One Hour Can Change Everything

Ik zit weer voor de computer en ik zie Pieter nog niet online verschijnen. Ik besluit nog een halfuurtje te wachten tot hij online komt, na amper tien minuten neem ik mijn gsm in de hand en besluit een sms te versturen, maar doe het toch niet, ik wil niet opdringerig klinken en leg mijn gsm weg. Ik ken hem amper en heb 'm nog nooit gezien, we praten wel veel met elkaar. Net op het moment dat ik mijn gsm wegleg op mijn bureau, verschijnt Pieter in een kadertje rechtsonder in beeld. Ik klik blij op hem, maar ik realiseer me dat ik moet ophouden met zo te doen want normaal begin ik eerst tegen hem. Dus wacht ik 5 minuten totdat hij begint, en hij begint zelfs nog ook! Na een paar leuke gesprekken zeg ik dat ik een nieuwe webcam heb gekocht en 'm wou uitproberen, ik vroeg of ik het mocht aanzetten. Hij ging akkoord, ik zit er wat ongemakkelijk bij maar oké.. de webcam werkt. Pieter zegt dat ik mooie ogen heb, ik begin te blozen en verberg me onder mijn kleurrijke sjaal. Ik heb dat complimentje al vaak gehoord, maar alleen van oudere mensen.
Hij doet echt lief tegen mij, maar ik twijfel wel soms of dat nog zo zou blijven mocht ik hem ontmoeten? Want ja, ik heb geen 'dun' lichaam.

Een maand later...

One hour can change everything.
We zijn nog altijd aan het praten met elkaar en ik vraag aan hem of we gaan afspreken in het park zondag. Hij zegt dat hij spijtig genoeg niet kan dat hij iets anders te doen heeft.. Ik pak mijn jas en ga maar toch naar het park de eendjes eten geven. Een uur later zie ik vanuit mijn ooghoek dat er iemand naast me gaat zitten en de mysterieuze jongensstem vraagt of ik het leuk vind om de eenden eten te geven. Ik heb geen zin om te kijken wie het vraagt maar zeg bot 'Ja'. Opeens zegt de jongensstem dat hij Pieter heet, ik draai mijn hoofd en ik kijk blij zijn richting uit. Ik wil iets zeggen maar durf niet goed, ik ben te verbaast dat hij is gekomen en ik kijk af en toe recht in zijn ogen, Wat zijn zijn ogen mooi! Ik smelt bijna in zijn mooie blauw-grijze ogen. Hij vraagt aan mij waarom ik zo stil ben, ik zeg stotterend tegen hem 'Ik ben gewoon verbaast dat je tóch bent gekomen. Hoe wist je dat ik hier was?' Hij zegt 'Familiefeestjes met oudere mensen is niet echt iets voor mij' knipoogde hij, 'Ik ben nog naar je thuis gegaan, maar je moeder deed open en ik vroeg waar je was'. Hij komt dichter bij me zitten en geeft een hele dikke knuffel, ik ben nog verbaasder dan daarvoor, mijn hart gaat flink tekeer van blijheid en verbazing dat hij me begint te knuffelen, maar ik geniet ervan. Ik kan nog altijd niet geloven dat hij een meisje knuffelt zoals mij. Maar we besluiten nog wat bij te praten in het park, we zien vele mensen voorbij komen en gaan. Ook de dieren hebben blijkbaar plezier met het eten van het brood. Na een paar uur praten kijken we elkaar in de ogen en...