Kristiana.

Chloë's pov:
Ik schrok wakker van een luide klop op de kamerdeur. Ik vroeg me af of Justin's mam al terug was.
Toen merkte ik dat hij een arm om me heen geslagen had. Het voelde zo natuurlijk dat ik het eerst niet eens had gemerkt. Het voelde niet gewoon natuurlijk, het voelde fantstísch!
Toen haalde hij zijn arm weg, en liep naar de deur.
Een lang meisje met lichtbruin haar, stond in de deuropening. (foto bovenaan)
Ze keek Justin opgewonden aan. 'Justin Bieber!'riep ze. Ze knuffelde hem.
'Uuhm... ja. En wie bent u?' Hij bevrijdde zich uit haar omhelzing.
'Kristiana. Ik heb je daarnet in de gang ontmoet, weet je nog?'
'Uuhm... ja,'Justin wierp een blik op mij. 'Of eigenlijk, weet ik dat niet echt meer. Hoe kom jij bij mijn hotelkamer?'
'Oh, ik hoorde je toevallig je hotel en kamernummer zeggen. Maar ik wist niet dat je iemand bij je had.' Ze keek mijn kant op en haar ogen spuwden vuur.
'Euh... juist ja. Nou, leuk je te ontmoeten. Maar... het is middernacht.'
'Ja! Ik weet het,'zei ze en ze giechelde.
Ik zuchtte. Ik was even bang geweest dat hij haar leuk zou vinden of zo, maar daar leek het niet echt op. Weer zo'n giecheltrut. Ik hoorde het hem bijna denken.
'Nou, dag,'zei hij terwijl hij de deur toe deed.
Hij kwam weer naar me toe en zuchtte. 'Weer zo'n giecheltrut.'
Ik lachte.
'Wat?'vroeg hij.
'Niets. Gewoon, ik was daarnet toen ze giechelde aan het denken dat jij waarschijnlijk dacht "weer zo'n giecheltrut." en, nou ja, je zei het dus net.'
Ik lachte terug en hij lachte mee.
'Het is toch zo?'vroeg hij terwijl hij zijn schouders ophaalde.
Ik knikte. Het was wel waar.
'Ze was niet zo blij dat ik hier was, precies.'
Hij grijnsde. 'Ze had misschien een beetje een verkeerd beeld van wat we hier doen of zo.'
Ik kon niets anders doen dan teruggrijnzen.
'Zullen we dan maar gaan slapen?'vroeg hij.
'Oké,'stemde ik er meteen mee in. Ik was nog steeds moe, en wilde het liefst gewoon gaan slapen.
Nou, niet het líefst. Ik zou alles willen doorstaan om terug onder zijn arm te mogen liggen, maar ik hield wijselijk mijn mond, en ging in het bed liggen.
Ik probeerde in slaap te vallen, maar alle details van de film kwamen weer in me op en ik moest bijna kokhalzen.
Final Destination was echt zó hard niets voor mij! Plots zag ik overal vieze dingen.
Door het gordijn dat half toe was, zag ik plots schimmen bewegen. 'Justin?'
'Ja?' Hij zat meteen recht en keek me nieuwsgierig aan.
Ik schaamde me een beetje, maar durfde zelf niet naar het raam te lopen.
'Zou je even de gordijn helemaal dicht willen doen?'vroeg ik, en ik voelde dat ik weer maar eens rood werd.
'Tuurlijk,'zei hij en ik hoorde de verbazing in zijn stem.
Hij deed de gordijn toe en kwam terug naast me liggen. Nu was het nog erger. Het gordijn was niet helemààl toe, waardoor er nog een piepklein spleetje donker overbleef.*
'Justin?'
'Ja?' Hij kwam terug overeind en keek me afwachtend aan.
'Wil je alsjeblieft het gordijn helemààl toedoen?'
Hij keek me verbaasd aan, maar deed wat ik vroeg.
'Sorry,'verontschuldigde ik me.
'Mmh...'zei hij met een bedenkelijke blik. 'Ik denk dat Final Destination vanaf 12 jaar is. Je had hem vast nog niet mogen zien.'
Ik lachte. 'Het spijt me,'verontschuldigde ik me nog eens.
'Is niet erg,'zei hij, terwijl hij het grote licht uitdeed, en het lampje naast zijn bed aandeed.

Justin's pov:
Dat stomme kind had alles verpest. Als ik haar nog eens tegenkwam, zou ik haar bedanken.
En ze zou er niet goed van af komen.
Wow, Justin! Rustig. Ze heeft je toch niets misdaan? zei een stem in me.
Oh nhee? vroeg een andere stem sarcastisch, Ze heeft heel het moment verpest. Je hele avond! Geef haar er goed van langs als je haar nog eens tegenkomt!
Hee, stomme stemmetjes, shut gewoon up, oké? Justin heeft nood aan slaap. Laat hem met rust. En ja, ik weet het. Het derde stemmetje, ik dus, zou er normaal niet moeten zijn, maar ik had gewoon zin om mezelf er tussen te gooien.
Ik schudde mijn hoofd. Was ik gek aan het worden? Ik probeerde het meisje te vergeten. Ik zou haar waarschijnlijk toch nooit meer tegenkomen. Of dat hoopte ik. Voor haar.
Ik wilde weer in bed gaan liggen, maar plots had ik zin om te zingen. (Leuk toch?)
Ik pakte mijn gitaar, en keek naar Chloë.
'Vind je het erg als ik even nog wat oefen?'vroeg ik voorzichtig. Ze wou natuurlijk slapen, en ik vroeg me af of ze het niet erg zou vinden, maar ze schudde met een glimlach haar hoofd.
'Natuurlijk niet, fool. Je zingt goed.'
Ik lachte. 'Dankje.'

Chloë's pov:
You know you love me,
I know you care.
You shout whenever,
and I'll be there.
You want my love,
you want my heart
and we will never ever ever be apart, zong Justin en ik zuchtte gelukkig.
Er zijn toch dromen die uitkomen...

*Dit is gebaseerd op waargebeurde feiten. Spleetjes in gordijnen, waren ook bij ons feestje na Final Destination niet gelieft.