De verrassing

'Lukt het?' Ik was de auto van Max ingestapt en het ging een beetje moeilijk met mijn been die nog steeds niet helemaal genezen was. 'Ja, dank je.' 'Ik denk dat het geen verrassing meer is als je al ziet waar we naartoe gaan.' Ik kneep met tegenzin mijn ogen dicht. We reden niet erg lang. Toen we er bijna waren zei Max: 'waren je ouders gisteren nog boos? Ik was de hele nacht ongerust dat er iets met je aan de hand was.' Ik had mijn ogen nog steeds dicht, maar toch keerde ik mijn hoofd naar hem toe. 'Dat is het 'm juist. Mijn vader leek niet eens boos. Hij heeft me geen haar gekrenkt en ik ben er zonder straf onderuit gekomen. Ik wist dat het allemaal theaterspel was, dus dacht ik heel de tijd dat hij weg was dat hij zijn mes aan het halen was ofzo.' Ik kon hem niet zien, maar ik hoorde aan zijn stem dat hij ongerust was. 'Helemaal niks?' Ik schudde mijn hoofd. 'Ondanks dat ik er blij mee ben, vind ik het toch verdacht.'ik knikte. 'Ik ook.' Plotseling pakte hij mijn hand. 'Ik heb je gemist, ook al had ik je maar een paar uur niet gezien.' Ik glimlachte en werd warm van binnen. We stonden stil en ik probeerde te horen waar we waren. Ik hoorde geen andere auto's. Ergens in de verte hoorde ik vogels. Max stapte uit en hielp me met uitstappen. Hij sloeg zijn armen om me heen en legde zijn handen voor mijn ogen. Hij zette een stap naar voren en ik begon ook te lopen. Hij stuurde me en zorgde dat ik niet viel. Hij deed heel voorzichtig. Ik voelde onder mijn gympen dat de grond wat zachter was. Na ongeveer vijf minuten lopen stonden we stil. Hij haalde zijn handen van mijn ogen en ik keek om me heen. Het was prachtig: we stonden zoals ik al gedacht had in het bos. Er was gras en er stonden veel bloemen. Het gras was hoog. Er lag een omgevallen boom rechts van me, de boom was dik en groot. De zon scheen fel, en het licht viel door open plekken in het bladerdak boven ons in kleine stalen op het gras. Het was er niet koud en niet warm. Precies goed. 'Wat vind je er van?' 'Prachtig.' Zuchtte ik. Hij haalde een kleed uit zijn rugzak en legde het voor de omgevallen boom neer. Hij ging zitten en klopte naast zich in een gebaar dat ik naast hem moest komen zitten. Ik plofte voorzichtig neer en leunde tegen de boomstronk. Hij haalde wat eten en drinken uit zijn tas en bood het aan. Ik glimlachte en nam het aan. 'Een picknick? Ik wist niet dat jij zo romantisch was.' Hij glimlachte ook. 'Ik wou je al heel lang al een keer hier naartoe meenemen.' Ik bloosde diep. Hij zag het, (anders was hij wel erg blind) en grinnikte. 'Ik maak je nog steeds nerveus hé?' Ik kinkte en keek een beetje beschaamd naar mijn vingers die ik in elkaar gevlochten had. Hij wreef over mijn hand en zei: da's nergens voor nodig. Je weet dat ik hoe dan ook van je hou.' Ik werd nog roder en voelde mijn wangen gloeien. 'Je bent er niet gewend aan hé? Dat iemand écht om je geeft?' Vervolgde hij. Ik kreeg een brok in mijn keel. Hij begreep me op de een of andere manier zo goed. Ik knikte weer. 'Dit is inderdaad nogal nieuw voor me.' Ik had zo'n vermoeden dat Max hiervoor al een stuk of zes vriendinnen gehad had en dat dit helemaal niet nieuw voor hem was. 'Voor mij ook hoor...' Ik keek verast op. 'Bedoel je daarmee dat ik je eerste vriendin ben?' Ik wachtte gespannen af tot hij antwoord gaf. Ik vond het niet slim van mezelf dat ik het woord 'vriendin' gebruikt had. Misschien zag hij de relatie tussen ons wel helemaal niet zo. 'Ja.' Zei hij een beetje onzeker. Hij had de verbazing verkeerd geïnterpreteerd. 'Ik heb hiervoor ook nog nooit iets serieus voor iemand gevoeld hoor.' Stelde ik hem gerust. ' alleen op mijn elfde iets op vakantie....' Mompelde ik onverstaanbaar. Hij pakte het lege blikje cassis van me aan en legde het weer in zijn tas, iets mompelend over: 'gooi ik thuis wel weg...' Ik vond het best schattig en heel goed dat hij het niet zomaar in de natuur gooide. Dat zou ook erg zonde voor deze prachtige plek zijn. Opeens haalde hij een mes uit zijn rugzak. Ik leunde geschrokken achteruit. 'Pardon?' 'Rustig maar.' Stelde hij me gerust. Hij draaide zich om naar de boomstam en kraste een hartje in het hout. Hij maakte er een pijl bij en schreef aan de ene kant een L en aan de andere een M. Hij borg het mes weer op en bekeek het resultaat. Ik keek met een soort van trots gevoel naar de boomstam. 'Had ik een E moeten doen?' Vroeg Max onzeker. 'Ik denk niet dat je ook verliefd op Elisabeth zal zijn, dus Lizzy is goed. Hij grinnikte en zei: 'ik denk dat je dan zelfs niet uit mijn gedachte kan blijven.' Ik voelde voor de zoveelste keer mijn wangen gloeien. 