Hs2

"Dit is dus mijn kamer." zeg ik als ik naar een kamer wijs waar alleen onuitgepakte dozen staan, wat kleren hier en daar liggen, een schooltas staat en meubels (bed, bureau, kledingkastjes en kleinere kastjes). "Uuhm... Misschien dat je wat moet op- en inruimen." zegt Mark bedenkelijk. "Heb ik nog geen tijd voor gehad." zeg ik als ik op het bed ga zitten. "Je hebt nu toch tijd, ik help wel." zegt Mark als hij een doos openmaakt. "Bedankt." zeg ik, ik glimlach. Een glimlach die ik al heel lang niet meer heb laten zien, een echte glimlach. Zo beginnen we met uitpakken. Terwijl ik dat doe denk ik na: waarom maakt deze jongen zo veel indruk op mij? Is het omdat hij mij doet denken aan mijn vroegere zelf? Uitbundig, altijd blij, energiek. Zo was ik totdat... "Kyky, waar moet dit?" Mark heeft een foto vast van mij, mijn moeder en mijn vader. "Zet maar op het bureau." zeg ik. Dan gaat mijn telefoon. Ik kijk op de klok en zie dat het al half een 's nachts is. Ik neem op.
(telefoongesprek Kyky en haar moeder.)
Kyky: Met kyky.
Mam: Hey, kom je me ophalen. Ik sta voor een noedelzaak en ben de weg kwijt.
Kyky: Ik kom eraan *zucht*

Dan hang ik op. "Wie was dat?" vraagt Mark. "Mijn moeder, ze is de weg kwijt en staat voor een of andere noedelzaak. Alleen weet ik ook niet waar dat is..." zeg ik bedenkelijk. "Ik denk dat ik weet welke het is!" zegt Mark. "De noedelzaak van onze coach!" zegt hij. "Coach Hillman?" zeg ik verbaasd. "Jep, kom mee!" zegt hij en hij pakt zijn jas. Dan trekt hij mij overeind en pakt mijn arm. "Kom op, werk mee." zegt hij bij de voordeur. "Oké, maar wijs me gewoon de weg. Je hoeft echt niet mee te gaan." zeg ik. "Maakt niet uit. Ik doe het met plezier." zegt hij. "Doe maar niet." zeg ik, hij hoeft mijn dronken moeder niet te zien. "Waarom niet? Is er iets dat ik niet mag zien?" "Kom anders maar mee, maar mijn moeder is dronken en daar schaam ik me voor. Nou goed?" Hij knikt en zo lopen we samen naar de noedelzaak.

Mark had gelijk, als we bij de noedelzaak aankomen staat mijn moeder druk te discussiëren met coach Hillman. "Nee, toch..." zeg ik zodat alleen Mark het kan horen. "Mark, Kyky, wat doen jullie hier?" vraagt coach Hillman als hij ons ziet. "Mijn moeder ophalen..." zeg ik beschaamd als ik naar mijn moeder wijst. De coach kijkt me verbaasd aan en zegt dan "oké, maar struin niet te vaak alleen door de wegen. Kan slecht uitpakken." Dan loopt hij naar binnen en doet de deur op slot. "Dus daar ben jij, slome." zegt mijn moeder tegen me en dan merkt ze Mark op. "En wie ben jij?" vraagt ze aan Mark. "Ik ben Mark Evans, ik zit in hetzelfde voetbalteam en dezelfde klas als Kyky, mevrouw." zegt hij met een bibberende stem. Ik kan het hem niet kwalijk nemen want op deze manier ziet mijn moeder er nou eenmaal angstaanjagend uit. "Mam, kom nou maar." zeg ik en zo lopen we met zijn drieën naar huis.

Als we bij mij voren staan vraag ik aan Mark: "Blijf je nog even? Ik vind het niet gek als je weg wilt." zeg ik kijkend naar mijn moeder die de sleutel niet in het deurslot krijgt. "Ik blijf nog wel even." zegt hij gapend. "Word je moeder dan niet ongerust?" vraag ik als ik eraan denk dat hij wel een zorgzame moeder heeft. "Ze weet dat ik lang weg kan blijven, soms blijf ik hele nachten weg." zegt hij lachend. "Oké, als jij het zegt." zeg ik als ik mijn moeder aan de kant duw en de deur zonder moeite openmaak. Mijn moeder loopt door naar haar kamer terwijl ze zegt "Ik hoop voor jou dat er morgen ontbijt klaarstaat." Ik bijt op mijn lip, moest ze dat nou echt schreeuwen. Mark kijkt me met grote ogen aan. "Moet je dit vaak doen?" vraagt hij dan. "Als ik geluk heb, hoef ik het eens in de week niet te doen." zeg ik. Dan begint mijn moeder hard te snurken. "Pfff... Als dit mijn leven was had ik me vreselijk gevoeld." zegt Mark. De tranen springen me in de ogen. Blijkbaar ziet hij het. "Ben je daarom zo afstandig?" Ik haal mijn schouders op. "Kom." zeg ik als ik naar de woonkamer loop. Ik pak een zak chips uit de kast en begin eruit te eten. "Jij moet voor jezelf en je moeder zorgen, dat lijkt me op zich niet zo erg maar zoals jij het moet doen..." zegt Mark. "Kunnen we er over ophouden?" vraag ik. "Tuurlijk, wat jij wilt." zegt Mark. "Je mag best vaker komen mee-eten, mijn moeder vind dat niet erg." zegt hij dan. "Bedankt, maar ik kan niet elke dag bij jullie komen eten." zeg ik. "Waarom niet?" Ik verslik me bijna in een chipje. "Jullie hebben ook een privéleven." zeg ik. "Avondeten is maar een half uur of zo, dat is niet zo erg." zegt hij. "Ik vraag het morgenvroeg bij het ontbijt en dan zeg ik op school of je mag mee-eten als je moeder er niet is." zegt Mark. "Bedankt." zeg ik dus maar. "Dat doen vrienden voor elkaar." zegt Mark. Ik kijk hem verbaasd aan. "Vrienden?" zeg ik. "Ja, we zijn toch vrienden?" zegt Mark. "Ja, wij zijn vrienden." zeg ik...