Hs4

Ik leg mijn spullen neer op een matras. Er waren nog maar twee matrassen vrij, naast elkaar. Ik en Mark moeten dus wel naast elkaar gaan slapen. Willie zet zijn actiefiguurtjes verzameling recht en er gebeuren wel meer van dat soort domme dingen. "Dit wil ik liever niet zien..." zegt Mark. "Denk je ik wel." zeg ik. "Ik moet mij moeder nog ophalen en haar ontbijt maken." zeg ik bezorgd. "Maak je niet zoveel zorgen, je moeder is de volwassene en niet jij." zegt Axel die ons gesprek blijkbaar heeft gehoord. "Ik heb jullie vanmorgen gehoord en nu weer, Kyky maak je niet zo'n zorgen." zegt Axel. "En wie ben jij, als jij de toestemming hebt mensen af te luisteren." zeg ik. "Ik stond gewoon achter het hek, als jullie hadden opgekeken dan hadden jullie mij gezien." zegt hij terwijl hij zijn schouders ophaalt. Ik loop op hem af maar Mark pakt mijn armen vast. "Houd je in, je kan nu niet gaan vechten." zegt Mark. "Pfff... Waarom niet?" zeg ik. "Omdat het niets oplost." "Maar het lucht wel op." "Trap dan tegen een bal aan." Mark laat me los maar dat had hij beter niet kunnen doen want ik ren meteen op Axel af die me ontwijkt en zo struikel ik over Willie heen en beland ik op de grond. Hij begint meteen weer te krijsen als een mager speenvarken. "AUWAUWAUW!!!!! Dat deed pijn waarom viel je over me heen?" schreeuwt hij. "Ik denk omdat ik struikelde, uilskuiken." zeg ik en ik sta op. "Jou krijg ik nog wel." zeg ik en ik loop naar buiten. Het is al donker en als ik op mijn telefoon kijk ook al elf uur geweest. "Mam zal zo wel bellen." zeg ik hardop. "Maak je nou geen zorgen." Axel staat achter me. "Ik bedoelde het net goed." zegt hij. "Tja, sorry dat ik net zo uitflipte." zeg ik. "Geeft niet, ik denk dat als ik hetzelfde als jou had gereageerd." zegt hij. "Meen je dat, je lijkt zo... cool." zeg ik. "Ik zou ook wanhopig zijn als ik in jou schoenen stond." zegt Axel. "Wil je het proberen?" zeg ik lachend als ik mijn veters losmaak en mijn schoenen uitdoe. Axel pakt mijn schoenen en rent weg. Ik ren heel Raimon door achter Axel aan. "Geef mijn schoenen terug!" roep ik lachend. "Nope." roept hij dan terug. Op dat moment gaat mijn telefoon. "Wacht even ik moet opnemen." zeg ik. "Oké, zet op luidspreker." zegt Axel als hij ziet dat er 'mam' op het schermpje staat. Ik zet hem op luidspreker.
(telefoongesprek Kyky en haar moeder)
Kyky: met Kyky
Mam: Ja, hoi. Ik sta voor de noedelzaak, schiet op en kom hierheen. Laat me niet zoals gisteren zolang wachten, je hebt toch benen gekregen om op te rennen?
(Axel fluistert in mijn oor dat ik het moet laten afweten en moet zeggen dat ze voor zichzelf moet zorgen)
Kyky: Nee, zorg maar dat je zelf thuiskomt. Jij bent de moeder hier en ik zit op trainingskamp met het voetbalteam. En zorg morgen ook maar voor je eigen ontbijt.
Mam: Jij komt nu. Of jij komt nooit meer.
(Ik kijk Axel aan met zo'n wat-nu blik en hij knikt bemoedigend)
Kyky: Zorg maar eens voor jezelf of je bent geen volwassene. Doei mam.

Ik hang op en voel me meteen schuldig. "Ik moet terugbellen en mijn excuses aanbieden." zeg ik als ik het nummer van mijn moeder intik. Axel pakt mijn telefoon af en zet hem uit. "Nee, zij is de volwassene. Zij moet voor zichzelf zorgen." zegt hij en hij geeft mijn telefoon terug. Ik pak hem met trillende handen aan en dan stort ik in. Ik barst in snikken uit, al het verdriet van de vorige zes jaar komt eruit. Al het verdriet sinds mijn vader ons verliet. Even later komt Mark kijken waar we blijven. Hij troost mij, net als Axel. Even later sta ik op en zeg "bedankt, maar ik ga slapen." Dan loop ik weg naar de slaapzaal en als ik in bed lig val ik in een onrustige slaap.

"Aah!!!" Ik word wakker omdat Mark aan mijn schouders schud en ik zit onder het zweet. "Gaat het?" vraagt hij. "Nee." zeg ik eerlijk. "Had je een nachtmerrie?" "De ergste die ik ooit gehad heb." zeg ik. "Vervelend zeg." zegt hij en hij knuffelt me. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en ik zie Nelly en Silvia gekwetst achter hem staan, zij vinden Mark leuk maar ik zie hem gewoon als vriend. "Bedankt, ik ga weer slapen." zeg ik dan. "Dat is volgens mij jou standaard zinnetje of zo. Dat zij je toen net ook al." zegt Mark lachend. "Kan, trusten." zeg ik en zo val ik in slaap.

"Goedemorgen!!!" hoor ik iemand roepen. Celia probeert ons te wekken met haar getoeter. Alle jongens liggen ook nog te slapen. "Pfff... Geef me nog een paar minuutje." zeg ik duf als ik de deken over mijn hoofd trek. "Nee, nu." zegt Celia streng. "Anders krijg je geen ontbijt." "Ik maak mezelf wel ontbijt..." zeg ik en ik ga weer liggen. "Laat me uitslapen op de enige dag dat ik dat kan." zeg ik. "Hun moeten naar de wedstrijd en jij kan langs de kant komen kijken." zegt Celia. Ik ga duf rechtop zitten en zie dat verder alleen maar Mark en Nathan rechtop zitten. De rest slaapt nog. "Morgen jongens." zeg ik dus maar en ik loop naar het ontbijt...