'Nu dan ook niet?' Hij streek met zijn vingertoppen over mijn wang. 'Waarom zou ik anders alles zo goed doordacht hebben?' 'Wat gaan we nu dan doen?' Vroeg ik nieuwsgierig. Hij haalde zijn schouders op. 'Wat jij wilt.' Ik leunde zo ver mogelijk naar voren zodat onze lippen elkaar raakte. Hij legde zijn handen heel voorzichtig tegen mijn zij. Ik sloeg mijn armen stevig om zijn nek. Hij deed heel voorzichtig en terughoudend, hij raakte me bijna niet aan. Dat maakte me een beetje pissig en ik probeerde hem een beetje uit te lokken door zijn onderliep tussen mijn tanden te nemen, en er zachtjes aan te trekken. Hij gaf geen kik en bleef me voorzichtig zoenen. Het maakte me een beetje ongerust. Had ik iets verkeerds gedaan? Had hij me niet zo erg gemist als ik hem? Toen drong de verschrikkelijke waarheid tot me door. Hij had alles vandaag gelogen. Hij had vast op het moment gestaan om het te zeggen. Ik trok mijn hoofd terug en probeerde de brok in de mijn keel weg ste slikken. 'Je hebt spijt.' Zei ik met trillende stem. Hij schudde zijn hoofd heftig en zei: 'ik doe alleen voorzichtig. Je bent nog niet helemaal genezen.' Hij zag mijn beteuterde blik en lachte. Toen pakte hij mijn hoofd met beide handen vast. Hij trok mijn hoofd naar zich toe en zoende me opnieuw. Hij deed wat minder 'voorzichtig' en daar was ik blij om. Anders voelde het alsof hij het alleen maar voor míj deed. Zijn handen gleden naar achteren naar mijn haar en toen helemaal naar beneden langs mijn ruggengraat. Hij legde zijn handen tegen mijn blote onderrug. Onder mijn shirt. Zijn handen waren warm en zacht, en de manier waarop ze langs mijn lichaam streken kleurde mijn wangen vuurrood. 'Lizzy...' Fluisterde hij zachtjes. Ik ik drukte heem stevig tegen me aan en na een tijde voelde ik hem glimlachen en hoorde ik hem grinniken. 'Wat?' Vroeg ik. 'Je valt me aan, Liz.' Ik glimlachte een beetje verontschuldigend en fluisterde: 'ik verlang naar je.' 'Ik ook naar jou hoor, maar wil je me voortaan niet opeten?' Hij ging liggen en trok mij mee. Hij draaide me om zodat ik met mijn rug tegen zijn buik aan lag en legde zijn armen om me heen. Het voelde veilig om zo op mijn zij te liggen naast Max. Zijn lippen streken langs mijn nek en ik kreeg kippenvel. Ondanks dat we ontspannen lagen bokte mijn hart zo hard dat het me verbaasde dat hij het niet hoorde. Als ik twee dagen geleden wist waar ik nu was dan zouden mijn ogen uit mijn hoofd rollen van verbazing. We hadden nog niet eens 24 uur iets, maar toch voelde het zo vertrouwd. Ik draaide me om om hem weer te kussen, en hij reageerde daar gretig op. Hij had zijn handen tegen mijn zij gelegd, en deze keer liet ik mijn handen onder zijn shirt glijden. Net als zijn handen was zijn rug heel warm. Onbewust greep ik zijn shirt, maar net toen ik het uit wou trekken pakte hij mijn pols stevig beet. 'Lizzy, stop!' Met grote ogen keek hij langs me heen. Hij keek heel bezorgd en geschrokken. 'Wat is er?' Vroeg ik ongerust. 'Ik zweer dat ik net iemand hoorde weg rennen.' Had iemand ons bespied? 'Kon je ook zien wie het was?' Hij schudde zijn hoofd. 'Ik denk en hoop maar dat ik er me gewoon heb ingebeeld.' Hij pakte mijn hand en stond op. 'Het word al later, ik kan je maar beter naar huis brengen.' Plotseling trok ik spierwit weg. 'Wat is er aan de hand?' Ik keek hem bang aan. 'Wat nou als het een mijn vader of mijn moeder was? Of Nona?' Ik zag dag hij schrok, maar hij keek toen vastbesloten. 'Ik laat je niks overkomen.' Ik sloeg mijn armen om zijn nek en drukte mijn hoofd tegen zijn schouder aan. 'Dank je wel.' En toen biggelde er een traan over mijn wang. Hij klopte onhandig op mijn rug. Toen trok hij me van zich af en veegde de tranen van mijn wang. Ik werd knalrood van schaamte omdat ik om werkelijk niks moest huilen in zijn bijzijn. 'Sorry,' mompelde ik. 'Ik ben echt een huilebalk.' Hij legde zijn handen op mijn schouders en keek me aan. 'Ik begrijp dat dit moeilijk voor je is.' Hij pakte mijn hand en bracht ons terug naar de auto. We reden terug en hij zette me af. Ik had al tegen mijn ouders gezegd dat ik huiswerk bij iemand aan het maken was. Bij de deur boog Max zich naar voren om me een afscheidskus te geven, maar ik ontweek hem. 'Doe niet joh, straks zien mijn ouders me nog!' Hij keek me verontschuldigend aan. 'Sorry. En dank je wel dat je er was. Vandaag was geweldig.' Hij kneep snel in mijn hand en vertrok. Ik opende met een zucht van blijdschap de keukendeur.