Mijn leven is soms echt klote

Er was niemand in de keuken en ik liep automatisch naar boven naar mijn kamer. Ik schrok me het apenzuur toen ik zag dat mijn vader met een van woede vertrokken gezicht net als de avond daarvoor op mijn bureaustoel zat. Hij keek wóédend. Toen ik binnenkwam liep hij op me af en greep me in mijn nek. Ik slaakte een kreet van pijn uit. Ik werd op het bed neergeduwd. 'Ik moet hoognodig iets met je bespreken Elisabeth.' Ik kreeg een rilling over mijn rug en het koude zweet liep over mijn nek. 'Ik dacht dat het hielp om je geheime uitstapje ongestraft te laten, maar ze hebben hun tentakels zo diep in je geslagen...' Mijn adem stokte in mijn keel. Hoeveel wist hij? 'Ik...weet niet waar je...het over hebt.' Zei ik met trillende stem. 'Je weet drommels goed waar ik het over heb, trut!' Schreeuwde mijn vader. Hij gaf me een harde tik tegen mijn achterhoofd. Ik wreef met mijn vingers over mijn achterhoofd. 'Ik heb van mijn betrouwbare bron gehoord dat je in het bos was. Je was er met een jongen.' Ik wist wel wie die betrouwbare bron was, en toen ook wie Max in het bis had gezien. Ik keek schuldig naar mijn voeten. 'Wat deden jullie daar?' Ik durfde niks te zeggen en haalde mijn schouders op. 'Weet je dat niet? Ik heb toevallig wel gehoord wat jullie daar deden.' Zijn stem klonk zacht, maar toch heel angstaanjagend. 'Hij heeft je meegenomen op een picknick en wil je weten wat er toen gebeurde? Ik bad: ga niet verder. Ga niet verder. Ga nou alsjeblieft niet verder! 'Toen hebben jullie elkaar verdomme lopen aflebberen!!!' Ik kreeg tranen in mijn ogen en knipperde ze weg. Ik deed mijn mond open om iets te zeggen, maar mijn vader brulde al weer:' en zeg nou alsjeblieft net dat híj het alleen wou, en dat híj jou gedwongen had, want mijn informatiebron is niet gek! Ze heeft jou zelf hém zien zoenen en je horen zeggen dat je 'naar hem verlangde'.' Ik werd niet alleen ongelofelijk bang, maar ook boos. Ik zou nooit liegen en zeggen dat Max me gedwongen zou hebben. 'Je doet hem toch niks?' Vroeg ik met een klein stemmetje. 'Nee, het is je eigen stomme rotschuld dat jij zo'n vieze hoer bent!' Ik kreeg weer tranen in mijn ogen en kon niet geloven dat mijn eigen vader me zó stond uit te schelden. 'Na een tijdje merkte die jongen mijn bron op en is ze op de vlucht geslagen. ze wist niet wat er daarna nog gebeurde. Dus vertel eens: hebben jullie daarna nog...' Hij schraapte zijn keel. '... nou ja... je weet wel..?' Ik kreeg een kop als vuur en wist inderdaad wat hij bedoelde. Bij het idee al kreeg ik zulke kriebels in mijn buik dat ik bijna moest overgeven. Heel stiekem had ik er wel ook een beetje op gehoopt. Als die stomme Nona niet gekomen was dat wist ik zeker dat we nog langer gebleven waren. ik werd nog roder en zei toen: 'we hebben verder niks gedaan hoor...' 'En ik moet dat zomaar op jou woord geloven?' Ik knikte zachtjes. 'Ook terwijl je hem zowat aan het uitkleden was?!' Brulde hij woedend. 'We zijn meteen naar huis gegaan toen... nou ja, toen we gezien waren. Hij keek iets minder boos en brulde toen:' dat zet anders nog steeds niet recht wat je gedaan hebt!' Mijn vader gaf me een keiharde stoot, recht in mijn gezicht. Met zijn vuist. Ik viel van het bed af en viel jet een zachte 'plof' op de grond. Hij gaf me een harde schop en ik kreunde van de pijn. Toen voelde ik hem naast me neerstrijken en raakte zijn vuisten zich maar waar ze me raken konden. Hij ging met zijn knieën op me zitten en ik kreeg bijna geen lucht. Zijn vuisten bleven maar stompen en hij bleef maar woorden roepen zoals: Slet! Trut! Ik dacht dat je mijn dochter was! Hij is niet goed voor je! Ik kreeg zo'n enorme stomp in mijn maag dat het voelde alsof zijn hand door mijn vel zou scheuren. Ik voelde zelfs wat bloed omhoogkomen en ik spuugde het uit op de grond. Ik probeerde omhoog te krabbelen en de kamer uit te kruipen, maar toen ik bijna bij de trap was kreeg ik een ongelofelijk harde trap in mijn gezicht dat ik van de trap af viel. Ik viel op mijn gezicht en warm bloed stoomde uit mijn neus over mijn lippen. Ik bleef doodstil liggen en hoorde aan een aantal harde bonken dat mijn vader achter me aan was gelopen en toen voelde ik de druk van zijn knieën weer op mijn rug. Zijn vingers sloten zich om mijn hals en knepen er hard in. Ik kreeg geen lucht meer, en probeerde zijn handen van mijn keel af te rukken. Zijn handen leken wel van staal en er kwam geen beweging in. 'Papa, alsjeblieft...' Wist ik nog maar net uit te brengen. 'Papa...' Smeekte ik nog een keer. 'Papa?! Je bent geen kleuter meer!' zei mijn vader spottend. Zijn stem klonk hard en kil. Alles werd wazig en toen zijn greep om mijn keel verstrakte werd alles zwart voor mijn ogen en werd ik slap.