COTM // Al het goede in foute keuzes

Alsof het gisteren was, weet ik nog exact hoe ik aan mijn hond ben gekomen.
Jaren geleden besloten mijn ouders eindelijk mijn smeekbedes te beantwoorden. Wat hieraan volgde was een lange zoektocht langs een hoop internetsites, die lang niet altijd betrouwbaar waren.
Uiteindelijk stuitten we op een nest van zes puppy's, waar wij lang niet de enige mogelijke koper voor waren. Er waren nog vier andere gezinnen die wel een hond konden gebruiken. Voor wie een beetje goed kan optellen is het sommetje niet al te moeilijk: vijf kopers en zes honden. Er zou er ongetwijfeld eentje overblijven.
Het waren drie mannetjes, drie vrouwtjes en alle vijf kopers - inclusief ik - hadden allemaal dezelfde puppy voor ogen. Het was een vrouwtje, met zowel een bruin als een blauw oog, ik vond haar een schatje en was op slag verliefd.
Gezien dat de verkoopster niet wilde kiezen tussen de vragers, besloot ze dat dat hondje degene was die ze niet zou verkopen. Op zich was dat geen probleem, want wij zouden hoe dan ook van het hondje gaan houden, welke wij ook zouden krijgen.
Het was een ander vrouwtje die aan ons werd toebedeeld en wij maakten ons al helemaal klaar voor haar ontvangst.

Toen kwam het moment dat we hét telefoontje kregen. Er waren al vier hondjes weg en wij waren dus de enige die ons hondje nog op moesten halen. Wat haar betreft mochten we kiezen tussen de puppy die iedereen eerst had gewild, of de andere waarvan we dachten dat we haar zouden krijgen.
Nu hadden wij allemaal werkelijk geen idee meer wat we moesten doen. We hebben dan ook een lange tijd getwijfeld over welke puppy we naar huis zouden brengen.
Er was het hondje met de verschillende kleuren ogen, die we eerst zo graag gewild hadden, maar later onmogelijk had gebleken. Daarnaast was er het andere hondje aan wie we zo gehecht waren geraakt. We hadden anderen zelfs foto's laten zien en erbij gezegd dat dat ons hondje zou worden. Hoe konden we dan nu op harteloze manier weer wisselen, wetend dat we dat enkel zouden doen omdat we het eerste hondje vanaf het begin al 'mooier' en 'beter' hadden gevonden?
Om eerlijk te zijn heb ik geen idee meer hoe we dit gedaan hebben, maar wat ik wel weet is dat het hondje met de verschillende kleuren ogen nu tegenover me ligt, aan de andere kant van de kamer.

Als ik terug denk aan die tijd, weet ik zeker dat ik dezelfde keuze op dit moment niet gemaakt zou hebben. Er is iets met mij gebeurd in de afgelopen jaren waardoor ik nooit meer een hondje op die manier links kan laten liggen.
Dus nee, de keuzes die je nu maakt zijn niet de keuzes die je later ook zou maken. Er zijn verschillende dingen die er onderweg voor zorgen dat je jezelf later terug vindt als een ander mens. Het is dan ook logisch dat je het jezelf kwalijk neemt als je de verkeerde keuze hebt gemaakt. Wie weet zou je het nu anders gedaan hebben, maar misschien wel niet. Je zal het nooit weten, want je kan geen twee keer kiezen.
Ik weet ook dat dat maar beter is, want ondanks dat ik nooit dezelfde keuze had kunnen maken, ben ik er wel honderd procent zeker van dat ik mijn hond nooit zou willen inruilen.
Ook foute keuzes kunnen uiteindelijk leiden tot de beste keuzes in je leven.