Hs1

Hier sta ik dan, voor Raimon. Ik ga naar binnen en ik kijk op mijn rooster. Lokaal 107. Ik zoek even en weet het dan toch te vinden. Ik loop naar binnen en iedereen kijkt me aan. "Dit is jullie nieuwe klasgenoot, Kyky." zegt de leraar. "Wil je nog iets over jezelf kwijt?" "Alleen als mensen erom vragen." zeg ik. Er gaan een paar handen de lucht in. "Nathan?" zegt de leraar. "Hoe oud ben je?" "Dertien, maar wat maakt dat uit?" zeg ik. Er blijft nog een vinger over, van een jongen met een oranje hoofdband en een blije uitdrukking op zijn gezicht. "Mark." zegt de leraar. "Voetbal je?" vraagt hij. "Ja." "Wil je bij het voetbalteam?" "Oké." zeg ik. "Mag ik nu gaan zitten?" vraag ik dan aan de leraar. "Wil je geen rondleiding?" vraagt hij. Ik schud mijn hoofd en ga achterin zitten, dan begint de les.

Als de les voorbij is komt Mark. "Kom je mee trainen?" zegt hij en hij kijkt me aan. "Is goed." zeg ik onverschillig. "Kom mee." zegt hij en zo lopen we samen, zwijgend, naar het voetbalveld.

Er zijn een paar mensen die ik niet ken en Mark stelt ze allemaal voor, en stelt mij aan hen voor. "Hoi." zeg ik als ik een bal pak en hem het net in knal. "Wat een agressief schot, ben je boos of zo?" vraagt Jude. "Nee." zeg ik. Ik schiet een zwart gat op het doel af (de bal verdwijnt in een zwart gat en komt er vlak voor het doel weer uit). "Die wil ik tegenhouden!" roept Mark en hij gaat in het doel staan. "Oké." zeg ik. Ik schiet maar in plaats van dat Mark hem houd word hij achterover het net ingeblazen. "Wauw... Wat een sterk team..." mompel ik sarcastisch tegen mezelf. Ik pak de bal en ga hooghouden. "Is er iets? Ik bedoel je schiet zo agressief en je houd je afzijdig." zegt Mark als hij op me af komt. "Als er iets mis is met mijn karakter dan zeg je het maar." zeg ik en Mark kijkt me beledigt aan. "Wat?!?" vraag ik nors, hij hoeft me nu niet boos aan te kijken. "Ik bedoelde het goed." zegt Mark. "Sorry, het klonk als kritiek." zeg ik met een sarcastische ondertoon. "Pfff... Ik ga trainen." zegt Mark en hij gaat weer in het doel staan. Ik train alleen verder.

Als de training is afgelopen pak ik mijn tas in. Ik begin te lopen als Mark me inhaalt. Stalkt hij me af zo dat ik hem alleen maar tegenkom! "Hey, lopen we samen?" vraagt hij. "Oké." zeg ik. "Hey, we weten je voornaam maar wat is je achternaam?" vraagt hij. "Kane." zeg ik. "Maar wat maakt het uit?" vraag ik erachteraan. "Best veel, wij willen je leren kennen." zegt Mark. "Hoeft niet, ik vind alleen zijn niet erg." zeg ik terwijl ik het pad naar de voortuin insla. "Dit meen je niet!" roept Mark uit. "Wat niet?" vraag ik dus weer. "Ik woon daar!" roept hij en hij wijst op het huis naast dat van mij. "We zijn buren!" roept hij en ik zucht. Stalken is een maar zo'n stom toeval dat het stalken lijkt is eng. "Oké, goedenacht." zeg ik en ik loop naar binnen. "Mam, ik ben thuis!" roep ik. Geen antwoord. Die is natuurlijk weer tot diep in de nacht feesten en daarna belt ze me dat ze het huis niet heeft kunnen vinden. Ik heb geluk gehad dat dat gisteren niet is gebeurd want waarschijnlijk zit ik morgen dus half slapend in de klas. Ik loop naar de koelkast en kijk erin. Er staat niks! "Mam, dit meen je niet..." mompelde ik tegen mezelf. Ik loop dus maar naar Marks huis en klop. "Hey, niet verwacht jou zo snel weer te zien." zegt hij lachend. "We komen een beetje pannenkoekenmix te kort, mag ik wat lenen?" vraag ik beduusd. "Ja, hoor." zegt Mark en even later komt hij terug. "Sorry, we hebben geen pannenkoekenmix meer." "Fijn, dan hebben ik dus geen eten..." mompelde ik. Blijkbaar hoorde Mark het. "Kom anders hier eten, mijn moeder is de beste kok die er bestaat!" zegt hij en hij doet een stap naar achter zodat ik naar binnen toe kan. "Bedankt." zeg ik. "Waarom kon je anders niet eten?" vraagt Mark. "Mama is er niet en we hebben geen eten." zeg ik als ik naar de woonkamer loop. "Mama, dit is ons nieuw buurmeisje, nieuw klasgenootje en nieuwe teamgenoot, Kyky!" roept Mark en er komt een vrouw in schort tevoorschijn. Ze zag er aardig uit en was blijkbaar aan het koken. "Hallo, hoe gaat het?" "Goed." zeg ik. "Kom maar aan tafel het eten is net klaar. We eten noedels." zegt de moeder van Mark en ik ga zitten. "Bedankt dat ik mee mag eten." zeg ik als ik een bord met noedels voorgezet krijg. "Hmmm... Lekker." zeg ik als ik een paar happen heb gehad. "Ik zei toch dat mijn moeder goed kan koken." zegt Mark terwijl hij het eten snel naar binnen werkt. "Waarom eet je zo snel?" vraag ik als Mark zijn bord al op heeft en ik nauwelijks de helft op heb. "Zodat ik er nog een kan eten." zegt hij lachend en dan komt zijn moeder met nog een bord binnen. "Kyky, wil je hierna ook nog wat want dan moet ik wat bijmaken." zegt ze en ik schud mijn hoofd. "Dat hoeft niet." zeg ik.

Als ik mijn bord leef heb bedank ik Mark en zijn moeder nog een keer en daarna ga ik naar huis. "Pfff... Loneliness, ik kom eraan." zeg ik als ik de voortuin van Marks huis. "Ik hoorde net toevallig wat je zei," Mark is echt een kei in afluisteren, "maar ik wil best wel even met je meegaan tot je moeder thuis is." zegt hij. "Waarom zou je dat willen? Ik bedoel, het is niks speciaals. Ze is zo vaak weg." zeg ik als ik me weer omdraai. "Zoiets doen vrienden toch voor elkaar." zegt Mark en hij komt naast me lopen. "Bedankt." zeg ik en we lopen samen naar mij.