01 - Clustering

      Nog een fijne dag op school!
      Het bericht van mijn moeder bleef hangen, omdat ik het nog niet weggedrukt had. Eigenlijk had ik niet zo'n zin in vandaag, omdat het allemaal introductietoetsjes waren om te kijken of je wel echt de goede richting had gekozen. Alsof dat bij mijn vakken nou wat zou uitmaken, alles was vrijwel hetzelfde.
      Dit keer kreeg ik zelfs een eigen docking station aangewezen, was dit de middelbare of zo?! Daarbij zou je in de buurt zitten van de mensen die het meest op je leken. Iedere tablet had namelijk een sensor die de tablets in de buurt registreerde en mensen in je contactenlijst bovenaan zette als ze dichtbij waren. Daarnaast voegde hij ook mensen toe die zowel compatibel met je waren als vaak op dezelfde plekken als jij kwamen. Zo had je toch nog een beetje 'diversiteit' tussen je contacten. Nou ja, meestal waren het echt altijd precies dezelfde mensen die zich bij je aansloten.
      Het duurde niet lang of de eerste toetsen waren al voorbij. Overduidelijk was ik geschikt om de eerste vier vakken te volgen. Anders had ik ze ook niet gekozen, hè? Meteen werd mijn tablet gedeblokkeerd zodat ik in de pauze mijn eigen ding kon doen. Ik nam die kans maar om het bericht van mijn moeder te lezen. Dan was ik van die melding af. Echter verscheen er nog een wolkje zodra het bericht als gelezen werd gemarkeerd.
      Lyra Chauvin: Hoi! We zitten naast elkaar! Ik ben Lyra.
      Ik keek naar het nummer naast haar naam, waar inderdaad de cijfers '502' stonden. Ikzelf zat achter station 501.
      Jasmyn: Hey, Lyra. Ik ben Jasmyn.
      Haar naam veranderde meteen alleen naar haar voornaam, wat aangaf dat we ons al aan elkander voorgesteld hadden.
      Lyra: Hoi, hoi! Wij doen precies dezelfde richting. Kijk, ik heb zelfs een passende trui aan!
      Ze stuurde een foto van haarzelf, een blond meisje met een grijs truitje waarop een donkergrijze robot stond. Ik glimlachte in mezelf en stuurde nog zo'n selfie terug.
      Jasmyn: Ik heb dezelfde aan, maar dan in het rood!
      Lyra: Toevallig! Hahaha!
      Ze stuurde een foto waarop ze haar tong uitstak en ik grinnikte weer. Dan had ik toch snel een nieuwe vriendin gevonden. Het duurde ook niet even voordat we een klein vriendengroepje hadden. Nou ja, eigenlijk hadden we er alleen een jongen bij. Zack Harrington, zwart haar, bloempotkapsel, nerd. Ach, eigenlijk viel dat wel mee. In tegenstelling tot ons was hij echter best snel op zijn teentjes getrapt en zei hij nooit zo snel iets. Het was wel fijn om een andere soort persoonlijkheid in mijn chatgroepje te hebben. Ik had stiekem ook wel genoeg van al die energieke types die schijnbaar zo goed bij me pasten.

      Na een positieve uitslag gekregen te hebben, ging ik maar weer terug naar huis. Mijn tablet gaf aan waar mijn reispod was, waarna ik ernaartoe liep en hem open maakte met een irisscan. Vervolgens stapte ik in de glazen bol en klikte ik mijn tablet in zijn houder, waarna ik aangaf dat ik naar mijn huis wilde gaan. Met een vrolijk stemmetje stemde de navigatie met mijn keuze in en schakelde hij het anti-zwaartekrachtveld in, waarna hij richting mijn bestemming begon te zoeven. Ondertussen speelde ik nog een spelletje, zoals altijd, maar ik woonde niet ver genoeg van de universiteit vandaan om het level daadwerkelijk af te krijgen.
      Ik stapte uit de pod en opende de deur van mijn huis met zowel een scan van mijn iris als van mijn vingertopjes. Ik begon al best honger te krijgen, dus liep ik alvast naar de eettafel, waar ik mijn tablet neerlegde en zocht naar iets lekkers voor vandaag.
      Mama: We gaan vandaag gezond eten, zet het dus maar uit je hoofd om nu al iets te bestellen.
      Met een zucht drukte ik het bericht weg en ging ik maar naar boven. Echt stom dat de eettafel een melding gaf als je van plan was om eten te bestellen, zo kon ik nooit stiekem wat lekkers van mijn verdiende geld krijgen. Ach ja, ik had nog genoeg dingen op mijn tablet om de tijd tot dan te vullen. Eenmaal op bed geploft, bekeek ik mijn contactenlijst, waarna ik zag dat Zack als enige, van mijn vrienden dan, online was.
