II 003 II

Op aanraden van Jay ga ik nu elke dag twee keer een wandeling maken. Wat niet alleen gezond is voor Noah maar zo kom ik ook aan mijn beweging. Iets waar ik wel blij mee bent. Net als dat het al te zien is want ik doe het nu al vier dagen. De weegschaal gaf aan dat ik al een kilo kwijt ben.

In mezelf glimlachend, loop ik net iets sneller. Dit werkt wel voor me. Nog even en ik kan weer in mijn normale skinny broeken, die ik anders graag draag.

Waar ik ook blij mee ben is dat de supermarkt op loopafstand zit. Dus maak ik er drie wandelingen van per dag. Twee normale door het park met Noah en in de middag een paar boodschappen.

In de supermarkt, loop ik gelijk door naar de groente en fruit afdeling. Hmm, ik kan zelf fruithapjes maken voor Noah. Een stuk gezonder. Met wat fruit en groente, loop ik daarna door om wat limonade te pakken.

"Hallo Julie," klinkt een stem.

Ik draai me om en zie ik een bekend gezicht. Eleanor, mijn vroegere jeugdvriendin en een ex van Louis. "Hoi," zeg ik terug. Meer omdat ik niet weet hoe ze gaat reageren.

Ze glimlacht wat. "Laat me raden, naar de supermarkt lopen is tegelijk een vorm van beweging voor je." Net als dat ze in de buggy kijkt. "Hoe gaat het met je?"

"Het gaat wel. Ik hoop juist de rest er nog af te krijgen," mompel ik. Nog steeds niet wetend wat ik moet doen.

Eleanor maakt een afkeurend geluidje. "Niet fronsen, daar krijg je rimpels van. En ik vind het niet erg, lieverd. Ik vind het pas flink balen dat Louis alweer een ander had terwijl je nog zwanger was." Ze slaat haar armen om mij heen. "Dat is pas een aanslag op je geduld terwijl je overhoop ligt door de hormonen."

Ik haal mijn schouders op. "Nu nog steeds, en ik heb het al nagevraagd." Schijnbaar maak ik me druk om niks.

"Dat kan toch. Heb je nog veel nodig," wilt ze weten.

Nu schud ik mijn hoofd. "Nee, de supermarkt is een reden om er een keer extra de deur uit te gaan," ga ik verder. Wel ben ik voorzichtig om niet gelijk alles te vertellen. "Dan kom ik nog buiten."

"Helpt Louis je dan niet meer?"

Opnieuw dat ik haar teleur moet stellen. "Nee, als hij komt dan gaat zijn aandacht naar Noah. Daarna wilt hij zo snel mogelijk weer weg om naar Femke te gaan." Shit. Het is weekend en straks kan Louis weer komen.

Ze zucht diep. "Je zou denken dat hij wat volwassener zou worden nu hij vader is, maar dit is gewoon echt balen."

"Ik moet naar huis want straks kan Noah wakker worden of Louis staat opeens voor de deur," laat ik haar weten en ga ik richting de kassa. Hopelijk heb ik geen ruzie.

Eleanor graait opeens in haar tas en pakt ze er wat uit. "Hier, mijn nieuwe nummer. Bel me. Je wilt vast soms gezelschap dat terug praat."

Verbaasd kijk ik naar haar. "Weet je het zeker? We hebben wel dezelfde ex en Noah..."

"Dat ligt achter me. Ik kan je soms helpen met Noah, en anders gaan we soms samen iets doen. Vrouwen onder elkaar," knipoogt ze naar me.

"Nou," aarzel ik wat. "Dat zou wel fijn zijn. Louis geeft me het idee dat ik niks anders ben dan een moeder... Een afgedankte moeder..."

"Wacht maar, als ik hem tegen kom," zucht ze met een boos gezicht. "Niemand komt aan mijn vriendinnen. Ga naar huis voordat Noah wakker wordt."
***
Als ik thuis ben, loop ik gelijk door naar de keuken en leg ik Noah in de box. Op die manier kan ik vlug de paar boodschappen opruimen. Zo meteen eerst Noah eten geven, een schone luier en dan ga ik zelf even liggen.

