Fault 20.

5 augustus 2015 || Louis Tomlinson

Met mijn oren gespitst zat ik te luisteren naar Liv. Dit had ik allemaal al zo lang willen weten, maar nu kon ik mijn oren niet geloven.
Ik wist dat ik moest proberen om haar standpunt te begrijpen, maar ik kon dat gewoonweg niet. Hoe kon ze nu zomaar weg gaan omdat ze vond dat onze relatie gemaakt leek? Wat ik voor haar voelde was alles behalve gemaakt. Ik vond het verschrikkelijk dat ze me het toen niet gewoon had verteld. Dan had ik er wat aan gedaan. Dan had ik haar die onzekerheden gegeven, en had ik dingen gedaan die ze niet van me gewoon was. Maar ik wist het niet, dus ik kon er ook helemaal niets aan veranderen. Ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat het niet mijn schuld was dat ze zo stond tegenover wat we hadden. Maar hoe hard ik het ook probeerde, ik verweet mezelf overal van. Ik kende haar door en door, of dat dacht ik toch tenminste. Dus ik had moeten zien dat ze zich niet goed in haar vel voelde bij onze gewoontes. En ik vond het raar, want dit restaurant was ook een gewoonte, dus waarom stemde ze ermee in om hier af te spreken?
Ik wist niet meer hoe ik me moest gedragen. Omdat ik gewoonweg niet wist of ze dacht dat nu alles anders zou zijn. Ik wist niet of ze verwachtte dat we weer een stel zouden vormen en dat ik haar deze keer wel alles gaf wat haar hart verlangde.
En terwijl ik zat te piekeren over de reden waarom ze me verlaten had, wachtte Liv wanhopig op reactie van mijn kant. Volgens mij maakte het haar helemaal niets uit of ik nu blij was dat ik het wist, of begon te schreeuwen tegen haar. Ze keek naar me alsof ze enkel maar wilde weten hoe ik me nu voelde.
"Zeg iets alsjeblieft." Fluisterde ze. Ze probeerde naar mijn hand te grijpen die ik op het kleine ronde tafeltje liet rusten. Maar nog voor onze vingers elkaar raakten, trok ik mijn hand weg en plaatste deze op mijn schoot.
"Ik weet niet wat ik moet zeggen Liv, Ik weet niet hoe ik me moet voelen."
"Het spijt me." Ze zei het op een manier waardoor ik niet anders kon dan opkijken. Ik zag hoe een traan zich langzaam een weg zocht over haar bolle roze wang, en ik wilde dat ik de moed had om mijn armen om haar heen te slaan. Als ik mezelf niet verschrikkelijk had gevoeld, had ik dat waarschijnlijk wel gedaan. Maar nu kon ik niets anders dan staren naar de twee koffiemokken die voor onze neus aan het dampen waren.
"Ik moet.. Ik denk dat ik maar beter weg kan gaan." Zei ik. Liv zei geen woord meer, het enige wat ze deed was haar hoofd zachtjes knikken.
Dus stond ik op, drukte uit beleefdheid nog een kus op haar wang en verliet het restaurant. Deze plek verborg zoveel van mijn mooiste herinneringen, maar dat leek nu door Liv's woorden allemaal verwoest. Eenmaal ik een voet op het trottoir had gezet, verliet de eerste traan nu ook mijn ogen. Ik had al zo lang niet meer gehuild, ik had zelf gedacht dat ik dat niet meer kon. Het tegendeel bewees zich nu.
Mijn gezicht verbergend in de capuchon van mijn trui, baande ik mezelf een weg naar huis. Het was nu half 3, wat wilde zeggen dat ik nog even tijd had voor ik bij Simon moest zijn. Ik negeerde alles wat er om me heen gebeurde. Ik negeerde de enkele flitsen van de camera's van de paparazzi. Ik negeerde de meisjes die me herkenden, al deed ik nog zo mijn best om mezelf zo onopvallend mogelijk te maken.
Het enige wat ik nu nog wilde doen was huilen.