      Jasmyn: Hey, wat doe je? Ik verveel me.
      Zack: Gewoon, ik lees een artikel over een vak.
      Aha, een stuudje. Eigenlijk was dit de eerste keer dat ik een echte nerd als vriend toegewezen kreeg. Stiekem werd ik best wel enthousiast, aangezien hij dus anders was dan de vorige zoveel mensen in mijn contactenlijst.
      Zack: Wat ben je stil opeens, dacht je ergens over na? Normaal zou je al een stomme opmerking maken, zoals dat ik een nerd ben of zo.
      Jasmyn: Uh, nee. Mijn moeder vroeg gewoon wat we wilden gaan eten.
      Zack: Liegen is best makkelijk online, toch?
      Jasmyn: Huh, wat? Hoezo?
      Zack: Geen zorgen, ik test je alleen maar, haha.
      Lyra: Hey jongens! Zullen we naar een film gaan vanavond?
      Ik zuchtte opgelucht toen onze groepschat oplichtte en ik een echt excuus had om mijn ongemakkelijke gesprek met Zack te ontwijken. Ondertussen had de vreemde jongen daar ook al gereageerd, inclusief een foto waarop je zag dat hij in een donkere kamer op zijn tablet zat. Het enige licht op de foto kwam vanaf zijn felle scherm en hij trok een gekke bek, zijn koptelefoon van zijn hoofd glijdend door zijn veel te brede, overdreven glimlach. Ik moest ergens wel lachen, omdat hij in tegenstelling tot zijn houding in de chat nog best grappig kon zijn. Alleen ons gesprek bleef nog wel in mijn hoofd hangen. Alsof hij wist waar ik allemaal aan dacht en waar ik mee bezig was, maar hij had ook wel eerder gezegd dat hij goed was in gokken.

      Nadat ik nog een bakje ijs had besteld dat via een buis in de keuken werd bezorgd en hem op at, ging ik terug naar mijn pod. Ik tikte de locatie van de bioscoop in en reed ernaartoe, aangezien we de film daar letterlijk moesten ophalen. Thuis mocht je geen films kijken, beter gezegd, dat kon niet eens. Het streamen van films werd geblokkeerd door de constant opnieuw updatende firmware van de tablets. Je kon de rechten kopen van een film, maar het was meestal goedkoper om naar de bioscoop te gaan en de film eenmalig te zien, met als extra voordeel dat je hem ook kon synchroniseren met je vrienden in de desbetreffende bioscoop. Eigenlijk was de bioscoop sowieso superieur aan het kopen van een film, tenzij je hem dus meerdere keren wilde kijken.
      Eenmaal in de bioscoop, ging ik op de comfortabele stoelen zitten en zette ik mijn tablet op een ander soort station. Direct kwam het bioscoopmenu tevoorschijn en kon ik een film aanklikken. Ik selecteerde de film die Lyra gekozen had en opende de chatoptie, waarna ik de twee toevoegde aan de groep. Zo kon je samen over de film praten terwijl je de film keek.
      Lyra: Ik zit!
      Jasmyn: Ik ook!
      Zack: Niet zo snel, ik moet nog een plek vinden!
      Direct nadat hij dat stuurde, kreeg ik weer een privébericht. Toen ik zag dat Zack het had gestuurd, moest ik wel weer even slikken voordat ik het opende. Straks was het weer iets vreemds...
      Zack: Hey, kijk omhoog.
      Een tikkeltje aarzelend draaide ik mijn ogen weg van het scherm, waarna ik een beetje schichtig omhoog keek. Voor me zag ik iemand lopen, een tablet onder zijn arm, maar toen keek hij me opeens aan met een lichte grijns. Binnen een seconde had ik door wie het was, Zack! Zodra ik het doorhad, keek ik snel weer weg, een beetje angstig aangezien ik het niet gewend was om mensen van 'online' zo dichtbij te zien. Waarom grijnsde hij zo zelfgenoegzaam? Was dit een grap?