"Zo lieverd, dat is opgeruimd. Nu jij en dan ga ik ook even liggen." Ik ben nog niet uitgepraat of de deur gaat open. Om dan met een klap dicht gegooid te worden.

Gelijk dat Noah me met tranen in zijn ogen aankijkt en trilt zijn lip wat. Uiteraard dat de huilbui net begint.

Troostend leg ik hem in mijn arm. "Sst, dat je vader. Alleen hij heeft de sleutel." Iets waar ik eigenlijk niet blij mee ben. "Vraag me af waar hij nu weer boos om is," mompel ik tegen mijn zoontje en stop ik mijn vinger in zijn mondje.

Waar hij gelukkig gelijk op begint te sabbelen en wordt hij rustig.

"Julie," begint Louis en staat hij stil in de deuropening. "Wil je even verklaren waarom je elke dag boodschappen haalt, hoe het komt dat je in vier verschillende tijdschriften staat en waarom ga je in vredesnaam zo vaak naar buiten met Noah?" Kwaad kijkt hij me aan.

Ik had kunnen weten dat we ruzie zouden hebben. "Niet nu, die huilbui van net, komt toch echt door jou. Je zou beter moeten weten met een baby in huis," zeg ik terug en kijk ik hem even woedend aan. Wat ik alleen niet laat merken voor Noah. "Ik ben over een kwartier ongeveer terug beneden. Als je toch niet weg gaat, maak je dan nuttig en zet alvast thee." Daarna ga ik naar boven met Noah.

"Je kan hem toch de fles geven," zucht Louis en is hij me gevolgd naar de trap.

Ik schud mijn hoofd. "Het is aangeraden om met borstvoeding door te gaan tot hij anderhalf is. Jij blijft beneden, ik wil je niet zien boven." Met die woorden ga ik naar Noah's kamer.

Pas twintig minuten later ben ik terug beneden. Noah ligt weer te slapen met een vol buikje en heeft hij een schone luier. "Oké, er zijn mij wel meer dingen aangeraden. Een wandeling twee of drie keer per dag, is gezond voor zowel mij en Noah. Dus ja, ik kan me dan voorstellen dat ze me gezien hebben, maar ze houden hun afstand. Het is niet dat ze vragen aan mij stellen."

Louis' gezicht betrekt gelijk. "Door wie is je dat aangeraden? Hoe weet ik dat dit niet verzonnen is..."

"Dat is iets dat de wijkverpleegkundige kan zeggen maar je eigen moeder vertelde me dat. Ik vertrouw jouw moeder meer dan de wijkverpleegkundige want je moeder heeft daar meer ervaring mee," kaats ik terug en zet ik de waterkoker aan.

"Haal mijn moeder er niet bij. Zij staat hier buiten..." Hij stopt zelf halverwege. "Laat maar, ik wil weten waarom je nog niet gereageerd heb op de brief van mijn advocaat."

Ik rol met mijn ogen. "Waarom zou ik? Ik zit nog met de hormonen, Louis, die zijn echt nog niet weg. En ik bedenk me op een dag nog vijf keer dus het is niet verstandig."

Waarop hij een hand door zijn haren haalt. "Waarom doe je dit? Die regeling had er al lang kunnen zijn. Dus waarom vertraag je de boel zo veel. Ik had kunnen weten dat je achter mijn geld zit." Hij schudt zijn hoofd. "Zolang die regeling er niet is, ben ik verplicht om alimentatie te betalen. Wat hoger is voor mij omdat jij geen baan hebt."

Geschrokken staar ik hem aan en voel ik de tranen branden. Hij heeft zelf gezegd dat hij bereid is om te blijven betalen tot ik weer kan werken. Waar komt dit vandaan? Zonder hem nog aan te kijken, ren ik huilend naar boven naar mijn slaapkamer. Waar ik het nog voor elkaar krijg om Jay een berichtje te sturen.