Triwizard Tournament ~ Schrijfwedstrijd // Kwalificatieronde 2

Allen wachten we in spanning af hoe het derde toverschooltoernooi in de geschiedenis van heksen en tovenaars eindelijk zal plaatsnemen. Zoals gewoonlijk heb ik mijn vaste plekje aan de oppertafel aangenomen, tussen Zalazar en Rowena in. Zodra het geroezemoes in de zaal eindelijk wordt gestremd, staan we alle vier tegelijk op en ontvangen een luid applaus. Nee, normaal gesproken lijken de leerlingen van Zweinstein niet zo'n groot ontzag voor de stichters van de school te hebben, maar vanavond zal wel als uitzondering worden gezien. Spectaculaire gebeurtenissen zorgen vaak voor extravagante daden.
      "Leerlingen, wij verwelkomen jullie bij de opening van het evenement, waar wij allen zo lang op hebben gewacht." Zoals al was afgesproken is Goderic begonnen met spreken. Zodra hij ook maar zijn mond opende, vielen alle gesprekken meteen stil. Dat is het soort effect wat hij op de studenten heeft.
      "Voordat we deze avond officieel laten beginnen, willen wij jullie nog een laatste keer op het hart drukken om de leerlingen van Beauxbatons en Klammfels te begroeten met een welkom, wat waardig is voor de studenten van Zweinstein." Dit keer dwingen mijn woorden iedereen tot stilte. Met die woorden spreek ik ook mijn oprechte hoop uit voor dit hele toernooi. Hoewel de gezondheid van de leerlingen me al een aantal slapeloze nachten heeft bezorgd - zeker na het horen van de aankomende opdrachten - lijkt dit me een perfecte gelegenheid om onze scholen nader tot elkaar te brengen.
      "Mag ik nu aan jullie allen presenteren: de leerlingen van Beauxbatons!" Na de woorden van Zalazar wordt er luid geklapt in de zaal. Alle ogen staan gericht op de deuropening, waar de studenten van Beauxbatons elk moment uit kunnen verschijnen.
Op dat moment vliegt de deur open, waarachter een wervelwind aan mensen in fleurige, blauwe pakjes verschijnt. Het lijkt erop dat de jongens en meisjes de reputatie van de school hoog proberen te houden door soepel rond te rennen met een lach op hun gezicht. Hier op Zweinstein vind ik dat je de persoonlijkheid van mensen moet verduidelijken, niet de persoonlijkheid waar je school bekend om staat. Ach tja, ik ben dan ook niet het schoolhoofd van Beauxbatons.
      "Ik ben benieuwd wat voor een act ze komen brengen." Hoor ik Rowena links van me zeggen. Ik knik een beetje afwezig, gezien dat ik me vooral concentreer op de bezigheden van de leerlingen.
      "Persoonlijk vind ik dat dit soort fleurig gedoe op een andere plek thuis hoort dan een serieuze gelegenheid als deze." Zijn Zalazar's ijzige woorden, die ik normaal gesproken met een korreltje zout neem. De man mag wel eens een beetje los komen, mocht je het mij vragen.
      "Kom, kom Zalazar. Geniet toch eens van alles wat je ogen te zien hebben. Voor je het weet verschuil je je gehele dagen schuil achter de geraniums." Ik probeer hem een beetje op te fleuren, wat soms gewaagder lijkt dan een theekransje met een Hongaarse Hoornstaart op visite.
      "Ik sta aan Helga's kant. Je zou eens wat meer moeten leven, Zalazar. Voor je het weet wordt je op een dag wakker en kom je erachter dat alles niet meer zo goed functioneert als het eens heeft gedaan. Op dat moment zal je denken: 'o, had ik er nou maar genoten toen ik de kans had. Had ik maar geluisterd naar mijn lieve en bovendien zeer befaamde en prachtige collega." Ik moet toegeven dat ik even een lichte blos op mijn wangen heb staan na alles wat Goderic net heeft gezegd. Hij is dan ook een oude charmeur te noemen. Ik moet bekennen dat ik daar niet honderd procent immuun voor ben. In mijn ooghoek zie ik Goderic lachend naar me staren met zijn twinkelende, groene kraaloogjes. Mijn lippen houd ik stijf op elkaar gedrukt om niet te veel emotie weer te geven. Als ik een beetje hard to get wil spelen, zal ik niet meteen moeten laten merken dat zijn grappige opmerkingen wel degelijk wat met me doen.
De leerlingen van Beauxbantons beginnen met hun toverstokken te zwaaien en huppelen verder door de ruimte. Uit hun toverstaven komen windvlagen die een ijzige kou met zich meebrengen. Deze lijkt mijn lichaam te doordringen. Ik kijk toe hoe er een laagje ijs nestelt in mijn beker pompoensap en ik baal ervan dat ik het goedje niet eerder heb opgedronken. Ondertussen is de gehele grond van de zaal bedekt met ijs. Grijsblauwe slierten met prachtig versierde sneeuwvlokjes schieten uit de toverstafjes en blijven hangen in de lucht. Het doet me denken aan kerstmis en alle koude dagen waarin je het liefste de hele tijd bij het haardvuur blijft zitten. Het enige probleem is dat ik nu het haardvuur behoorlijk mis, al maakt het prachtige gezicht van de sneeuwvlokjes alles weer helemaal goed.