      Zodra hij me voorbij was gelopen, wierp ik nog snel een blik op hem, waarna ik zag dat hij de film aan het selecteren was. Eventjes voelde ik mijn hart door mijn lichaam bonzen, maar na een tijdje ging de adrenaline weer uit mijn lijf. Ik gaf een diepe zucht en ging een beetje liggend op de stoel zitten, maar toen zag ik dat er meer mensen in de zaal zaten. Allemaal keken ze naar hun schermpjes terwijl ze in zichzelf lachten, alsof ze een leuk gesprek hadden, maar ik kon niet echt erachter komen waarover het zou gaan. Ook zag ik dat de stoelen een donkerrode kleur hadden, iets wat ik na die achttien jaar naar de bioscoop gaan nog niet had opgemerkt. Ik wilde nog wel verder kijken, maar toen voelde ik me opeens niet lekker meer, waarna ik mijn blik maar weer liet zakken op mijn tablet. Het zien van mijn trouwe, felle scherm scheen mijn misselijkheid weer te onderdrukken, want nog geen seconde later voelde ik me weer lekker.
      Lyra: Hahaha, wat een grappig stuk!
      Zack: Kom op, dat was echt een flauwe grap. Ik snap niet dat je daar nog om kon lachen.
      Schijnbaar had ik al veel gemist, waardoor ik maar besloot de film af te kijken met mijn twee vrienden. Om een of andere reden voelde die misselijkheid van net niet zoals een gewone misselijkheid. Het zorgde meer voor een gevoel van afgunst, alsof mijn hersenen het niet gezond vonden als ik wegkeek. Snel zette ik de gedachten maar uit mijn hoofd en probeerde ik het laatste deel van de film te volgen.
      Soms lachte ik nog tijdens de flauwe momenten die Lyra zo amusant vond, hoe slecht ze ook waren, maar af en toe voelde ik me toch bekeken, waardoor ik mijn zachte gegniffel toch maar onderdrukte. Zodra de film was afgelopen, keek ik stiekem weer naar rechts, waarna ik recht in Zacks ogen keek. Hij grinnikte een beetje, maar toen hij zag hoe angstig ik terug keek, trok hij een iets zachtere blik, waarna hij "Sorry" fluisterde. Eventjes schrok ik van het geluid, aangezien ik geen stem meer had gehoord sinds ik in staat was om te lezen en te typen. Gelukkig had hij door dat deze vorm van contact een beetje ongemakkelijk voor mij was, waarna hij zijn tablet erbij pakte en iets begon te typen. Een tijdje later kreeg ik een melding, waarna ik een bericht van hem zag.
      Zack: Er is niks mis met het af en toe om je heen kijken. Het is eigenlijk best grappig hoe weinig mensen er als wij zijn.
      Meteen nadat ik het had gelezen, keek ik weer naar rechts, maar hij was al verdwenen. Ik beet op mijn lip en draaide nerveus naar links, waar ik zag dat Lyra nog steeds giechelend achter haar tablet naar de aftiteling aan het kijken was. Ik liep haar voorzichtig voorbij, maar zelfs toen ik mijn voet tegen haar been stootte, vertikte ze het om van haar scherm weg te kijken. Het was alsof ze de tik niet eens registreerde.
      Ik liep de bioscoop uit en stapte richting mijn pod. Op de betegelde straten liepen er maar twee of drie mensen, allemaal een tablet voor hun neus. Over de weg zweefden nog wat pods, opnieuw met mensen erin die alleen op hun tablets keken. Wederom voelde ik me weer misselijk, dus haastte ik me maar snel naar mijn voertuig, waarna ik mijn tablet erin klikte en richting huis reed. Het spelletje dat ik iedere dag speelde, kon gelukkig mijn nervositeit onderdrukken.
      "Het is eigenlijk best grappig hoe weinig mensen er als wij zijn." Ik herhaalde de woorden met mijn eigen stem, waarna ik naar mijn keel greep toen ik de klanken door mijn hoofd voelde trillen. Ik had al jaren niet meer gesproken, dus het was een best onaangenaam gevoel. Ik haalde diep adem en sprak de zin nog eens uit, dit keer gefocust op de manier waarop de lettergrepen vorm kregen door de bewegingen van mijn mond. Voor iemand die al jaren niet meer had gesproken, kon ik nog vrij goed spreken.
      Opnieuw keek ik van mijn scherm weg, uit de glazen wanden van mijn pod. Ik zag wegen, treinen, maar overal waren mensen met tablets voor hun neus gedrukt. Was dit wat ik moest zien? En wie waren 'wij'? Als dit de norm was, hoever week Zack dan hier vanaf?
      Ik zat de hele nacht nog met diezelfde vragen in mijn hoofd, maar Zack was sindsdien niet meer online gekomen. Mijn moeder vroeg nog hoe de film was, maar ik was zo moe dat ik mijn tablet weg legde en maar vroeg naar bed ging. Ik vroeg me af wie de mensen waren die Zack bedoelde en wat nou precies hun doel was. Mensen met tablets waren overal, dus daar kon het probleem niet van zijn, toch?