Waarom gebeurt dit míj nou? Oh ja, omdat mijn leven compleet oneerlijk is!

Ik werd wakker. Ik geloofde er zelf bijna niet: ik werd wakker! Ik opende voorzichtig mijn ogen en herkende mijn kamer om me heen. Ik lag op mijn rug in mijn bed. Ik moest er wel naartoe gedragen zijn. Ik draaide mijn hoofd voorzichtig en keek op de klok. Het was twaalf uur 's middags. Ik moest al lang op school zijn. Ik probeerde omhoog te komen, maar dat lukte niet. Mijn hoofd bonkte en het voelde alsof mijn hele lichaam onder de blauwe plekken zat. Ik slot uitgeput mijn ogen weer en kwam tot de conclusie dat mijn ouders me thuisgehouden hadden. Dat deden ze normaal nooit. In de eerste klas had ik in de klas overgegeven, maat zelfs toen woorden ze me niet ophalen. Waarschijnlijk wouden ze nu niet dat iedereen zou zien hoe erg ik toegetakeld was. Ik viel in slaap en toen ik wakker werd was er twee uur. Ik merkte dat ik recht op kon gaan zitten, ondanks dat het ongelofelijk veel pijn deed. Ik probeerde op te staan, maar greep gauw naar mijn prullenbak. Ik had overgegeven van de pijn. Ik veegde mijn mond af en zuchtte diep. Ik trilde helemaal. Toen probeerde ik voorzichtig op te staan. Het ging niet makkelijker of pijnlozer, maar ik hield mijn eten binnen. Ik strompelde naar mijn raam en deed met slappe armen het gordijn open. Toen sleepte ik mezelf naar de spiegel. Ik schrok ongelofelijk. Mijn gezicht zat onder het opgedroogde bloed dat uit mijn neus was gekomen. Gelukkig stond hij nog wel recht. Mijn linkeroog was dik en paars. De hele rechterkant van mijn gezicht deed pijn. Er zaten ook blauwe plekken op mijn hals. Ik bekeek mijn armen en zag dat daar ook een aantal blauwe plekken en bloeduitstortingen op zaten. Heel langzaam en voorzichtig trok ik mijn shirt uit. Shit, dacht ik. Er zaten blauwe plekken op mijn zij en borst. Ik draaide me om en zag nog veel meer blauw. Ik leek meer op een smurf dan op een mens. Er zaten twee enorme afdrukken van mijn vaders knieën. Gelukkig had ik maar twee blauwe plekken op mijn benen. Ik trok mijn shirt weer aan en strompelde naar mijn bed terug ik liet me zakken en luisterde maar de geluiden buiten. Ik hoorde wat vogels en toen hoorde ik een auto die stopte voor ons huis. Mijn raam en deur stonden allebei open en ik kon goed horen wat er buiten en in het huis gebeurde. Ik hoorde buiten portiers dichtslaan en viel toen bijna van schrik uit mijn bed. Ik hoorde drie maar al te bekende stemmen en mijn hart maakte een blij sprongetje. 'Weet je zeker dat ze hier woont?' Hoorde ik Aniek zeggen. Ted antwoordde:' Quil zei dat ze uit dat raam hier kwam.' 'Het ziet er helemaal niet uit alsof ze aan het verbouwen zijn.' Zei Violet. Ik probeerde nog meer stemmen te onderscheiden maar blijkbaar waren ze maar met z'n drieën. Ze mompelden wat onverstaanbare woorden en toen hoorde ik binnen de deurbel rinkelen. Mijn ouders mompelde wat en deden toen de deur open. 'Hallo, bent u de ouders van Li... Elisabeth?' Vroeg Ted voorzichtig. Ik hoorde aan haar stem dat mijn moeder geërgerd en verbaasd was. 'Hoezo?' Ik hoorde haar afkeurend met haar tong klakken toen ze Ted's haar zag. Ik werd vuurrood van schaamte en dacht als ik (ooit) weer op school was dat ik dat mijn excuses aan mijn vrienden zou aanbieden voor het onbeleefde gedrag van mijn ouders. Violet schraapte onzeker haar keel. 'Wij komen op ziekenbezoek.' Ik glimlachte. Ik had zulke aardige vrienden. 'Elisabeth is opeens vreselijk ziek geworden en kan niet naar school komen vanwege besmettingsgevaar.' Zei mijn vader. Het was duidelijk dat hij zijn tekst uit zijn hoofd had geleerd. 'Zouden we naar haar toe mogen komen? Ze betekend veel voor ons.' Ik kreeg een warm gevoel van binnen toen Ted die aardige woorden uitsprak. 'Elisabeth heeft geen behoefde aan bezoek.' Zei mijn vader kil. 'En nu wegwezen.' Voegde mijn moeder erachteraan. Ik wou geluid maken, laten weten dat ik niets liever wilde dan dat ze binnen kwamen, maar er kwam alleen een zacht gerochel uit mijn keel. Ik had door het gillen van de pijn vast mijn stem verbruikt. 'Nog een goede dag dan.' Zei Aniek een beetje beledigd. Ik hoorde weer autoportieren slaan en tien waren ze weer weg. Ik voelde me ongelofelijk ellendig. Plotseling merkte ik het glaasje water die naast mijn bed stond op en pakte het. Ik moest het met beide handen vasthouden om te zorgen dat het niet tussen mijn slappe vingers door glipte. Ik dronk het op en schraapte mijn keel. Het voelde veel beter aan. Ik stond voorzichtig weer op en strompelde naar de deur. Ik voelde aan de klink, maar de deur zat op slot. Ik riep naar beneden: 'kom me even bevrijden zodat ik wat kan vreten! Ik heb honger!' Ik was écht niet van plan om na dit alles nog vriendelijk en beleefd tegen mijn ouders te doen want ze hadden, 1: gemeen gedaan tegen mijn vrienden. 2: me in elkaar geslagen omdat ik met iemand gekust had van wie ik houd. En 3: mijn leven verpest omdat ik van hun niet mag zijn wie ik wil zijn! Mijn moeder kwam aangelopen en deed mijn deur op een minuscuul kiertje open. Toen schoof ze een oude boterham met kaas naar binnen en trok de deur gauw weer dicht alsof ik écht een besmettelijke ziekte had. Ik pakte de boterham gretig aan. Het was al kwart voor drie en ik had sinds de picknick van Max niks meer gegeten. Ik vond het eigenlijk ranzig om te doen, maar ik likte zelfs het bord af. De hele dag was ongelofelijk saai. Mijn ouders hadden mijn telefoon afgepakt en mijn boek had ik al uit. Ik mocht alleen mijn kamer uit om naar de wc te gaan en ik was niet echt in de stemming om huiswerk te maken. In het weekend kon ik ook niks dien en ik was (zo erg was het) zielsgelukkig dat ik weer naar school mocht. Ik vond school helemaal niet zo leuk, maar ik wou mijn vrienden zo graag weer zien. Mijn blauwe plekken en verwondingen waren nog niet helemaal genezen, maar wel goed genoeg om mee naar school te kunnen. Ik moest maar gewoon een trui aantrekken zodat niemand het zag. Ik had nog steeds veel pijn, maar dat kon mijn ouders geen moer schelen. Ik kroop bijna naar de hoek waar ik zoals gewoonlijk met Violet afsprak en kokhalsde onderweg weer een keer van de pijn. Violet was met de auto en zat zo veel mogelijk met mijn haar en handen voor mijn gezicht en nek.