Opeens zie ik dat de blauwe schoentjes van de leerlingen zijn ingewisseld door blauwe schaatsen. Ik moet zeggen dat ik zeer onder de indruk ben van de toverspreuk die dat veroorzaakt moet hebben, gezien dat ik het in eerste instantie niet eens had opgemerkt.
      "Je zou zeggen dat ze zo'n geavanceerde spreuk nog niet onder de knie zouden hebben." Rowena haalt de woorden uit mijn mond en ik ben het dan ook volledig met haar eens.
Met een ingenomen blik kijk ik toe hoe de leerlingen groepjes vormen en rondjes beginnen te rijden, terwijl ze elkaars handen vasthouden en spectaculaire bewegingen uitvoeren. Ik vind het prachtig hoe synchroon ze te werk gaan. Ze doen me denken aan de bevroren sneeuwvlokjes die boven hun hoofden hangen en neem ook aan dat dat het idee was achter deze gehele show.
Uit het niets blijven de studenten ineens allemaal stilstaan, als bevroren standbeelden. Samen met hun lijkt het landschap ook te bevriezen.
Weer steken de leerlingen ieder hun toverstaf in de lucht en alle sneeuwvlokjes lijken snel naar beneden te storten. Een aantal studenten van Zweinstein steken hun handen boven hun hoofd om zichzelf te beschermen tegen de puntige vlokjes, al blijkt dat twee seconden later niet nodig te zijn, wanneer de sneeuwvlokjes is stukjes vallen en langzaam verdwijnen in het niets.
Ondertussen schieten er nieuwe slierten uit de toverstaven van de studenten, deze keer is het een groene substantie, welke later gras lijkt te zijn. Binnen een erg korte tijd veranderd de Grote Zaal in een betoverend lente landschap. Ik betrap me er zelfs op dat ik een zacht briesje voel zoals je ze enkel buiten kan voelen en samen met velen anderen klap ik even in mijn handen.
Er vliegen een hoop kleine vlindertjes rond in de zaal. Een ervan land op mijn haren en Goderic weet ze om Rowena's rug om van mijn lokken af te plukken, waar ik om moet giechelen. Wel zie ik zowel Rowena als Salazar beiden met hun ogen rollen, waarna ik me maar weer stil houd.
Er zijn drie leerlingen die bij de rest vandaan stappen en hun handen gespreid houden, terwijl ze in de richting van de oppertafel lopen. Allemaal tegelijk rennen ze een aantal stappen naar voren, waarna ze in de lucht springen. Wat er daarna gebeurd had ik niet voor mogelijk kunnen houden. De drie leerlingen veranderen zelf in drie vlinders die een groter formaat lijken te hebben dan de vlinders in mijn haar. Ik vind het geweldig en sta absoluut perplex. Iedereen kijkt verwonderend toe hoe ze synchroon de zaal rondvliegen en de andere vlinders als een soort cape achter zich aan hebben vliegen.
Net als de sneeuwvlokjes eerder deden, lijken de vlinders op de bodem van de zaal neer te storten, maar verdwijnen net voordat ze de grond raken. De drie grootste vlinders veranderen weer terug in leerlingen, die samen met hun medestudenten een buiging maken.
Een oorverdovend applaus dring door de zaal. Het is een oorverdovend applaus waar ik zeker deel aan neem, net zoals de andere stichters van Zweinstein. Zoals normaal gesproken is Rowena enorm geïnspireerd door de techniek.
      "Wat een geweldige choreografie! Ik ben verbaast over de hoeveelheid kennis waar Beauxbatons over beschikt. Ze zorgen er zeker voor dat de andere scholen meteen een minderwaardigheidscomplex krijgen."
      "Ik moet bekennen dat ik zeer onder de indruk ben van het verhaal wat ze proberen te vertellen." Hoor ik Goderic zeggen, wie altijd al meer belang heeft gelegd in de betekenis van dingen.
      "Welk verhaal?" Vraag ik nieuwsgierig als ik toe moet geven dat ik minder goed heb gelet op dat aspect van het hele gebeuren.
      "Ze brengen zowel de winter en de zomer in hun optreden, welke bekend staan als twee grote tegenpolen. Zo willen ze laten merken dat ze de verschillen in de mens op willen zoeken en deze willen omhelzen." Dat kan dan wel zijn, maar deze opmerking doet me ook denken aan het moment dat de jongens en meisjes binnen kwamen lopen. Op dat moment had ik juist gedacht dat ze één en hetzelfde wilden zijn.
      "Wat dacht je dan van het hele imago rond Beauxbatons?" Vraag ik dan ook.
      "Laten we het er maar op houden dat verschillen in de mensheid willen omhelzen en dat ook daadwerkelijk doen twee andere grote tegenpolen zijn." Ik knik. Goderic's laatste woorden zijn treurig, maar waar. Dat is nou precies wat mijn afdeling voor mij betekent. Na dit optreden kijk ik met meer waardering naar de leerlingen met de gele stropdassen, met een ietwat waterig glimlachje op mijn lippen.
Grappig genoeg, Zalazar's opmerking sluit het optreden voor mij af.
      "Toch moet zeggen dat dit fleurig gedoe hier niet thuis hoort." Ik weet absoluut zeker te stellen dat hij nog nooit zo chagrijnig heeft geklonken.