Hs 16

Het begint al donker te worden als we nog steeds ronddwalen. "Weet jij waar we heengaan?" vraag ik aan Caleb. "Nope, ik weet alleen dat we in de Engelse buurt zijn." zegt hij wijzend op een bord waar op staat: Engelse buurt. "Hey, daar is Eric!" roep ik en ik ren op hem af. "Eric, we zijn al eeuwen aan het ronddwalen. Weet jij de weg naar de Japanse buurt?" vraag ik hem. Even later komt Caleb ook. "Ja, jullie moeten deze weg aflopen. Dan zie je het vanzelf." zegt Eric als hij naar links wijst. "Oké, kom op dan!" roep ik terwijl ik naar rechts ren. "Kyky, heb je echt zo'n slecht richtingsgevoel." zegt Caleb. "Wist je dat dan nog niet en hoezo?" vraag ik. "Nee, ik wist het niet en we moeten de andere links nemen." zegt Caleb. Eric loopt grinnikend weg en ik roep hem na "niet grappig!!!" "Wel grappig!" krijg ik terug. "Pfff... Oké, ons excuus word dat ik er gewoon lang over deed om je te vinden." zeg ik. "Goed idee, niemand hoeft te weten dat we verdwaald waren." zegt Caleb en we lopen terug.

Als we op drie meter afstand ofzo van het logeerhuis staan geeft Caleb me nog een kus op mijn wang voordat hij naar binnen loopt. "Tot morgen!" roept hij. "T... Tot morgen!" roep ik nog steeds rood terug. Ik loop naar binnen en bots bijna tegen Nathan op. "Wat doe jij hier?" vraag ik verbaasd. "Ik wou, net als de rest van Raimon, weten waar jullie waren. Iedereen is naar jullie op zoek." zegt hij. "Sorry, maar het was nogal lastig om Caleb te vinden in het donker." zeg ik beledigd. "Oké, jij krijgt een 1 voor liegen." zegt Nathan. "Hoe bedoel je?" probeer ik nog. "Je gaat alle kanten opkijken als je liegt." zegt Nathan. "Ooooh... Oké, niet doorvertellen. We waren verdwaald toen we terugliepen." zeg ik snel terwijl ik om me heen kijk of er niemand meeluistert. "En die kus op je wang?" vraagt Nathan. "Wacht! Jij zag dat?!?" "Ja, waarschijnlijk iedereen die ogen heeft. Zo ver weg waren jullie niet hoor." zegt Nathan. "Nate, please, niet doorvertellen." zeg ik met puppy-eyes. "Oké, als ze het zelf niet hebben gezien." Op dat moment komt Mark binnen. Ik loop naar boven, Mark negeren, en klop op de deur van Caleb. "Wie is daar?" roept hij naar buiten. "Kyky." roep ik terug. "Deur is open." krijg ik terug en ik open de deur. "Hoi." zegt Caleb. "Hallo, Nathan... Heeft ons, een soort van, gezien." zeg ik langzaam. "Hoe bedoel je?" vraagt hij met veel argwaan. "Hij zag dat je me een kus op de wang gaf maar... Hij houd zijn mond." "Oké." zegt hij en hij loopt op me af. Hij knuffelt me en zegt "vanaf nu laat ik je nooit meer gaan." "Reken er maar op dat ik niet meer weg ga." zeg ik als de deur word opengegooit. "Caleb, waar was..." Jude stopt midden in zijn zin als hij ons ziet staan. "Ooh..." komt er alleen maar uit zijn mond. "Waarom moet ik een kamer delen met jou?" zegt Caleb geïrriteerd. "Geen idee. Maar wat is hier aan de hand?" vraagt Jude. "Tja..." zeg ik. "Als je het geheim kunt houden..." zegt Caleb. Jude knikt en ik vervolg "we hebben weer verkering." "Alleen willen we dat klieren vermijden dus daarom geheim." voegt Caleb eraan toe. "Oké, snap ik." zegt hij. "Bedankt." zeg ik en ik laat mezelf neerploffen op het bed. "Herinneren jullie je nog de eerste wedstrijd die jullie speelden? Ik wel." zeg ik. "Ja, Hoezo?" vragen ze tegelijkertijd. "Dan hebben jullie meer overeenkomsten dan jullie zelf denken. Dan schiet me iets te binnen. "Jullie weten die voorspelling toch nog wel. Van het gouden en zilveren aura." zeg ik. Ze knikken beiden maar wel met zo'n hoezo blik. "Misschien dat jij," ik wijs op Caleb, "het gouden aura hebt." "Ik heb denk ik eerder zwart." zegt hij. En inderdaad, als ik zijn aura laat opkomen is hij zwart en hij ruikt naar... Zwarte besjes. "Dat hij zwart was had ik verwacht maar dat hij naar zwarte bessen ruikt..." zegt Jude. "Nu moet ik gewoon Random mensen gaan proberen." zeg ik als ik Judes aura laat opgloeien. Blauw en Mint. Ik zicht en loop de kamer uit. "Heel Raimon verzamelen in de eetzaal." roep ik als ik door de gangen ren.

Even later staat iedereen in de eetzaal en zeg ik "kunnen jullie in een rij gaan staan." Iedereen doet wat ik zeg en een voor een laat ik hun aura's opbloeien. Nathan is als laatst: Grijs en een lentebriesje. "Pfff... Wie kan het dan zijn?" vraag ik me hardop af. "Misschien een manager of iemand die vroeger bij Raimon speelde maar nu niet meer." zegt Jude. "Waarom moet het eigenlijk zo snel?" Ik slik. Ik heb laatst een bericht gehad dat de boze heks binnenkort hiernaartoe komt om de wereld over te nemen. Hoe moet ik ze dat zeggen? "Gewoon, ik verveelde me." zeg ik als excuus en ik draai me om. "Ik kijk morgen wel verder." zeg ik en ik loop naar mijn kamer. Ik moet het ze ooit zeggen... Misschien na de wedstrijd tegen Argentinië. Als ik op de trap loop zie ik Celia staan. "Waarom schreeuwde je zo om... Half drie 's nachts?" vraagt ze geeuwend. "Wacht, ik moet iets testen, " Ik laat haar naar sinaasappel geurende aura flink oplaaien, "ja!!!! Jij hebt het gouden aura. Ik moet je nu magie gaan leren meekomen, nu is het even handig dat we een kamer delen." roep ik als ik haar mijn kamer induw. Ik heb vijf delen van magieleer. "Lees deze allemaal zo snel mogelijk, voor je het weet ben je te laat. Morgen is onze eerste training." zeg ik streng. Celia komt kreukelig onder de boeken vandaan. "Bedankt, maar die boeken kun je ook naast me neerleggen." zegt Celia. "Ooh, ja." zeg ik. Daarna roep ik luid "IEDEREEN DIE HET GOUDEN AURA WILT ZIEN NU NAAR MIJN KAMER KOMEN!!!!!!" Binnen drie minuten staat iedereen van Raimon met open mond naar Celia te staren.