Hs21 Kyky

Ik zit huilend op de grond. Ik hoor niet wat er om me heen gebeurt totdat... "Mijn werk is hier klaar, ik ga weer." Het was coach Lina. "Wat bedoel je? Je hebt net de jongens weggestuurd en nu vertrek je!" roep ik boos en ik loop op haar af. Jude en Hurley houden me tegen en ik begin te springen en te rennen om los te komen uit hun greep. "Jij blijft nu ook maar mooi hier." zeg ik boos. "Nee, doei." zegt ze en vertrekt. Ze stapt in een taxi en weg is ze. Ik laat mezelf weer voorover vallen en huil verder. Waarom ik? Waarom moet dit mij weer overkomen? Dit alles is zo oneerlijk! "Het komt wel goed. Loop even mee naar de bus of naar binnen, dan kunnen we er gezamenlijk over praten." probeert Jude. "Nee, het komt niet goed!!!" roep ik en ik sprint het bos in.

Als ik al ongeveer een uur naar de stemmen van Jude, Hurley en Mark heb geluisterd die mijn naam roepen kom ik achter de boom vandaan waar ik achter zit. "Wat?!?" vraag ik nors. "We willen je helpen." zegt Hurley. "Jullie weten niet hoe ik me voel." zeg ik. "Ik weet hoe het is om iemand te verliezen waar je van houd, ik was Celia kwijt. Weet je nog?" zegt Jude. "Oké." zeg ik en ik loop met ze mee naar binnen. Als we in de woonkamer aankomen zit Mem daar ook. Zij huilt uit bij Nathan. Ik ga naast haar zitten. "Hey, hoe gaat het nu met jou?" vraag ik zachtjes aan haar. "Hoe denk je?" zegt ze nors en ze loopt weer weg. "Het komt wel weer goed, echt waar." zegt Nathan. "Jullie hebben allemaal makkelijk praten." zeg ik en ik loop achter Mem aan.

Als ik bij de kamer van Mem en mij aankom, is er niks veranderd, hangt er een briefje op de deur. "Mem en Kyky. Kom morgen naar het clubhuis, negen uur 's ochtends. Kom niet te laat." lees ik hardop voor. Waar kan dat voor zijn?

Als we dus, de volgende dag, om negen uur 's ochtends voor het clubhuis staan, lopen we samen naar binnen. "Wat, waarom moesten we komen?" vragen we chagrijnig in koor. "Verrassing!!!!!!!" klinkt het keihard. "We wouden jullie opvrolijken omdat Xavier en Torch..." Jude slaat Mark op zijn schouder. "Moet je er vooral bij zeggen." zegt hij. "Ik... Ik." zeg ik met tranen in mijn ogen, en niet van blijdschap. Ik ren weg en roep: "de volgende keer hoef je me alleen nog maar te roepen voor iets belangrijks!!!"

Ik zit samen met Mem al een paar uur stil op onze kamer. Depressief... Het enige geschikte woord voor deze situatie. "Komen jullie trainen?" vraagt Silvia als ze langzaam de kamer binnenkomt. "Nee." zeggen we in koor. "Oké, zien we jullie dalijk bij het eten?" probeert ze. "Nee." zeggen we nogmaals. "Kom op, jullie kunnen hier niet blijven zitten!" zegt Silvia streng. "Jawel." zeggen we en we draaien ons van Silvia weg die met een klap de deur dichtslaat.

Een paar uur later als het donker word komen Jude, Nathan, Shawn en Mark binnen. "We hebben wat te eten meegenomen." zegt Mark. "Oké." zeggen wij. "Eet wat." zegt Nathan als hij een bord voor me neerzet. "Nee." zeg ik en ik draai me om. "Dat de jongens weg zijn betekent niet dat jullie je totaal hoeven af te zonderen." zegt Shawn dan geïrriteerd. "Moet jij nodig zeggen." reageert Mem meteen boos. Shawn loopt weg en ik begin weer te huilen. De rest vertrekt ook en dan eten we langzaam ons eten op en gaan slapen...

De volgende ochtend komt heel, maar dan letterlijk heel, Raimon binnen met twee dienbladen. Een zetten ze op mijn schoot en de andere op die van Mem. "We komen jullie een ontbijt brengen, hopelijk voelen jullie je dan beter." zegt Jack. Ik kijk ernaar en trekt dan de deken over mijn hoofd. Jack kan nog net het eten redden en zet het op mijn nachtkastje. "Eet wat!" roept Mark dan. "Jij mag NIKS zeggen, jij was ook depressief en toen deed je precies hetzelfde!!!" schreeuw ik naar Mark. "Duidelijk, hulp overbodig." zegt die en hij loopt weg. Ik gil een keer hard in mijn kussen en dan loopt iedereen een voor een onze kamer weer uit. Ik ontbijt langzaam als Jude binnenkomt. "Hoi..." zeg ik. "Je eet, goed zo." zegt Jude en hij komt naast me zitten. "Het komt goed, geloof me maar." zegt hij en hij steekt een hand uit. Mem schud haar hoofd zovan: niet meegaan, mensen laten je alleen maar in de steek maar dan pak ik zijn hand. "Oké." zeg ik maar als Jude me overeind wilt trekken trek ik mijn hand terug. "Jou hulp aanvaard ik, omdat jij hetzelfde hebt meegemaakt." zeg ik en ik ga weer liggen in bed. "Oké, maar kan ik iets voor je doen?" vraagt Jude. "Kan je Xavier terughalen?" vraag ik hoopvol. "Ik ben bang van niet, maar kunnen jullie de jongens niet bellen." Ik en Mem kijken elkaar aan. "Bedankt voor het idee." zeg ik als ik opspring en mijn telefoon pak. Ik zoek naar Xavier nummer. Tuuut... Tuuut.... Tuuut... Piep. Afgedrukt. Ik val weer huilend op mijn bed. "Hij heeft afgedrukt!!!!!!" roep ik en ik blijf zo laaaaaaang liggen. "Kom op, probeer nog eens." zegt Jude als hij mijn telefoon pakt en Xavier nummer zoekt. Hij zet hem op luidspreker en dan hoor je weer: Tuuut... Tuuut... Tuuut... Piep. Alweer afgedrukt. "Hij drukt me twee keer af." piep ik. "Kyky, rustig." zegt Jude als ik zie dat Mem ook moeite heeft haar tranen weer in bedwang te houden. "Hij drukte mij ook af..." zegt ze en dan stort ook zij in. Het komt nooit meer goed...