Start

Vroeger droomde ik er altijd stiekem van om het perfecte vriendje te hebben, zo iemand waar je echt van houdt. Iemand die je knuffelt na een lang weerzien, iemand die tijd voor je maakt. Iemand waar je lekker jezelf kan zijn. Iemand voor altijd bij samen te zijn. Helaas is er nooit zo iemand voor me geweest. Ja, ik had wel één vriendje had in het verleden, maar hij was er niet echt voor me. Ik weet wel dat Ruben van me hield, maar hij was een workaholic, ik miste 'm op vakantiedagen als hij aan het werken was. Maar op een dag veranderde alles en hield ik niet meer van hem. Het klinkt raar en ongeloofwaardig, maar het is zo. Ik heb altijd gehoord en gelezen dat het uitmaken, het moeilijkste is wat er bestaat. En dat is zo. Ik vond het niet fijn om het na drie maanden uit te maken, maar ik kon toch hem niet aan het lijntje houden en doen alsof dat ik van hem hield? Dat zou pas crue zijn, ik ben zo niet

Tijdens de speeltijden komt Ruben soms nog eens bij ons in de groep staan, nu doet het me niets meer maar toen het pas uit was, zat ik vier dagen aan een stuk te huilen. Gelukkig kwam hij toen niet langs, en waren het regenachtige dagen, dan kon niemand mijn tranen zien, behalve mijn vriendinnen. Ik ben hun dankbaar dat ze me hadden opgevangen toen ik mijn huilbuien had. Het was wel genant toen ik midden in een broodjeszaak plots een huilbui kreeg, we gingen naar de film. Mocht ik niet mee zijn gegaan dan zou ik verdronken zijn in mijn tranen. Ik had afleiding nodig, weg van de gedachten, weg van mijn verdriet. Ik denk dat verdriet langer zou geweest zijn als er iemand meer dan een jaar samen is met zijn geliefde en het dan plots uit is. Nu na een jaar en een paar maanden later heb ik nog altijd geen vriendje, ik ben niet echt aan het zoeken naar mijn prins op het witte paard, maar ik wacht geduldig af tot cupido zijn pijlen afschiet. Ik ben waarschijnlijk niet echt een type waar je van zegt 'haar wil ik als lief!', ik denk dat de meeste me gewoon zien als goede vriendin waar je veel aan hebt.