Ik HAAT mijn ouders!

'Het spijt me ZO verschrikkelijk. Ik had haar eerder op moeten merken. Door mij ben je helemaal bont en blauw geslagen. Ik weet niet of mijn zonde ooit nog goed kan maken.' Max stond na de lessen in een hoekje van de parkeerplaats zijn excuses aan te bieden. Ik legde mijn vinger op zijn lippen. 'Stilte.' Onderbrak ik hem. 'Ik ben blij dat ik in elkaar ben geslagen omdat ik jou heb gekust, en niet om de een of de andere domme reden.' Max zag er uit alsof hij elk moment in tranen uit kon barsten. 'Je kon er niks aan doen. Je had haar ook NIET kunnen opmerken en dan zou ik er nog veel erger aan toe zijn.' Ik dacht weer aan wat ik die dag ook gedacht had, wat er gebeurd was als hij Nona niet opgemerkt had, en we gewoon doorgegaan waren. Hoe ver waren we dan gegaan? Hij legde zijn hele hand over mijn mond. 'Zeg niet zulke dingen. Ik moet er niet aan denken hoe je er dan uit gezien zou hebben.' Ik glimlachte waterig naar hem. 'Ik denk dat je maar huis moet.' Ik slikte en zei toen met bevende stem:' ik durf niet.' Max liet zijn vingers door mijn haar glijden. 'Kan je niet bij mij of een andere slapen ofzo?' Ik werd bleek bij dat idee. 'Dan wordt het juist alleen maar erger. Mijn vader is niet gek. Hij zoekt óveral iets achter. Hij ging er meteen van uit dat we daar hebben liggen... je-weet-wel-en.' Hij sperde zijn ogen open en glimlachte toen een klein beetje. 'Hij zoekt inderdaad echt achter alles iets.' Toen keek hij weer ernstig. 'Ik blijf er nog steeds bij dat dit mijn schuld is.' Ik legde opnieuw mijn vinger tegen zijn lippen. Hij boog zich voorover, maar voordat onze lippen elkaar raakten voelde ik iemand keihard aan mijn haar trekken. Mijn nek klapte naar achteren en verloor bijna mijn evenwicht. Ik kreeg nog een ruk en werd in mijn nek gegrepen. Ik keek omhoog in er woedende gezicht van mijn vader. Hé? Hij kwam me nóóit ophalen. Sinds groep drie van de basisschool al niet meer. Mijn vader gaf me een keiharde klap in mijn gezicht en ik jammerde van de pijn. Max probeerde me uit de stalen armen van mijn vader te bevrijden, maar mijn vader gaf hem een harde klap tegen zijn nek. Hij viel achterover en schaafde zijn knie aan het asfalt. 'Max!' Riep ik geschrokken en ik probeerde me uit alle macht los te rukken. 'Laat me los!' Gilde ik. 'Max!' Riep ik nog een keer wanhopig. 'Laat me los stomme zak!' 'Max krabbelde omhoog en liep weer op mij en mijn vader af. Mijn vader greep me met beide handen bij mijn keel. 'Laat haar los!' Brulde Max. 'Laat mijn vriendin los!' Ik hoorde zelfs een snik van wanhoop in zijn stem. Ik zag nog vaag hoe de rest van mijn vrienden aan kwam rennen. Lilly was altijd heel dapper en schopte mijn vader tegen zijn schenen. 'Hou op trut!' Brulde mijn vader. Hij liet mijn keel met een hand los en gaf Lilly en klap op haar wang met zijn vlakke hand. Ze viel achterover ik hoorde haar met gaar handen tegen haar wangen snikken. 'Lilly!' Krijste ik. Ik trapte zo hard mogelijk tegen de schenen van mijn vader. 'Blijf van mijn vrienden af, zak!' Mijn vader gaf me een harde stomp tegen mijn zij en rukte me mee naar de auto. Zijn handen sloten zich nog steeds om mijn keel en ik hoorde in de verte een leerkracht aan lopen die geschrokken naar mijn vrienden toe renden. Ik werd ruw op de achterbank geduwd en ik gilde: 'IK HAAT JE JASON!' Dat was de eerste keer dat ik mijn vader bij zijn naam noemde. Ik zag nog net hoe mijn vrienden me geschrokken na keken en ik barste in huilen uit. 'Hou je kop dom wijf!' Brulde mijn vader terug. 'Ik... Haat... je...' Snikte ik. Hij sjeesde twintig kilometer te hard over de weg en rukte me toe we bij huis waren me uit de auto. Hij duwde mijn armen achter me rug. 'Je moet niet zo brutaal tegen je vader doen.' Ik dacht aan de gezichten van mijn vrienden en zei: 'je bent mijn vader niet!' Hij was mijn vader WEL, maar ik schaamde me er zo voor dat ik liever wees was. Thuis gooide hij me op bed en draaide de sleutel in het slot op. Ik zat al weer opgesloten. Mijn moeder kwam een uur kater thuis en gromde van woede toen ze hoorde wat ik zogenaamd 'gedaan' had. Even later hoorde ik mijn moeder bij mijn deur staan en ze zei kil: 'jij gaat nooit meer terug naar die rotschool en al helemaal nooit meer naar die rotvrienden van je.' Ik huilde zachtjes zodat niemand me kon horen. Er werd toen het zeven uur was een droge boterham onder mijn deur door geschoven.