, maar sinds haar moeder er niet meer was was hij anders. En nu was Elise razend op hem. Hij had absoluut het recht niet. Waarom had hij dat nooit verteld? Omdat hij haar wilde 'beschermen'. Ze was toch zeker oud genoeg om te weten wat er werkelijk gebeurd was. Als je dat nu voor een 10-jarig kind verborgen hield, maar ze was al 15! Ze lag op haar bed na te denken en te piekeren, en zo viel ze uiteindelijk in slaap, om alle pijn te vergeten.
Stilletjes deed Jayden de deur open met een tas thee in zijn handen. Toen hij zag dat Elise als een roosje lag te slapen ging hij op z'n tenen naar het nachtkastje en zette de tas neer. Even bewoog Elise met haar hoofd. Ze leek op een klein kittentje dat sliep, dacht Jayden. "Sweet dreams." fluisterde hij. Een bruine haarlok viel voor haar gezicht. Jayden streek het terug achter haar ogen. Hij keek naar de klok. 18u21. Hmm, ze doet vast een dutje. Hij ging op de grond zitten en bleef kijken naar haar.