002 * Louis Tomlinson

Opgelucht dat het lunchpauze is, ga ik naar de gebruikelijke lunchroom. Waar ik afgesproken heb. Eindelijk is de lunchroom in zicht en baan ik me een weg in de stroom mensen. Dat is tot ik naar binnen kan gaan, en rinkelt er een belletje net boven de deur.

“Lou, ik zit hier.” Een hand in de lucht, en een Ierse stem is te horen. Niall. Een van mijn beste vrienden. Samen met Stan. “Hé, ik heb al besteld. Ga zitten.”

Een glimlach vormt zich op mijn gezicht en ga ik zitten en blijkt er al thee op tafel te staan. “Lekker, dank je. Wil je het geld terug hebben?”

Gelijk schud hij zijn hoofd. “Ben je gek. Trakteer jij de volgende keer dan maar,” wuift hij het weg.

Dankbaar neem ik een slok. “Net wat ik even nodig had.”

“Hoezo dat dan?”

Toch neem ik eerst een paar slokken. “Gewoon het normale voor een maandagochtend. Ik had zeker zes afspraken en dat nog vóór de lunchpauze. Straks weer vijf afspraken,” zucht ik.

Luid lachend kijkt Niall mij aan en neemt hij een slok van zijn thee. “Dat hoort bij de maandag. Dan begint alles weer van voor af aan,” knipoogt hij. “Pas maar op dat je niet in een sleur terecht komt.”

Terwijl ik mijn hoofd schudt, komt een serveerster onze lunch al brengen. Zelf wacht ik tot de serveerster weg is. “Ik had vanochtend alleen wat moeite met opstaan door een lichte hoofdpijn. Dat komt weer omdat we het gevierd hebben van gisteravond. Met drie nul gewonnen,” laat ik hem weten.

“Dat is geweldig, man, en gefeliciteerd met de overwinning. De eerste wedstrijd van de competitie toch?”

Ik knik naar hem als een antwoord terwijl ik rustig nog een paar slokken neem.

“Ze leek je wel leuk te vinden,” onderbreekt hij me. “De serveerster,” zegt hij nog ter verduidelijking.

Daardoor kijk ik achterom naar de serveerster en glimlacht ze vriendelijk. Om alvorens haar blik af te wenden en verlegen omlaag te kijken. “Ik weet niet of ik dat al kan,” mompel ik. Ik mag dan op twee kanten vallen maar zou ik dat echt kunnen?

“Hé, je weet zelf of je daar aan toe bent, ja of nee. Zou het helpen als je een andere plek hebt,” verandert hij van onderwerp.

Ik slaak een zucht. “Wie weet.” Snel neem ik een hap van mijn lunch. Meer omdat mijn lunch maar bestaat uit een half uur.

Alsof Niall het snapt, laat hij het met rust en genieten we van onze lunch. “Daarover gesproken, ik was het bijna vergeten, er staat een flat te huur. Niet zo gek ver bij mij vandaan. Het is dat je gezegd heb dat je wilt verhuizen.” Hij pakt wat uit zijn achterzak. “Dit is het kaartje. Ik heb al gezegd dat er mogelijk iemand interesse hebt. Dus ik heb een afspraak geregeld voor woensdagmiddag om vier uur. Onder voorbehoud want je hebt het zelf nog niet gezien, natuurlijk. Is dat een probleem?”

Nu schud ik mijn hoofd. “Nee.” Ik pak mijn telefoon om in mijn agenda te kijken. “Woensdag kan ook wel. Geen probleem.” Als het in mijn agenda staat, stop ik het ding terug in mijn broekzak. “Ik kan je zeggen dat ik er vanochtend nog geweest ben. Voortaan nog maar een keer in de maand.”

Een glimlach siert zijn gezicht. “Je bent ver gekomen in de afgelopen drie maanden, Lou, daar mag je trots op zijn. Ik ben er van overtuigd dat hij je in de gaten houdt.”

Soms heb ik hetzelfde gevoel. Alsof Harry nog in de buurt is. En dat terwijl hij eigenlijk onder de grond ligt. “Dank je.”
***
Eindelijk weer thuis. Na de training, en onderweg naar huis, ben ik langs de Chinees gegaan. Deze keer heb ik geen zin om te koken. Met de televisie op de sportkanaal en de bakjes Chinees erbij, eet rustig mijn eten op. Dat en mijn biertje erbij. Omdat het niet mijn favoriete club is, ga ik verder langs de andere zenders tot ik bij een film kom. Waar ik blijf haken en zak ik verder onderuit op de bank. Op een gegeven moment vallen mijn ogen zelfs dicht. Misschien maar naar bed gaan... Dan zak ik echt weg.

Door een hard geluid, schrik ik wakker. Tegelijk me afvragend wat het kan zijn. Dat is tot het doordringt dat de televisie behoorlijk hard staat. Fuck. Vervloekend zoek ik de afstandsbediening om het geluid zachter te zetten. Om dat vervloekte ding uit eindelijk aan de andere kant van de bank te vinden en druk ik op de mute knop.

Eindelijk, stilte.

Ik dacht toch echt even dat ik zelf op de afstandsbediening lag en dat het geluid daarom zo hard stond. Hoe laat is het? Mijn ogen zoeken naar de klok. Voor de tweede keer schrik ik als ik zie dat het bij half een in de nacht is. Naar bed. Mijn wekker gaat weer gewoon morgenochtend.

Als alles klaar staat voor morgenochtend, ga ik mijn slaapkamer in. Daarna, en in mijn slaapkamer, leg ik alvast kleding neer. Dat scheelt weer wat tijd, geeuw ik bij mezelf. Vervolgens kleed ik me uit en in mijn boxershort kruip ik in bed. Als laatste controleer ik nog mijn wekker, die op de goede tijd staat en doe ik het nachtlampje uit. Waarop ik me omdraai. Hopend dat ik snel weer in slaap kan vallen.

Wacht even, gisteravond had ik hetzelfde. Ik draai me op mijn rug bij het besef dat precies hetzelfde gisteren gebeurd is. Ach, ik lig in bed, mijn wekker staat en morgen moet ik weer op mijn werk zijn. Met een zucht, laat ik het gaan en draai ik me terug op mijn zij. Vooral omdat ik op die manier altijd in slaap val. Het kussen klem ik tussen mijn armen en trek ik mijn benen op, in een foetus houding. Nog een laatste diepe ademhaling ontsnapt maar dan neemt de rust het over en beginnen mijn ogen weer dicht te vallen.