Hs9 Arrie

Als we op onze kamer staan begint er een verhoor van Kyky naar Mem toe. "Wat is er gebeurd?" vraagt ze nieuwsgierig. "Niets, ik vroeg hem of het waar was dat hij me leuk vond. Hij zei ja, en ik zei dat ik hem gewoon als vriend beschouwde. Toen moest hij volgens mij bijna janken en toen heb ik, heel awkward, een knuffel gegeven, daarna zijn we gaan slapen omdat jij in mijn bed lag." zegt ze. "Mem, kent moeilijke woordjes. Beschouwde." zeg ik op een plagerige toon. "Zal wel, kom je meegenieten van een vrij dagje. Een training overslaan kan geen kwaad." zegt Mem tegen mij. "Ik ga ontbijten, doei." zegt Kyky en ze is weg. Mem komt naar me toe en vertelt een doordacht plan met alles erop en eraan...

"MEM, ARRIE!!!" Het is Opa die zo hard schreeuwt. "Haha, die hebben we mooi te pakken." zegt Mem als ze een hand opsteekt voor een high-five. We hebben allemaal plakband in de deuropening geplakt zodat de eerste die naar binnen liep helemaal plakkerig werd en als je doorliep dan liep je tegen een touwtje op waardoor een ventilator in beweging werd gezet, die achter een zak (die nu leeg is) veren staat. "Hij lijkt op een kip." zeg ik lachend. Opa is er blijkbaar minder blij mee en (waarom is kyky's team zo irritant?) moet Xavier natuurlijk langslopen. "Wat is hier aan de hand?" vraagt hij. Als hij Opa ziet moet hij zichtbaar moeite doen om zijn lachen in te houden. "Let it go, let it go. Lach zo hard als je wil." zeg ik en dat geeft de doorslag. Xavier ligt nu ook dubbel van het lachen. Ik en Mem kijken elkaar aan, dat is het enige en we weten beiden dat we moeten rennen. Dus daar gaan we dan, door de gangen...Totdat... "Een verlaten kamer!" Mem trekt me mee naar binnen. Er staan allemaal afgedekte meubels en wat dozen. "Deze plek is... Raar." zeg ik als ik op iets neerplof dat op een stoel lijk. "Kijk!" roept Mem dan. "Herinner jij je de weg hiernaartoe?" vraagt ze. "Hoezo?" "Dan kunnen we ontsnappen!" zegt ze vrolijk. En inderdaad, het is een raam dat makkelijk opengaat, als je springt beland je op vuilnisbakken en vanuit daar kun je door springen, zo over het hek heen. "Wauw!" zeg ik en dan stormt Xavier binnen. Oké, we zitten in de problemen...

"Moet ik dan letterlijk iemand de hele tijd naast jullie zetten?" vraagt Vader boos. We zijn daar door Xavier naartoe gebracht en krijgen nu dus op onze donder, en goed ook! "Nee, dat hoeft niet. Kyky is al onze babysitter." zegt Mem. Vader kijkt haar boos aan. "Misschien moeten ik jullie inderdaad een babysitter geven. Twee aanvoerders van teams die al zijn uitgeschakeld." zegt die enge assistent met een vreemd lachje. "Je hebt gelijk. Arrie vanaf nu past Jordan de hele tijd op jou en Dvalin past op Mem. Xavier kun je ze even halen." Xavier knikt en hij loopt weg. "Nee, u kunt het me niet aandoen om hele DAGEN bij Dave in de buurt te zijn." smeekt Mem. "En of ik dat kan." zegt hij alleen maar en dan draait hij zich om. "We moeten hier weg." fluister ik naar Mem. Dan, alsof hij ons gehoord heeft, gaat die enge assistent achter ons staan. Na een paar minuten komt Xavier binnen, Dvalin en Jordan lopen achter hem aan. "Dvalin, jij houd vanaf nu Mem in de gaten en Jordan houd Arrie in de gaten." zegt Vader. "Oké." zegt Jordan. "Maar... Zij... Moet ik HAAR in de gaten houden, dan ben ik dood." zegt Dvalin met een schuine blik op Mem. "Zo erg ben ik toch niet." zegt Mem beledigt. Xavier, Jordan, Dvalin en zelfs ik (ik ben ook zo'n slecht persoon) geven zo'n echt-wel kuch en Mem kijkt chagrijnig naar de grond. "Ik ben anders ook dood na jou een poosje bij me te hebben gehad." zegt Mem. "Wedstrijdje doen, wie het het langste volhoud." zegt Mem uitdagend. "Nee, dit is jou straf. Geen beloning." zegt Opa streng tegen Mem. "Jaha." "En nu wegwezen." zegt die enge assistent en zo lopen we naar buiten. "Zullen we gaan voetballen op het strand." stel ik voor. "Ja, goed idee." zegt Mem en zo rennen we naar het strand. Helaas blijven die jongens ons achtervolgen. Ik kijk Mem aan en ze zegt zachtjes: "3...2...1." Dan keren we beiden onverwacht om en rennen we terug naar onze kamer. De jongens reageren niet snel genoeg en rennen zo de verkeerde kant op, zo ontstaat er een voorsprong voor ons en komen we net op tijd onze kamer in voordat de twee jongens op onze deur beginnen te bonken. "Maak open!" schreeuwt Dvalin. "Kom op, maak nou open." zegt Jordan. "Nee!" schreeuwen ik en Mem tegelijkertijd. "Mij best dan rammen we hem open." zegt Dvalin en ze beginnen er met z'n tweeën tegenop te rammen. Ik loop weg en begin de kast te verschuiven. "Mem, aan de kant." zeg ik als ik bijna bij haar ben. Het zweet staat me op mijn voorhoofd als ik de kledingkast de laatste paar centimeter verschuif. "Zo, dat houd ze wel tegen." zeg ik. "Hoe deed je dat?" vraagt Mem verbaasd. "Ik heb geen idee, zo zie je maar weer, angst doet rare dingen met je." We schieten beide in de lach. "Mij best, jullie moeten ooit naar buiten komen om te eten." zegt Dvalin. Ik kijk Mem hulpeloos aan. Hier had ik niet aan gedacht. "Wat nu?" vraag ik. "Dit." zegt Mem en ze opent haar kledingkast. Er komt letterlijk een stortvloed aan snoepjes, chips, cola en Aquarius uit. "Dus dat doe jij met je kledingkast." zeg ik. "Jep, ik wist dat dit ooit zou gebeuren." zegt Mem en zo gaan we zitten en praten...