Hoofdstuk O6 (Louise)

Het meisje in de kamer schrok een beetje toen ik haar de vraag stelde. "W-w-ie ben jij?", vroeg ze. "Sorry ik vergat me voor te stellen. Mijn naam is Louise Thayer." "Emmily Spedden", zei ze verlegen terug. "Vond je het erg dat ik wat muziek aan het spelen was?" "Nee hoor", zei ik. "Ik speel zelf ook een muziekinstrument.", vertelde ik en haalde mijn cello boven. "Wauw van waar heb je die? Ik heb nog nooit zo een prachtige cello gezien!", zei Emmily. "Mijn vader heeft hem voor mij gemaakt. Ik droom ervan om iets met muziek te doen later.", vertelde ik. "Dat is ook mijn droom!", riep Emmily uit. "Kunnen we niets samen beginnen in Amerika?" "Nee het spijt me," zei ik. "Ik ga naar mijn vriend in New York en misschien gaan we trouwen." "Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?", vroeg Emmily nieuwsgierig. " We woonden in hetzelfde dorp. We hebben iets met elkaar, maar toen, ongeveer een jaar of twee geleden, moest hij verhuizen naar Amerika voor het werk van zijn vader. Hij heeft een rijke familie, daarom. Sindsdien schreven we regelmatig brieven en omdat ik nu oud genoeg ben, heb ik ervoor beslist om naar hem te gaan. En waarom ga jij naar Amerika?" "Ik wil graag een leven beginnen als muzikant. In mijn geboortedorp raakte ik al bekend met mijn deuntjes. Iedereen vindt ze fantastisch en heb besloten om mijn grenzen te verleggen en te verhuizen naar Amerika.", vertelde Emmily. "Aah hopelijk maak jij je dromen waar.", zei ik. "Heb je zin om een beetje muziek samen te spelen?" "Ja!", zei Emmily enthousiast. "Maar ik wil wel dat er meer mensen van kunnen genieten. Gaan we anders naar het promenade deck?" "Ik vind dat wel een goed idee," zei ik.

Niet veel later stonden we op het tweedeklas promenade deck, klaar met onze viool en cello. "Ken je het deuntje Wedding Dance ?", vroeg ik. "Ja! Dat is een van mijn eerste deuntjes die ik vroeger heb geleerd. Het is ook mijn favoriete deuntje!", riep Emmily uit. "Dan zullen we dat ook spelen.", zei ik. Niet veel later werd het promenade deck gevuld met muziek. Iedereen stond verbaasd te kijken. Of ze hadden niet verwacht dat er hier muziek zou gespeeld worden, of ze vinden het werkelijk prachtig. Wanneer we het helemaal hadden uitgespeeld, klonk er een applaus. Dus ze vonden het prachtig. Dat is geweldig om te weten. Dat gaf ons de moed o nog een paar muziekjes te spelen.

Wanneer we uitgespeeld waren, kwam er een klein meisje naar ons gesneld met een muntstuk in haar handen. "Willen jullie nog eens Wedding Dance spelen? Ik houd van het liedje", vertelde ze enthousiast. "Natuurlijk willen we dat voor jou doen! Wat is jouw naam?", vroeg ik. "Mijn naam? Eva Hart", riep ze vol enthousiasme. "Oké," zei Emmily en richtte zich tot het publiek. "We gaan, speciaal voor Eva nog eens Wedding Dance spelen." Het publiek juichtte. Zij hielden er ook van. "Maar! Dit is wel het laatste dat we nu spelen. Misschien komen we morgen nog eens langs voor wat muziek.", zei ik. Ik zag de teleurstelling in de meeste gezichten. "We willen ook de rest van het schip nog ontdekken. Dit is nog maar de eerste dag dat we hier zijn, en ik weet de eetzaal nog niet eens zijn.", gaf ik toe. "Ik heb wel honger hoor na een tijdje op mijn cello spelen. Jullie niet?" Er klonk gemompel vanuit alle hoeken. Het liedje eindigde met nogmaals een daverend applaus. We snelden ons naar onze kamer om de instrumenten op te bergen en verkenden niet veel later het schip. Na een tijdje begon de avond te vallen. Tijd om aan te schuiven voor het eten. Tijdens het eten, viel de boot plots stil. Zou er iets gebeurd zijn? "Maak je geen zorgen", zeiden ze tegen de passagiers. "We zijn aangekomen in Cherbourg!" De eerste tussenstop van de Titanic dus. Wie weet komen er nog muzikanten aan boord...